23 เมษายน 2547 18:46 น.
ทิวลิปสีม่วง
วันนี้มีนักเรียนใหม่มาซึ่งอยู่คณะเดียวกับแอนนา ทำให้แอนนาได้รู้จักท๊อป
ท๊อปเป็นผู้ชาย เป็นดาวเหมือนกันประจำมหาลัย แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษ มีฐานะร่ำรวย เป็นลูกคนเดียว
จึงอยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง เป็น หนุ่มหน้าตาดี แต่ ท๊อปเป็นคนรักใครเป็นว่าเล่น มีแฟนไม่เคยซ้ำหน้า
สวัสดีครับ ชื่อไรครับ
สวัสดีค่ะ ชื่อแแอนนา
ผมชื่อท๊อปครับ
ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ
เชิญค่ะ
ท๊อปนั่งจ้องอยู่นานก็ต้องหยุดเพราะ แอนนาเธอหันมาจ้องตอบบาง
ผ่านไป2นาที ยังจ้องกันอยู่ แอนนาพูดกับตัวเอง คนบ้านั่งจ้องอยู่ได้ จ้องไปเหอะจ้องนานก็แล้วกัน
ท๊อปพูดกับตัวเอง แอนนาชื่อก็ดี น่ารักก็น่ารัก ชักจะสนใจแล้วซิ
แล้วท๊อปก็พูดขึ้น
มีแฟนยังครับ
เรื่องไรอะไรของคุณมิทราบ
เรื่องหัวใจครับ
ตอบตรงไม่อ้อม มีแล้ว
ว้า เสียดายจัง
งั้นขอตัวนะ
บายรับคนสวย
เหวะ เอาไว้จีบผู้หญิงคนเถอะ
แอนนากลับมาเขียน แล้วหัวเราะไปด้วยเพราะท๊อปชอบพูดกวนๆอยู่เรื่อย
เช้ามาเบสมารอแอนนาที่หน้าประตู เบสทำหน้าร่าเริงเหมือนปกติ
ตอนกลางวันเบสชวนแอนนาไปกินข้าวด้วยกัน กำลังจะกินท๊อปก็เดินเข้ามา
แอนนาก็ทำหน้าเซ็งทันที
สวัสดีครับแอนนา
หวัดดี
ท๊อปหันมาทางเบสที่ทำหน้างงอยู่
สวัสดีครับชื่อไรครับ
สวัสดีครับ ชื่อเบสครับ
ชื่อท๊อปครับ
กลายเป็นว่าท๊อปมานั่งทานกับเบสและแอนนา
ท๊อปกับเบสคุยกันถูกคอเพราะสองคนนี้ตอนเด็กอยู่โรงเรียนเดียว
จากนั้น ทุกครั้งไปไหนก็ไปกันสามคน กลายเป็นเพื่อนสนิท
ทำให้แอนนาได้รู้จักท๊อปมากขึ้น วันนั้นเป็นวันเสาร์
ท๊อปเจอนกตัวนึงขาของมันหัก
ท๊อปจึงเก็บมาเลี้ยง ทำให้แอนนาปลื้มใจในเรื่องนี้มาก
แต่วันที่ท๊อปเข้ามา สำหรับแอนนา เบสเริ่มห่างออกไปมาก
เพราะส่วนใหญ่แอนนาจะได้อยู่กับท๊อปมากกว่า
แล้วแอนนาก็ยังอยู่คณะเดียวกับท๊อปอีก
ทำให้เบสห่างออกไปทุกที ทุกที ทุกที
แล้ววันนี้ก็มาถึงที่เบสเริ่มไม่เหมือนเดิมเพราะเวลาที่แอนนาคุยกับท๊อปก็เข้าไปขัดจังหวะ
ทำทุกอย่างที่ไม่ให้แอนนาเข้าไปใกล้ท๊อป แต่ท๊อปก็เข้าเพราะเป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน
แล้ววันนี้ เบสเดินเข้ามา หาแอนนาภาพแรกที่เห็นคือแอนนากำลังจะลงสีภาพ
