14 ตุลาคม 2548 17:11 น.
ท่องเมฆา
เป็นเอี้ยก้วยนั้นดีที่ตรงไหน
ชายเสื้อไร้แขนซ้ายมาเคียงคู่
คอยปกป้องตัวเขาเจ้าก๊วยฮู
แต่คุณหนูตัดแขนข้า...สุดช้ำใจ
ยามเมื่อรักเปิดม่านหวานดวงจิต
เหมือนมิ่งมิตรอิงแอบจนหวามไหว
ยามเมื่อรักปิดฉากจากทรวงใน
โอ้อกไฉนกลายกลับแค้น...แน่นอุรา
รู้จักคนรู้จักหน้าแต่ใจเล่า
สุดคาดเดาลึกซึ้งจากดวงหน้า
รัก-แค้น คือสิ่งใดในพสุธา
ร้องเรียกหาสิ่งใด...ให้ระทม
จิตใจเจ้าก๊วยเซียงแสนบริสุทธิ์
ความผ่องผุดภายในไร้ขื่นขม
ดาบที่แทงข้างหลังให้เจ้าตรม
มันเพาะบ่มจากใคร...ให้ตรองดู
......มือข้างหนึ่งแทงข้างหลัง
อีกมือยังช่วยซับน้ำตาท่าสุดหรู
ใจเจ้าเอย..ก๊วยเซียง..ไฉนเคยรู้
มือทั้งคู่คือมือใคร...ที่ข้างกาย
ลมโบกโบยแขนเสื้อซ้ายปลิวไสว
ยังส่งใจใกล้ชิดมิตรสหาย
รัก-แค้น สลับเปลี่ยนให้เวียนว่าย
ไหนคนร้ายไหนใจร้าย...คนไหนกัน
จงอย่าเป็นเช่นข้านะก๊วยเซียง
ฟังความเพียงคนชิดใกล้ให้โศกศัลย์
คิดนะคิดตรองดูรู้เท่าทัน
จากเอี้ยก้วยนั้น..คนนี้..ที่หวังดี
6 ตุลาคม 2548 01:29 น.
ท่องเมฆา
ทุกถิ่นที่ย่างเหยียบไปในทุกก้าว
แฝงปวดร้าวหนาวร้อนซ่อนขื่นขม
ทุกร้อยก้าวราวร้อยเขื่องเรื่องระทม
ความตรอมตรมทุกย่างเหยียบ..เปรียบสิ่งใด
สุดขอบฟ้าอยู่แห่งไหนอยากไปถึง
ฟ้าเคียดขึ้งเร้นร้างห่างไปไหน
ทีละก้าวทุกก้าวย่างห่างออกไป
ตามหาใจสุดขอบฟ้า...จันทราเดียว
ไร้สหายไร้สุราคราลาจาก
ต้องจำพรากจากดวงใจไม่แลเหลียว
เหม่อมองฟ้ามีข้าอยู่แต่ผู้เดียว
เพียงจันทร์เสี้ยวแขวนฟ้า..ลาจากกัน
มือกำดาบเย็นเฉียบใจยะเยียบ
หนาวใดเปรียบหนาวหทัยไร้เสกสรรค์
ตัดสิ่งใดไม่ย่อท้อขาดโดยพลัน
แต่สะบั้นสายใยรัก..เจียนขาดใจ
สายน้ำใจมวลมิตรสนิทสนม
กลายกลับขมสายใจให้หวั่นไหว
สายน้ำจิตมิตรสหายมลายไป
เหตุผลใดกลายช้ำชอก..โปรดบอกมา
ใครนะใครเผลอร่ำพร่ำบ่นถึง
เพ้อรำพึงถึงใคร..ดวงใจข้า
สุดขอบฟ้าจะหาใด.." ใจจันทรา"
ดาบของข้า..ใจของข้า..ล้าแล้วเอย..
1 ตุลาคม 2548 14:00 น.
