...ลอยล่องท่องเมฆา...

ท่องเมฆา

             หลับใหลกลางหมู่ดารา
            หลับตากลางท้องฟ้าสวย
             หลับใจภายในไว้ด้วย
          ฉาบสวยด้วยรสพระธรรม

         แสงจันทร์วันเพ็ญนวลผ่อง
             สาดส่องต้องฟ้างามขำ
            เผลอใจด้วยหลงน้ำคำ
          เผลอด่ำดื่มกลอนย้อนใจ

             พลันตื่นขึ้นจากนิทรา
             อ่อนล้าพาจิตหวั่นไหว
          อุตส่าห์บ่มธรรมบำเพ็ญใจ
            เผลอไปด้วยคำจำนรร

    แม้มิเคยเอ่ยเอื้อนคำกลอนกานต์
   แม้มิเคยขานโคลงกลอนอักษรศิลป์
      แม้เคยหวังในกมลอยากยลยิน
    มิเคยสิ้นอยากแต่งกลอนอักษรใจ

        เมื่อเจ้าปลุกข้าตื่นขึ้นมาแล้ว
    เจ้าดวงแก้วสุกสกาวพราวสดใส
     มาเป็นขวัญข้าเถิดดาวสกาวใจ
    ข้าจะร่ายเสกมนต์ด้วยกลกลอน

       ~โอมระรวย...มหาระรวย~
   ขอท่านทวยเทพไท้ช่วยแผลงศร
       ให้ศรรักปักกมลผู้ยลกลอน
   มนต์จะถอนเมื่อได้พบประสบกัน

ใครกันหนอ...ปลุกข้าตื่นขึ้นมาในวันเพ็ญ