7 พฤศจิกายน 2547 00:14 น.
ธนกร
เคยหรือไหมที่บ้างครั้งบอกไม่ได้
เคยหรือไม่ห่วงใครมากเสียเกินกว่า
เคยหรือไม่ที่คิดถึงใครทุกครา
เคยหรือไม่ไม่เห็นหน้าจะบ้าตาย...
เคยบ่อยบ่อยพบสิ่งไม่อยากพบ
เคยบ่อยบ่อยอยากจะลบภาพให้หาย
เคยบ่อยบ่อยอยากทำตัวให้ละลาย
เคยบ่อยบ่อยอยากมลายกลายเป็นลม...
เคยคิดว่าทุกคนมิเคยคิด
เคยคิดว่าทำผิดจะเหมาะสม
เคยคิดว่าทำดีอาจแค่ลม
เคยคิดว่าตัวไม่สมควรเกิดมา...
แต่สุดท้ายสิ่งที่คิดก็ผิดได้
แต่สุดท้ายเราไม่ได้ไร้คุณค่า
แต่สุดท้ายเราคือคนธรรมดา
แต่สุดท้ายรู้ว่า(เรา)ทำดีก็เพียงพอ...
4 พฤศจิกายน 2547 09:08 น.
ธนกร
ตลอดสายเส้นทางก้าวย่างเยาะ
เส้นลัดเลาะถูกสร้างถากแผ้วถาง
ผู้ก้าวเดินคนแรกได้สร้างทาง
ให้ก้าวย่างเหมาะเจาะพบบั้นปลาย...
ระหว่างทางก้าวเดินของนักฝัน
มีความรักความผูกพันตลอดสาย
บางคนสุขบางคนเศร้าใจแทบวาย
บางคนอายจนหลบพบผู้คน...
เล่านักฝันมุ่งหมายเส้นทางก่อ
ที่ย่นย่อระยะทางมิขัดสน
จนบางครั้งอาจลืมได้ในตัวตน
อาจวกวนพลั้งเผลอด้วยกลลวง...
ที่กลางทางมากมายล้วนพฤกษา
อีกดาราอันกว้างใหญ่ ณ แดนสรวง
หากอยากหยิบดาราหรือดอกดวง
ขอได้โปรดอย่าจับลวงทำร้ายกัน...
ดอกไม้นั้นท่านสร้างไว้ให้เชยชื่น
หอมระรื่นกลิ่นนานาและสีสัน
ยามจับต้องประคองคอยป้องกัน
มิเช่นนั้นอาจมิมีให้เชยชม...
หมู่ดาราบนฟ้าที่กว้างใหญ่
ส่องประกายวาววับดูสุขสม
อย่าทำให้ดาวน้อยน้อยอับแสงล่ม
ดาวให้ชมจะแว้งเว้าอับเฉาพลัน...
...ธรรมชาติช่วยกันคงไว้เถอะ อยากให้สีสันความสวยงามคงอยู่นานนานเท่าที่เค้าจะเป็นได้...
...เพราะวันหนึ่งเค้าอาจจะไม่มีให้เราชมได้มากมายเช่นนี้อีกแล้ว...
..อย่าทำร้ายกันและกันเลยเนอะ...
3 พฤศจิกายน 2547 18:20 น.
ธนกร
ค่ำคืนนี้ไร้จันทร์เช่นคืนนั้น
คืนที่ฉันและเธอได้ชิดใกล้
โอบไออุ่นอ้อมแขนละมุนละไม
สายใยใจถักถอละอองาม...
หากในค่ำคืนนี้มิมีเธอ
ลมละเมอแผ่วพลิ้วแอบทวงถาม
เธอนั้นอยู่กับใครทุกโมงยาม
ให้ครั่นครามยิ่งนักกลัวรักลวง...
ลมเจ้าหอบดวงใจไปไหนฤา
ด้วยข่าวลือที่ได้ยินจึงทวงถาม
มีคนบอกเห็นเธอมีคนตาม
มิคุกคามแต่มาถามด้วยห่วงใย...
หากเค้านั้นคือคู่ชีวิตสนิทเชื้อ
คือผู้เอื้ออาทรผู้สนิทดั่งชิดใกล้
ก็ยินดีจริงจริงมิแสร้งแกล้งใครใคร
หากกวนใจจะได้บอกขอโทษที...(ที่ใจนี้ของเธอไม่ว่างพอ)
...อาจไม่พลิ้วต้องขออภัยผู้อ่านทุกทุกท่านมา ณ ที่นี้...
1 พฤศจิกายน 2547 10:46 น.
ธนกร
#ฉันก็มีเพียงแค่นี้เท่านั้นแหละหนอ
อาจค่าไม่พอที่เธอจะเฝ้าค้นหา
แค่ตัวเล็กเล็กเป็นคนแสนธรรมดา
มิมีหน้าตาดั่งเค้าที่ฟ้าประทาน...
ในความใฝ่ฝันเธออาจมีเค้าคอยดู
เค้าเธอทั้งคู่ดูแล้วเป็นคู่แสนหวาน
คือความใฝ่ฝันที่เป็นดั่งเช่นตำนาน
คือความหอมหวานที่ฝันอยากจะพบเจอ...
*(สร้อย) แค่เพียงคนนี้มีความหวังดีด้วยใจ
อาจดูมิใคร่น่ารักดั่งใจเฝ้าเพ้อ
คือคนคนนี้ที่ใครใครก็ได้พบเจอ
เป็นลมละเมอที่พร่ำเพ้อห่วงเธอทุกยาม...*
ถึงอยู่แสนไกลก็หวังให้เธอมีสุข
ให้เธอไร้ทุกข์เป็นลมที่คอยติดตาม
มิคิดกั้นใจหรือไปเฝ้าคอยคุกคาม
แค่ฝันทุกยามให้ฝันของเธอเป็นจริง...
ถึง ณ วันนี้มิกล้าที่จะเอื้อนเอ่ย
รู้ดีนักเอยว่าเค้านั้นคือมิ่งขวัญ
คือคนในฝันเธอนั้นให้เป็นตะวัน
มิมีปิดกั้นอ้อยอิ่งดั่งเช่นใครใคร...
ตัวฉันนี้ทำได้แค่เพียงอวยพร
อย่าได้อาทรในคนที่มิใช่ฝัน
อย่าให้ฉันคิดเกินกว่าในความผูกพัน
เก็บคืนและวันของเธอให้เค้านานนาน#
ที่มา : จากหญิงสาวผู้มิเคยบอกกล่าวความนัย...
...ผู้เขียนจึงขอนำมากล่าวแทนเธอ...
...ลองแต่งกลอนเป็นเพลงไม่แน่ใจจะใช้ได้หรือเปล่า
ก็เลยอยากจะขอให้เพื่อนช่วยแต่งชื่อเพลงนี้ให้ด้วย
ว่าเหมาะกับชื่ออะไรดี...
หน้าส่วนตัว
1060