ท่องเมฆา
ยามเป็นไฟอยู่ใต้นภาฟ้าแสนสวย
จิตหลงด้วยดวงจันทราน่าหลงใหล
ปีกเจ้าหักเพราะรักเร้าเจ้านกไฟ
กายมอดไหม้ใจมอดม้วยด้วยหยุดปอง
รุ้ง "จะอยู่เคียงคู่เจ้ากว่าเศร้าหาย
จะโอบกายกอดใจหายมัวหมอง
จะยิ้มให้จนกว่าฟ้าสีทอง
รุ้งเรืองรองก็จะหายมลายไป"
ได้ยินเสียงสำเนียงมุ่งจากรุ้งสวย
พลันตื่นด้วยคลายดวงจิตคิดหลงใหล
เพราะ รัก-หลง จิตคงร้อนดั่งฟอนไฟ
สำนึกได้หายโศกเศร้าคราคราวครวญ
ยามเป็นฟ้าอยากเป็นฟ้านภากว้าง
มองหนทางสว่างไสวไร้จิตหวน
ฟ้าสดใสไร้เมฆใจไม่เรรวน
จึงชี้ชวนด้วยจิตหวังสั่งความนัย
ฟ้า "ฟ้าคงไม่หายวิโยคโศกกำสรวล
รุ้งโปรดชวนชี้พ้นจนฟ้าใส
ฟ้าแอบยิ้มให้รุ้งกอดยอดดวงใจ
โอบรุ้งไว้เคียงคู่หล้าฟ้าสีทอง"
รุ้งจ๋ารุ้ง...จรุงใจไฟใต้ฟ้า
ฟ้าหนอฟ้า...แกล้งไม่หายคลายหม่นหมอง
แสงหนอแสง...อรุณรุ่งรุ้งเรืองรอง
ทองหนอทอง...คล้องดวงใจ...คลายโศกตรม...
30 กันยายน 2548 12:52 น.
ท่องเมฆา
ใครนะใครทิ้งเจ้าไปกลางสายน้ำ
ระรินร่ำน้ำตาหยดรดดวงหน้า
อัสสุชลเอ่อเต็มคลองสองนัยนา
หยาดน้ำตาแห่งความเศร้ารานร้าวใจ
เมื่อวานนี้ยังมีใจมาทายทัก
คนเคยรักสลักจิตคิดบ้างไหม
มาวันนี้จางจืดจากจิตใจ
ร้าวฤทัยรักกลายขมตรอมตรมทรวง
สายน้ำใจเคยล้นเอ่อเมื่อเจอหน้า
สองสายตาทายทักรักหวามไหว
โอบประคองกายอุ่นคุ้นเคยใจ
ยามลูบไล้นุ่มเนื้อไม่เบื่อกัน
สายน้ำตาไหลล้นเอ่อเธอไปไหน
สองสายใจใยรักหักสะบั้น
โอบประคองคนไหนจึงไกลกัน
ยามหลับฝันยังสะอื้นคืนร้าวราน
เมื่อวานนี้สายน้ำใจใสสะอาด
ดุจฝนสาดล้างทุกข์สนุกสนาน
มาวันนี้หมองดวงใจไม่เบิกบาน
ทรมานทดท้อยังรอใคร
ใครคนนั้นทิ้งเจ้าไป...น้ำ...ที่รัก
วานมาพักใต้อ้อมกอดของฟ้าใส
สุริยาสาดแสงอุ่นละมุนละไม
เมฆเสกให้สายฝนเย็นเป็น..สายธาร
27 กันยายน 2548 17:10 น.
ท่องเมฆา
อยากบอก ลา คำ กลอนออดอ้อนรัก
อยากลา พัก ลืม กลอนตอนสุขสันต์
อยากจะ ลืม คำ กลอนวอนรำพัน
อยากมี วัน ลืม รักอ้อนก่อนร้าวราน
อยากจะ ถอน คำ กลอนเศร้าเย้ายวนยั่ว
อยากลืม ตัว ลืม ความรักที่หักหาญ
อยากจะ ให้ คำ "เศร้า"สิ้นถิ่นกลอนกานต์
อยากผลาญ สิ้น "ลืม" "เลิกรัก" จักมลายไป
แต่ก็คง ทำ ได้แค่เลิกแหย่รัก
แต่ก็คง เพียง ตระหนักเลิกหลงใหล
แต่ก็คง แค่ ยิ้มหมองต้องทำใจ
แต่ก็คง ยิ้ม ให้เธอเจอคนดี
หยิบ ขลุ่ยผิวพริ้วพรม ด้วย ลมปาก
เพลง ลาจากเคล้าคลอ รอ โฉมศรี
บรรเลง เพลงวอนเว้าเคล้าบท...กวี
เสียง ดนตรีออดอ้อนวอน......รัก คืน
หน้าส่วนตัว
3065