แล้วท๊อปก็เดินเข้ามา แอนนาหันไปเผลอเเอาพู่กันไปป้ายแก้ม
ท๊อปทำให้ท๊อปเอาคืนบางแล้วก็เล่นกันไปเล่นกันมา
ทำให้เบสรู้สึกว่า แอนนาคง ลืมไปแล้วว่ามีเบสคือคนที่แอนนารัก
อาจจะลืมไปเลยก็ได้ว่าเบสรักแอนนามาก
แล้วเบสก็หายตัวไป หายไปจากชีวีตของแอนนา
แอนนาทำทุกอย่างที่จะได้เจอเบส แอนนาโทรไปก็ไม่มีใครรับ
แอนนาไปที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ทุกอย่างเงียบไปหมด
แต่ละวันที่แอนนาไปมหาลัย แอนนาจะมองหาเบสเป็นคนแรก
ท๊อปก็ช่วยแอนนาทุกอย่าง แล้วยังสนองความคิดติ้งต่องบอกให้ทำใบปลิวหาตัวเบส
วันนั้นพอถึงที่บ้านท๊อปก็ต้องตกใจเพราะเบสมาหาที่บ้าน
เบสทำไมนายไม่ไปโรงเรียน
ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ
นายไม่รู้เลยเหรอว่าแอนนามองหานายทุกเช้าทำทุกอย่างเพื่อให้นายกลับ
ฉันรู้ แต่นายชอบแอนนาใช่มั้ยล่ะ
ใช่ แล้วทำไม
นาย ก็ต้องดูแลแอนนาแทนได้
เบส ฉันทำทุกให้แอนนาได้แต่มีข้อนึงที่ทำไม่ได้
แล้วอะไรล่ะที่นายทำไม่ได้
เข้าไปแทนนายไม่ได้ ถึงชอบแอนนาแต่ก็ไม่ได้คิดที่จะแย่งไปซักหน่อย
ทำให้เบสและท๊อปปรับความเข้าใจกันได้
เช้าวันนี้ แอนนาก็ไปมหาลัยเหมือนเดิม
ท๊อปเจอแอนนาก็ยื่นกระดาษให้แอนนาทักที
แอนนารับมาอ่านแล้วน้ำใสก็ไหลลงมากระทบกระดาษ
อ่านเสร็จ แอนนาก็วิ่งไปที่สวนทันที
พอไปถึง ก็เห็นเบสถือดอกไม้มายืนอยู่
แอนนาวิ่งไปกอดเบสทันที
อ่านต่อตอนที่ 3ค่ะ แล้วจะรีบแต่งแล้วมาลงให้อ่านกันนะคะ
11 เมษายน 2547 18:15 น.
ทิวลิปสีม่วง
แอนนาเธอเป็นคนน่ารักเธอเป็นดาวเด่นมหาลัยมีหนุ่มจีบเธอตึมแต่เธอไม่เคยเหลียวมองคนที่ผ่านเข้ามาเลยเธอเป็นคนขี้เหงา เธอมีโรคประจำตัวเยอะสุขภาพเธอไม่ค่อยดี พ่อแม่และพี่ชายจึงดูแลเธอเป็นอย่างดีหลังจากเลิกเรียนเธอก็มักจะหมกตัวเองอยู่ในห้อง ห้องเธอสะอาดเรียบร้อยเธอจะนั่งเขียนบันทึกเรื่องเล่าที่ผ่านมาในวันนั้น กับไดอารี่เล่มโปรด มันเป็นทั้งที่ระบายความรู้สึกและเป็นกำลังใจให้เดินต่อไปด้วย
เบสเป็นผู้ชายร่าเริงชอบยิ้มส่วนใหญ่จะยิ้มตลอดเมื่อเห็น เบสเป็นลูกคนเดียวทำให้ถูกเอาใจ เบสเป็นคนใจดีมีเมตตาอ่อนโยนกับผู้หญิงทุกคน ที่ผ่านเข้ามาซึ่งรวมถึงแอนนาด้วย เบสเป็นคนรักใครรักจริงก่อนหน้า ก่อนหน้าที่แอนนาจะเข้ามาในชีวิตเบสยังไม่เคยได้รู้จักกับคำว่ารัก เขาจึงไม่เคยรักใครมาก่อน
