17 ตุลาคม 2548 17:28 น.
ทิวลิปสีม่วง
กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีเจ้าชายอยู่องค์หนึ่ง ชื่อ เจ้าชายจันทรา เจ้าชายจันทราอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวมานาน เพราะ พ่อและแม่ของเจ้าชายจันทรา ได้หายสาบสูญไป เจ้าชายมีความพิเศษคือ เวลากลางวัน เจ้าชายจันทราจะกลายเป็นเจ้าชายพระอาทิตย์ ซึ่งมีความร้อนอยู่ในตัว ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เจ้าชาย เพราะทุกคนที่เข้ามาล้วนแต่ต้องตายหมด เจ้าชายเกลียดเวลากลางวันเกลียดเหลือเกิน แต่เจ้าชายก็ได้แต่มอง พวกกลุ่มเมฆ ที่ลอยไปมารอบๆตัว หลายครั้งเจ้าชายได้ถามเจ้าก้อนเมฆว่า
เจ้าไม่เบื่อรึไง ที่พวกเจ้าได้แต่ลอยไปลอยมา
ก้อนเมฆหันมาแล้วพูดกลับว่า
ข้าไม่เบื่อหรอกข้าชอบอยู่บนนี้ แม่ของข้าเคยบอกข้าว่า พอเราอยู่บนนี้ได้ไม่นานเมื่อถึงเวลา พวกเราก็จะตกลงไป
ลาก่อน เจ้าเมฆลอยลม ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าอีก
ลาก่อนเจ้าชายพระอาทิตย์ ข้าก็หวังว่าจะได้พบท่านอีกเช่นกัน
เมื่อถึงกลางคืน เจ้าชายจะมีความสุขที่สุด
แล้วบางอย่างก็เกิดขื้น เมื่อเจ้าชายได้เห็นเจ้าหญิงดวงดาว ทั้งสองรักกันตั้งแต่นั้นมา
ทั้งสองได้พูดคุยกันจนเช้า แล้วเจ้าหญิงก็จะลาลับไป
เจ้าหญิงองค์งาม เกือบเช้าแล้วท่านยังไม่หลับอีกหรือ
แล้วล่ะเจ้าชายท่านท่านจะอยู่ไหน
ข้าต้องกลายเป็นเจ้าชายพระอาทิตย์
ข้าจะรอท่าน แล้วตอนค่ำเราพบกัน
แล้วเจอกัน
วันนี้เจ้าชายมีความสุขที่สุด แม้จะเป็นเวลากลางวัน แต่เจ้าชายก็ได้แต่นึกเจ้าหญิงดวงดาว
แล้วเวลากลางคืนก็มาถึง
เจ้าชาย
ดวงดาวของข้า
ท่านเหนื่อยไหมวันนี้
ข้าไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลยตั้งแต่ได้พบเจ้า
แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชาย เหตุการณ์ก็ดำเนินไปเรื่อย ๆๆๆๆๆ
จนวันหนึ่ง เจ้าหญิงไม่สบาย
เจ้าชายก็ทำได้แต่มอง เจ้าชายอยากกอดเจ้าหญิงเหลือเกินแต่เอื้อมยังไง ก็เอื้อมไม่ถึง
จนอาการของเจ้าหญิงเป็นมากขึ้น เจ้าหญิงคงใช้ชีวิตดวงดาวได้อีกไม่นาน
เจ้าหญิงจึงบอกเจ้าชาย
เจ้าชาย
เจ้าหญิงของข้า
เจ้าชาย ข้าคงอยู่ข้างท่านไม่ได้แล้ว
ทำไมเจ้าพูดเช่นนั้น
ข้ากำลังจะตาย
ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย เจ้าบอกข้าซิ
เจ้าชาย ข้าอยากกอดท่านเหลือเกิน
ข้าก็เช่นเดียวกัน
แล้วหญิงกับเจ้าชายก็ได้แต่เอื้อมมือถึงกัน
และแล้วเจ้าหญิงก็ทนไม่ไหว
เจ้าชายถึงข้าจะเอื้อมไปหาท่านไม่ถึง
แต่ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไป
ไม่ไม่ไม่ เราเกือบถึงกันแล้ว
เจ้าชายถึงข้าตายไปแล้ว แต่ท่านก็จะเห็นร่างของข้าอยู่
ข้าไม่อยากเสียเจ้าไป
ข้าก็ไม่อยากไป แต่ข้าทนไม่ไหวแล้ว
เจ้าหญิงดวงดาว
ร่างข้าที่เหลืออยู่ อาจเป็นเพียงแค่ร่างกาย แต่ข้าจะรักท่านตลอดไป
ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้าเลย
ลาก่อนเจ้าชาย
เจ้าชายเสียใจ มาตลอด แล้วเจ้าชายก็ต้องทำใจว่าเจ้าหญิงไม่ได้อยู่แล้ว
แต่เจ้าชายก็ไม่เคยรู้สึกขาดเจ้าหญิงไปเพราะ ร่างเจ้าหญิงยังอยู่ อยู่ข้างกาย
แม้เอื้อมไม่ถึง
แม้ไร้วิญญาน
แต่เจ้าชายก็รักเจ้าหญิงอยู่ นานเท่านาน นาน
20 ธันวาคม 2547 22:04 น.
ทิวลิปสีม่วง
นี่.เทอมนี้เรียนพิเศษที่ไหนดีอ่ะ
แต่เราต้องเรียนที่เดียวกันน้า
อยู่แล้วแหละถ้าไม่เรียนด้วยกันเค้าก็ไม่เรียนน้า
มันเป็นวันแรกที่เราสามคนเลือกที่เรียนพิเศษกัน
กลุ่มเจมีสามคน เราชื่อ เจ ส่วน เพื่อนอีกสองคน ชื่อ จีน กับ ตู่
วันนึง ก็มีใบปลิวมาแจกหน้าโรงเรียน แล้วเจก็รับมาเหมือน ปกติแต่วันนั้นพอรับมา เดินไปอ่านไป มันเป็นใบเรียนพิเศษที่นึง เจสนใจมากแล้วก็เลยลองไปถามแม่ แม่ให้เรียน ถามเพื่อนเพื่อนก็อยากไปทุกอย่างลงตัว
เราทุกคนจึงไปสมัครเรียน ตู่มาสมัครคนแรก แล้วเจจึงไปสมัครต่อ
อีกวันจีนไปสมัคร จีนได้เป็นคนสุดท้าย
30.พ.ค.47 เป็นวันที่เราจะเริ่มเรียน วันนั้นเราสามคนตื่นเต้นมาก
เพระเป็นที่เรียนพิเศษรวมหลายโรงเรียน
แล้วตู่ ก็มาถึงคนแรก แล้วเจก็ตาม ตู่เข้าไปนั่งในห้องแล้ว คนในนั้นเยอะมาก
มันมีแถวและแถวนั้นก็มีที่ว่างสี่ที่เราสามคนเลยได้นั่งด้วยกัน
แล้วครูก็มา วันแรกครูให้ยืนแนะนำตัว
พอทุกคนพูดเสร็จ ก็มีผู้ชายคนนึงเข้ามา ครูก็ให้แนะนำตัวเลย คนนั้นชื่อปอม
พอแนะนำตัวเสร็จก็เข้ามานั่งแถวหลังเจ นั่งเก้าอี้ตัวริมสุดติดพนัง พอครูเริ่มเรียนจีนก็เข้ามา จีนนั่งข้างตู่ พอตอนพักเราสามคนเดินไปเดินเล่น เพราะที่เรียนพิเศษอยู่บนโรบินสัน เราสามคนเดินไปเดินมา แล้วเราก็เข้าเรียนคาบสองสาย เจเดินเข้ามาในห้องและมองไปที่ปอม ตอนนั้นปอมกำลังคุยกับเพื่อน
