3 สิงหาคม 2553 23:22 น.
ทิวไม้
กราบเท้าคุณแม่ด้วยมะลิ
ที่แย้มผลิดอกขาวและหอมหวน
แม้คุณค่าน้อยนิดไม่คู่ควร
แต่แทนรักไม่เรรวนของลูกยา
เท้าของแม่แข็งแตกและมือกร้าน
ด้วยสู้งานเหนื่อยหนักมานักหนา
ก็เพียงเพื่อมือเท้าของลูกยา
สวยสง่าอ่อนอิ่มนิ่มละมุน
อกใดไหนจะอุ่นเหมือนอกแม่
ตักใดไหนก็แพ้ตักแม่หนุน
จะร้อยรักพันรักล้านการุณย์
ไม่เทียบคุณรักแท้ของแม่นา
เมื่อวันแม่เวียนกลับมาบรรจบ
ดิถีครบสิบสองเดือนสิงหา
ลูกตระหนักรักแท้ของมารดา
หยาดน้ำตาลูกหยดเพราะซึ้งคุณ
..........รักและคิดถึงแม่นะครับ.......
23 กุมภาพันธ์ 2553 11:18 น.
ทิวไม้
ลมพลิ้วใบไผ่ ไหวลู่ระริก
โพธิ์พฤกษ์ใบพลิก เกรียวกราว
ปลิดใบหลุดขั้ว ควงตัวจากหาว
กลาดเกลื่อนระนาว กองดิน
ลำธารเย็นใส ไหลเลาะแก่งหิน
เงี่ยหูเพลินยิน จ๊อกจ๊อก
มะซางลูกดก ฝูงนกเย้าหยอก
กระแตกระรอก พัลวัน
ไก่ต๊อกอ้วนตุ้ย บ้างคุ้ยบ้างขัน
เซ็งแซ่สารพัน เสียงสัตว์
ร่มครึ้มหมู่ไม้ แต่ไม่รกชัฏ
แผ่วแผ่วพายพัด เย็นแท้
อาทิตย์ตกป่า ท้องฟ้าแดงแจ๋
ตะลึงตาแล งามนัก
วิหคคืนคอน บ้างร่อนจับหลัก
ส่งเสียงทายทัก เจี๊ยวจ๊าว
ทบทวนชีวิต ผ่านพิษร้อนหนาว
มากมายเรื่องราว คาวคลุ้ง
น้อมนำธรรมมะ ชำระบำรุง
กายจิตจรุง สุขล้ำ
..................................
19 มกราคม 2553 01:59 น.
ทิวไม้
จากดินสอแท่งยาวและเหลาแหลม
เกินมือน้อยจะกุมแกมนะแก้มอ่อน
ครูช่วยจับบังคับเส้นทั้งเอนนอน
เจ้าจงผ่อนแรงไหลไปตามครู
ค่อยบรรจงฝึกหัดคัดลายเส้น
กว่าจะเป็นกอขอและนอหนู
กว่าจะต่อกอกาและปลาปู
กว่าที่ครูจะป้อนยาและพานอน
เปียตะขาบคู่นี้ที่ครูถัก
เจ้าน่ารักไหว้สวยด้วยครูสอน
กระพุ่มมือก้มตัวจนหัวคลอน
หน้าสลอนเงียบนั่งฟังนิทาน
เมื่อต้นกล้าเติบใหญ่ด้วยใบกิ่ง
ต้นตรงดิ่งแน่นหนักเป็นหลักฐาน
สะพรั่งใบผลดอกออกตระการ
ความปิติก็ผลิบานเต็มลานใจ
จากดินสอแท่งยาวค่อยเหลาสั้น
ก็รังสรรค์ปัญญาจนกล้าใหญ่
จงมุ่งหน้าสู่ฝันอันวิไล
น้ำตาครูที่ไหลคือยินดี
.............................................
ครูขา
หนูจำดินสอแท่งนั้นได้
มันยาวเกินไปจริง ๆ ค่ะ
แต่ครูก็จับมือหนูเขียน ก ข
นานวันไปดินสอมันก็สั้นลง ๆ
แต่ว่าหนูตัวสูงขึ้น ๆ
พร้อมทั้งมีสติปัญญาสูงขึ้น
แต่หนูก็ไม่ลืมคุณครูกับดินสอแท่งแรก
หนูอยากบอกว่า ขอขอบพระคุณคุณครู
ที่ทำให้หนูมีวันนี้ หนูรักคุณครูค่ะ
ครูกระดาษทราย
6 มกราคม 2553 11:25 น.
ทิวไม้
เคยชูช่อล้อลมให้ชมชื่น
เคยหยิบยื่นรอยยิ้มประพิมพ์ใส
แด่เพื่อนผองน้องพี่ทุกทีไป
ด้วยจิตใจใสอย่างน้ำค้างดอย
เป็นกล้วยไม้เมืองกรุงจรุงกลิ่น
เป็นแม่ไม้เพลงพิณระบิลถ้อย
เป็นบังใบ ไส้พระจันทร์ บุหลันลอย
เป็นไทยน้อย โยสลัม แสนคำนึง
เจ้าห่างเหินเดินหายกับสายหมอก
ไร้ดวงดอกออกไสวให้คิดถึง
ส่งคำถ้อยร้อยเรียงเพียงรำพึง
ด้วยหวังหนึ่งเพียงเจ้าจักเข้าใจ
" จะบิณฑบาตรกาญจน์บุรีศรีสุพรรณ
ให้พบขวัญตาพี่ให้จงได้
จำจะเขียนเพลงยาวติดเอาไป
สมคะเนก็จะให้เสียทีเดียว " (ไส้พระจันทร์-ขุนช้างขุนแผน)
................................
หน้าส่วนตัว
1609