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณสามปีก่อน วันนั้นแอนนาได้เดินเข้ามหาลัยเป็นวันแรก เเอนนาไม่มีเพื่อนแล้วเเอนนาก็ได้รู้จักกับเบสโดยบังเอิญ เเอนนาเดินไปเดินมาในมหาลัยหลายรอบทำให้นี้เเอนนาเริ่มรู้สึกว่า เธอจะไปลม แล้วเเอนนาก็เป็นลมไปจริงๆแล้ว เบสและเพื่อนๆเดินผ่านมาพอดี เบสจึงช่วยไว้ทันเบสจึงรีบพาไปห้องพยาบาล 5-6นาที ผ่านไปเเอนนาจึงรู้สึกตัว เเอนนารู้สึกตัวแล้วแต่เเอนนาไม่อยากลืมตาเเอนนาไม่อยากเห็นว่าใครช่วยเเอนนามา แต่เเอนนาก็ได้ฟังทุกอย่างที่เพื่อนของเบสและเบสพูดกัน เบสเป็นคนตลกจึงพูดอะไรตลกให้เพื่อนๆหัวเราะอยู่เสมอ แอนนานอนฟังทุกอย่างที่เบสพูด แล้วเเอนนาก็เผลอตัวยิ้มออกมาทำให้เพื่อนของเบสเห็น เธอจึงต้องตื่นขึ้นมาเเอนนาลุกขึ้นมาแล้วได้แต่มองหน้าเบส แล้วยิ้ม เบสก็ยิ้มตอบทำให้ทั้งสองมีใจสื่อสารกัน แอนนาขอบคุณแล้วก็เดินจากไป วันรุ่งขึ้นแอนนามาโรงเรียนก็ต้องแปลกใจที่เห็นเบสและเพื่อนมายืนอยู่หน้าประตู แต่แอนนาก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่าเบสมีแฟนแล้ว แอนนาก้าวผ่านประตูเข้ามา เธอต้องหยุดเดินหลายครั้ง แล้วหันไปมองไม่ว่าเธอจะไปไหนเบสจะเดินตามทุกที่ เธอเริ่มเดิน
เร็วขึ้นๆๆแล้วเธอก็ต้องหยุดเพราะเธอเริ่มโกธร แอนนาหันมาพูดกับเบส
เดินตามมาทำไม ต้องการอะไร
หวัดดีครับชื่ออะไรครับ
หวัดดีชื่อแอนนา แล้วคุณล่ะชื่อไร
ชื่อเบสครับ
งั้นแอนนาไปก่อนนะ เราคงได้เจอกันอีก
แอนนาหันหลังเดินไปแล้วยิ้มเพราะตอนที่เบสตอบมาเบส หน้าแดงทุกครั้งทำให้แอนนาอดตลกไม่ได้
วันนั้นเธอกลับไปนั่งเขียน เขียนไปด้วยหัวเราะไปด้วย
แอนนาเริ่มคิดกับตัวเองเราไม่เคยมีใครทำให้เรายิ้มเราหัวเราะได้เลย
เบสเป็นคนแรกที่แอนนาอยากจะพูดด้วย อยากคุยด้วย อยากเป็นเพื่อน
แต่เธอต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ตลอดทุกวันที่เจอกันก็พูดได้คำเดียว หวัดดี
วันนี้วันวาเลนไทน์ เป็นวันที่แอนนาต้องจดจำไว้ตลอดชีวิต
เบสเดินเข้าพร้อมดอกกุหลาบสีแดง แอนนาหน้าแดงเป็นครั้งเเรกเพราะครั้งนี้คนที่ให้คือเบส
เบสชวนแอนนาไปที่สวนดอกไม้ในมหาลัย แอนนาก็เดินตามไปเรื่อยไปเรื่อยแล้วก็ถึง
เบสให้แอนนา
ขอบคุณนะ
แล้วช่วยรับอะไรไว้อีกอย่างได้มั้ย
อะไรเหรอ
รักไง เรารักแอนนา
..