เจก็เลยได้รู้จักปอม วันนั้นผ่านไป
27.พ.ค.47 วันนี้จีนมาเล่าให้ฟังว่า ปอมนั่งมองแกอ่ะ แล้วตู่กับจีน ก็เล่าแล้วเล่าอีก วันนั้นเจเชื่อ แต่พออีกวันจีนกับตู่บอกว่าโกหก แล้วหลังจากนั้นมาเจก็ไม่เคยเชื่อ เรื่องที่ จีนกับตู่เล่าอีกเลย ตอนนี้เราทุกคนอยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็ว เพราะเราจะได้ไปเรียนพิเศษอีก แล้ววันอาทิตย์ก็มาถึง
6.มิ.ย.47 ถึงเป็นครั้งที่สองแต่เจก็ยังตื่นเต้นอยู่ โดยเฉพาะยายจีน โทรศัพท์มาหาบอกว่ามาเร็วหน่อยน้าเค้ากลัวอะไรประมาณนี้ แล้วจีนก็มาช้ากว่าเจ กับตู่ทุกครั้ง วันนี้ ปอมก็มา เจมองหน้าปอม แล้วปอมก็มองกลับมา
แล้วหลังจากนั้นเจก็ไม่กล้ามองหน้าปอมอีกเลย
ปอมเป็นตัวแสบของห้องชอบพูดเรื่องตลกๆให้คนในห้องหัวเราะ
ทุกครั้งที่เรียนพิเศษ เวลาผ่านไปเร็วมาก
และเมื่อเลิกเรียนเมื่อไหร่ปอมกับเพื่อนก็จะรีบออกไปเลย
ก็อย่างที่บออกวันเวลาผ่านไปเร็วมาก เรียนได้ไม่กี่ครั้ง แล้วเราทุกคนก็บอกกันว่าจะไม่เรียนที่นี่แล้วเพราะสอนไม่เหมือนที่เราเรียน เราทุกคนบอกพ่อแม่เรียบร้อย แล้วหลังจากนั้นเจกับปอมก็ยิ่งได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
เพราะเจแลกที่กับจีน แล้วปอมนั่งอยู่ข้างหลังที่จีน ทำให้วันนึงปอมก็ได้ขอยืมยางลบเจ เจดีใจมาก แต่ทุกอย่างก็เป็นอย่างนี้ๆได้ไม่นาน(ขอข้ามไปเลยนะคะ) แล้ววันที่เรียนครั้งสุดท้ายก็มาถึงวันนั้นเจตั้งใจว่าจะเอาจดหมายไปให้ปอม ตอนพักก่อนพักปอมพูดเหมือนต้องการให้รู้ว่าจะเรียนต่อ ปอมพูดว่า เทอมสองกูเรียนนะ แล้วหลังจากนั้นก็มีใบที่จะสมัครเรียนต่อมาแจก เจทำป็นกรอกหมดทุกช่องแต่มันก็ถูกทิ้งไป แต่โชคชะตาไม่เข้าข้างวันนั้นพอเรียนคาบแรกเสร็จ ปอมก็ออกไปเลย แล้วหลังจากนั้นเจก็ได้แต่หวังว่าปอมจะเข้ามาเรียนอีก แต่มันไม่เหมือนที่คิด วันนั้นปอมไม่กลับมา วันนั้นคือวันสุดท้ายที่เจกับปอมได้เจอกัน
ผ่านไปหลายอาทิตย์ เจกับปอมก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนวันนี้มันนานมากแล้ว
ถึงตอนนี้เจก็หวังว่าซักวันเจจะมีโอกาสได้หมอบจดหมายให้กับปอม
14 มิถุนายน 2547 20:26 น.