แอนนาอึ้งไปพักใหญ่ พูดกับตัวเอง ว่าเบสใช่คนนั้นที่รอคอยรึเปล่า
แต่คำตอบก็คือว่างเปล่า
เรายังไม่แน่ใจในเรื่องนี้นะ ขอเวลาให้เราพิสูตรได้มั้ย
ไม่ว่าแอนนาจะเลือกทางไหน คำตอบก็คือจะรอ
แอนนารู้สึกมั่นใจในคำพูดของเบส
วันเวลาผ่าน
แอนนาใช้ทุกวันเป็นเครื่องพิสูตร
วันนี้ที่แอนนาถามตัวเองแอนนามั่นใจว่าเบสคือคนที่รอคอย
วันเวลาผ่านไปทำให้ทุกอย่างเปลื่ยนไปด้วยแต่มีอย่างนึงที่ไม่เคยเปลื่ยนคือ ความรักที่เบสและแอนนามีให้กัน
และแล้ววันที่แอนนาต้องแยกจากเบสก็มาถึง
ติดตามชมตอนต่อไปนะคะ จะรีบนำมาลงค่ะ
28 มีนาคม 2547 10:28 น.
ทิวลิปสีม่วง
พ่อแม่ของมิกมางานนี้ด้วยพลอยจึงเข้าไปสวัสดีแม่ของมิกตกใจมาก ก่อนงานเริ่มแม่มิกได้ชวนพลอยไปเดินเล่น แม่ของมิกตัดสินใจที่จะบอกความจริงทุกอย่างให้พลอยฟังแม่มิกถามพลอยมอสที่กำลังจะแต่งงานกับปอฝ้ายคือมิกนะ วันนั้นเราตัดสินใจว่าจะหลอกพลอยเพราะถึงบอกไปมิกก็จำใครไม่ได้ พลอยอยากรู้ความจริงทั้งหมดค่ะ มิกรถคว่ำสมองเสื่อม พลอยแทบไม่อยากเชื่อพลอยร้องไห้เพราะจะโกธรใครก็ไม่ได้พลอยเสียใจมากพลอยเดินเข้าไปในงานเดินไปหาปอฝ้าย บอกว่าไม่สบายคงต้องกลับก่อนเมื่อกี้เกือบเป็นลม ปอฝ้ายก็ไม่ได้ว่าอะไรพลอยมองหน้ามอสอยู่สักพักพูดกับตัวเองว่าฉันรักคุณลาก่อน ขอให้คุณโชคดีแล้วพลอยก็ได้เดินจากไปพอกำลังจะเดินออกไปนอกงาน พลอยเห็นผู้ชายคนมีปืนเหน็บที่เอวเข้ามาในงาน พลอยก็ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในงานอีกครั้งตอนที่เดินกลับเข้าไปปอฝ้ายกับมิกก็ได้เข้าไปกล่าวความรู้สึกพลอยไปยืนตรงที่ใกล้ๆบันได พลอยเหลือบไปเห็นผู้ชายคนนั้นยืนอยู่หลังสุด คนๆนั้นชักปืนแล้วเล็งไปที่มิก พลอยวิ่งขึ้นไปบนเวทีแล้วขึ้นไปบังลูกกระสุนปืนแทนมิกปังนัดเดียว แหวนหลุดจากมือพลอยล่วงลงสู่พื้นดิน พลอยก็ล้มลงไปมิกและปอฝ้ายรีบพาพลอยส่งโรงพยาบาล ระหว่างทางมิกได้นั่งมองแหวนที่หลุดจากมือพลอย
มิกเห็นภาพลางภาพบางอย่างที่มิกเคยทำให้ผู้หญิงคนนึงที่เค้ารัก พอถึงโรงพยาบาลพอพลอยเข้าไปสัก10-20นาทีหมอก็ได้ออกมาและบอกว่าคนไข้เรียกหาแต่คุณมิก มิกรีบเข้าไปหาพลอยพลอยบอกมิกว่าจำพลอยได้มั้ยมิกพลอยคนที่
มิกเคยรักไงแหวนวงนี้ที่มิกเคยซื้อให้พลอยไง น้ำตาไหลออกมาเป็นสายตลอดคำพูดของพลอย มิกตั้งแต่เราคบกันมาพลอยยังไม่เคยบอกมิกเลย อะไรเหรอมิก
ถาม พลอยรักมิก นาทีนึงมิกนึกทบทวนเรื่องทุกอย่าง คำพูดเดียวที่พลอยพูดทำให้มิกได้จำเรื่องทุกอย่างได้ มิกได้สวมแหวนวงนั้นให้พลอย น้ำตาหยดสุดท้ายที่ไหลออกมาก่อนพลอยจะจากไป มิกเดินออกมาแม่ของพลอยนั่งร้องไห้ มิกไปนั่งข้างแม่พลอยแล้วพูดว่าผมเสียใจครับ แม่ของพลอยหันมาพูดว่า พลอยรักมิกมากนะ เค้าถึงทำแบบนี้ หลังจากนั้นมิกกับปอฝ้ายก็ไม่ได้แต่งงานกัน
เพราะ ปอฝ้ายแย่งแฟนเพื่อนไม่ได้ถึงแม้พลอยไม่อยู่แล้ว
มิกก็ยังเลิกรักพลอยไม่ได้ ทุกวันนี้ มิกก็ยังรักพลอยอยู่
25 มีนาคม 2547 19:29 น.
ทิวลิปสีม่วง
มิกและพลอย เจอกันเรียนอยู่ตอนปี 4 ตั้งแต่นั้นมา มิกและพลอยก็รักกันมาตลอด พ่อ แม่ของมิกและพลอยรู้จักกัน ตั้งแต่นั้นมามิกและพลอย ก็รักกันมาจนถึงปัจจุบัน ปัจจุบันนี้มิกและพลอยทำงานแล้วพลอยปิดบริษัทส่วนตัว
ทุกเย็นมิกจะไปรับ พลอยกลับบ้านทุกครั้ง วันนั้นมิกพาพลอยไปเที่ยวพลอยได้เห็นแหวนวงนึงสวยมากมีลายดอกไม้ มิกจึงซื้อให้และสวมให้ด้วย แล้วมิกก็พาพลอยไปส่งที่บ้าน คืนนั้นก็ผ่านไปวันจันทร์พลอยไปทำงาน เย็นนั้นมิกไปรับพลอยสายมิกจึงขับรถด้วยความเร็วสูง มีรถตัดหน้า มิกรถคว่ำมีคนนำส่งโรงพยาบาล พลอยนั่งรอมิกด้วยความเป็นห่วงเพราะมิกไม่เคยมารับช้าขนาดนี้ พลอยจึงตัดสินใจกลับไปก่อน พอมาถึงที่บ้านพลอยได้เล่าเรื่องที่มิกไม่ไปรับให้แม่ฟัง แม่ทำท่าทางผิดปกติพลอยจึงสงสัย พลอยจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับมิกคะแม่ แม่บอกว่าทำใจดีดีนะ ฟังแม่นะระหว่างทางมิกประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ พลอยฟังแล้วน้ำตาไหลพรากพลอยบอกแม่ว่าพลอยจะไปหามิก แต่แม่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะเป็นแม่แม่ก็ทำ พอพลอยไปถึงที่โรงพยาบาลพ่อแม่ของมิกนั่งอยู่ที่น่าห้องไอซียู พลอยถามแม่มิกว่ามิกเป็นไงมั่งคะ แม่มิกร้องไห้บอกว่าอาการหนักมากหมอยังไม่ออกมาเลย พอหมอออกมาหมอเรียกพ่อกับแม่มิกเข้าไปหมอได้รายงานผลการตรวจ มิกได้รับการกระทบกระแทกบริเวณหัวอย่างแรง ทำให้
มิกสมองเสื่อมพ่อแม่มิกจึงตัดสินใจว่าจะบอกว่า มิกตายแล้วเพราะไม่อยากให้พลอยเสียใจ พอออกมาจากห้องแม่มิกร้องไห้แล้วบอกออกพลอยว่ามิกตายแล้ว พลอยร้องไห้ใหญ่แม่เข้าไปกอดพลอย คืนนั้นพลอยหยิบแหวนขึ้นมา แล้วนอนร้องไห้ทั้งคืนวันรุ่งขึ้นพลอยไปทำงานตั้งแต่นั้นมาพลอยใส่แหวนติดตัวไว้ตลอด พลอยเห็นแหวนก็จะนึกถึงมิกขึ้นมาทุกครั้ง พลอยจึงไปเที่ยวกับพ่อแม่ที่ต่างประเทศ พลอยเป็นคนที่ชอบดอกไม้จึงเลือกไปประเทศเนเทอร์แลน วันเวลาผ่านไปยิ่งพลอยอยู่กับดอกไม้ก็ยิ่งทำให้พลอยคิดถึงมิก นานเท่าไหร่พลอยก็ยังลืมเรื่องมิกไม่ได้พลอยจึงตักสินใจกลับไป 1เดือนผ่านไปวันเวลาเกือบทุกวันพลอยยังมีมิกในความทรงจำตลอดเวลา พลอยได้เจอเพื่อนสนิทชื่อว่าปอฝ้าย