ทิวลิปสีม่วง
วันนี้เป็นวันจันทร์
แอนนาไปมหาลัย วันนี้แอนนาอยากรู้ความรู้สึกที่เบสมีต่อป่าน
เบส เบสว่าป่านเป็นไงมั้ง
ก็น่ารักดี เรียบร้อย ถามทำไมหึงเหรอ
ใช่หึง แต่ก็ดีแล้ว
เบสไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดที่พูดออกไปทำร้ายจิตใจแอนนาแค่ไหน
แล้วแอนนาก็นั่งจ้องหน้าเบสแล้วเบสก็หันมา แอนนาก็หันไป
นั่นไงน้องป่านมาแล้ว
ป่านเดินผ่านด้วยท่าทางอาย แต่เบสยิ้มตอบให้
แต่แอนนารู้ได้เลยว่าเบสเริ่มชอบป่านแล้ว
แอนนาลุกขึ้น แล้วเดินไป ทิ้งเบสที่นั่งทำหน้างงอยู่คนเดียว
แอนนาเดินไปเจอท๊อป นั่งอยู่ที่สวน
ท๊อป ท๊อปว่าป่านเป็นไงมั่ง"
ท๊อปหันมาแล้วตอบกวน
ไม่น่ารักเท่าแอนนาหรอก ดูเป็นคนเย็นชา แอนนาน่ารักกว่าอีก
แอนนาหันไปยิ้ม
ท๊อปนี่ก็ดีเหมือนกันเนอะไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย
ว่าไงนะ
พูดเล่น
แอนนากลับบ้านไปขึ้นไปห้องนอนนั่งที่เดิมมุมเดิมกับไดอารี่เล่มเดิม
แอนนานั่งจด
วันนี้จดไปสามหน้า เหลือกระดาษอีกกี่แผ่นน้า
กระดาษอีกสิบหกแผ่น เราอยากจดให้หมดจัง
แอนนาเดินไปที่เตียงแล้วก็เอนตัวนอน
ตอนเช้า
แอนนาไปนั่งเก้าอี้หน้ามหาลัย แอนนามารอป่าน
ป่านเดินมาถึง แอนนาลุกขึ้นไปทัก ป่านตกใจมาก
ป่านมีเวลาว่างมั้ย มาคุยกับพี่หน่อยซิ
ค่ะ
ป่านชอบเบสตรงไหน
ชอบตรงนิสัยค่ะ
ใช่เบสเป็นคนดี ดีมากมองโลกในแง่ดีเสมอ
แล้วพี่แอนนามาหาป่านเพื่อถามเรื่องนี้เหรอคะ
ป่าน ถ้าพี่หลีกทางให้ป่าน กับ เบสจะขัดข้องมั้ย
พี่แอนนา
พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ
..
เบสเดินผ่านเข้ามาเห็นพอดี จึงเข้าไปทัก
หวัดดีสาวๆ ทำอะไรกันอยู่
ป่านตกลงแล้วนะ
ป่านพี่ไปก่อนนะแล้วพี่จะรอดูความสุขที่ตามมานะ
เบสงงทันทีที่แอนนาพูดประโยคนี้ขึ้นมา เบสหันหน้ามามองป่าน
เบสวิ่งตามแอนนาไป แต่แอนนาวิ่งไม่ยอมหยุด
แอนนาเดี๋ยว รอก่อน
..
แอนนาไม่ตอบกลับมา ไม่ยอมหันไปมอง แล้วแอนนาก็วิ่ง แล้วก็ต้องยอมแพ้
แอนนาก็หยุดวิ่ง แต่ไม่หันมอง
แอนนาเกิดอะไรขึ้น
เบสรู้สึกยังไงกับป่าน
ไม่รู้สึกอะไรเลย เฉย ๆ
งั้นก็ตัดใจจากแอนซะแล้วหันไปมองป่าน
ทำไมต้องทำแบบนั้น
แอนนาไม่รู้ รู้แต่เบสต้องไป
เพราะฉะนั้น เบสต้องเลือกป่าน
เพราะอะไรล่ะ
แอนนาควรยอมรับมัน แอนนาบอกเบสไม่ได้หรอกนะ
แอนนาก็บอกเบสซิ แล้วเบสจะรู้ได้ยังไง
แอนนาควร ตัดเยื่อใยไปเลยดีกว่า ใช่มั้ยเบส แอนนาขอโทษนะ
แอนนาหันไปน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด ทำให้เบสแปลกใจ