ตอนเด็กๆ เราสองคนสนิทกันมากไปไหนไปด้วยกันตลอด ช่วงนี้พลอยจึงกลับมาสนิทกับปอฝ้าย ปอฝ้ายเล่าทุกเรื่องให้พลอยฟังเพราะเราไม่อยากมีความลับปิดบังกัน วันนึงปอฝ้ายถูบังคับแต่งงานกับคนรู้จักของพ่อ เคยเห็นหน้ากันครั้งเดียวตอนเด็กๆ พลอยก็บอกว่าไปดูหน้าตาก่อนซิแล้วค่อยคิดอีกที หลังจากนั้นปอฝ้ายก็ได้ไปเจอ มอสปอฝ้ายเห็นครั้งเดียวปอฝ้ายถึงกับตกหลุมรัก วันต่อมาปอฝ้ายได้เล่าให้พลอยฟัง พลอยก็ดีใจด้วย ปอฝ้ายยินดีแต่งงานกับมอสปอฝ้ายชวนพลอยไปเป็นเพื่อนเจ้าสาว พลอยก็ตกลงจะไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ วันนั้นมาถึง
ปอฝ้ายสวยมาวันนั้นพลอยใส่แหวนมาด้วยทำให้เข้ากับชุดมากขึ้นเพราะมีลายดอกไม้ พอเข้ามาในงานพลอยเห็นมอสพลอยตกใจมากเพราะมอสหน้าเหมือน
มิกมากพลอยจึงคิดว่าอาจเป็นญาติมิกก็ได้
ภาค2กำลังจะมานะคะ
17 มีนาคม 2547 16:10 น.
ทิวลิปสีม่วง
เพราะเค้าทำให้เราได้รู้จักความเหงา
เรารู้จักกันโดยบังเอิญ เค้าเข้ามาทักเรา เค้าโทรมาหาทุกวันศุกร์ตอนเย็น
เค้าโทรมาบางครั้งเรา ก็เบื่อที่เค้าโทรมาหาอยู่ทุกวันศุกร์ แต่แล้ววันนั้น ชีวิตก็เปลื่ยนไปเค้าโทรมาหา เราไม่อยากรับเพราะ อ่านหนังสือ เรารับแล้วไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเค้าก็วางไป เราก็ถอดสายโทรศัพท์ พอมาอีกวันนึง เค้าก็โทรมาอีก เราก็ทำเหมือนเดิม แต่ ครั้งนี้เรายกหูโทรศัพท์ ทิ้งไว้เลย แล้วเราก็ทำแบบนี้ ไป4ครั้ง แล้วเค้าก็ไม่โทรมาหาอีกเลย จากนั้น เราก็สอบเสร็จพอดี
เรานั่งรอโทรศัพท์เค้า ไม่เข้าเน็ท เพราะกลัวเค้าโทรมาแล้วไม่ติด รอวันแล้ววันเล่า เค้าก็ยังไม่โทร ทุกวันก็ขอให้เค้าโทรมา แต่ คงเป็นไปไม่ได้ ตั้งแต่นั้นมาก็รู้จักความเหงา รู้ว่าเวลาเค้าไม่โทรมา แล้วเหงาแค่ไหน วันนี้เหงาพรุ่งนี้ก็คงเหงา สิ่งที่เราหวังตอนนี้ คือ เราอยากขอโทษ กับสิ่งที่ทำ ลงไป อยากให้โทรมาหาเหมือนเดิม อยากคุยกับเค้าเหมือนเดิม แต่คงทำไม่ได้ เราก็คิดว่าจะส่งจดหมายไปหาเค้า เพราะเค้าเคย ให้ที่อยู่ไว้ เราเขียนจดหมายเสร็จแล้ว พระเจ้าไม่เข้าข้าง เราทำที่อยู่เค้าหาย ตอนนี้ หวังได้รอให้โทรจากเค้าดังเท่านั้น สิ่งแรกที่จะพูดกับเค้าคือ ขอโทษเราขอโทษจริงๆ ขอโทษ นะเบส
หน้าส่วนตัว
568