แอนนา รำคาญ
แอนนา
รำคาญ รำคาญมากรู้มั้ย
เบสเวลาของแอนนาเหลือน้อยแล้ว เพราะฉะนั้นเบสเลือกป่านดีที่สุด
แอนนา เบสไม่เข้าใจ "
แอนนาขอโทษนะ ขอตัวก่อน"
แอนนากลับบ้านไป ไปนอน หมอนเริ่มเปียก เกือบทั้งหมอน
แต่ก็ยังไม่หยุดร้อง
แล้วแอนนาก็เกือบลืม แอนนาลุกขึ้น ไปหยิบสมุดขึ้นมา จับมันมากอด
แล้วก็เปิดอ่าน ตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย แอนนาอ่านจบก็ เที่ยงคืน
ชีวิตของเรา เราควรทำให้มันมีความสุขไม่ใช่ให้เจ็บช้ำ
ต้องนอนร้องไห้ทุกวัน "
โทรหาเบสดีกว่า "
แอนนาเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ แอนนากำลังจะกด
นี่เราทำอะไรอยู่เนี่ย ก็กดไปซิ
แอนนากลัว แต่แแอนนาก็กด
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
แล้วก็ตัดไป แอนนาคิดว่าเบสคงไม่อยากเห็นหน้าแอนนาอีก
เราจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว ไปทำให้ชีวิตสนุกดีกว่า "
จริงเมะ
วันอังคาร์ ผ่านพ้น ไม่เห็นวี่แวว ว่าเบสจะมา มหาลัย
แอนนาไปซื้อดอกไม้ช่อนึง แล้วไปนั่งเขียนการ์ด แอนนาเขียนสองแผ่น
แผ่นแรกเขียนคำเดียว ขอให้หายไวๆนะ แอนนาไม่ลงชื่อ
แต่ไปลงชื่อ แผ่นที่สองแผ่นเดียว
แอนนาตัดสินใจบอกเบส ด้วยการ์ด แอนนาแน่ใจว่าเบสรับได้
จึงลองไปที่บ้านเบส แอนนาเห็นประตูเปิดไว้แอนนาจึงมองเข้าไป
เห็นเบสนั่งอยู่กับป่าน นั่งคุยกันอยู่ แอนนาจึงแอบฟัง
พี่เบส ป่านว่าพี่แอนนาเค้าไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก "
เบสก็เชื่อนะว่าแอนนาไม่มีทางคิดแบบนั้น
แต่ที่พี่แอนนามาคุยกับป่าน พี่แอนนาดูเศร้าๆนะ
ไม่รู้ซิ
พี่แอนนากำลัง ปิดบังอะไรบางอย่าง รึเปล่า เรื่องบางอย่างที่บอกไม่ได้ กลัวเสียใจ
เรื่องอะไรล่ะ
ใช่ป่านรู้มาว่า พี่แอนนาเข้าโรงบาลตั้งหลายครั้ง "
แอนนาสะดุดอย่างแรง สองคนนั้นหันมามอง
แอนนาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แต่แแอนนาลืมดอกทิ้งไว้
แล้วยังมีการ์ดเหน็บไว้อีกลงชื่อด้วย
เบสเดินออกมา เห็นดอกไม้ เห็นการ์ด จึงหยิบขึ้นมาเปิด ขอให้หายไวๆนะ
ใครนะไม่ลงชื่ออีกตังหาก
เบสไม่ทันเห็นว่ามีการ์ดอีกแผ่นนึงตกอยู่ในสวน
มันคงจบแล้ว เมื่อแอนนาทำกับเบสแบบนี้เบสก็จะทำมั่ง
ป่านงงกับคำพูดเบส
วัน พุธ
แอนนาไปมหาลัย ด้วยความสุข
แอนนาเข้าไปทักเบส
เบส
มาทำไม
ทำไมเบสพูดแบบนั้น
รำคาญไม่ใช่เหรอ
เบสไม่ได้อ่านเหรอ
อ๋อ การ์ดนั่นเหรอ
ใช่ การ์ดกับดอกไม้
ฉีกทิ้งไปแล้ว
เบส
แอนนารู้รึยัง เบสคบป่านแล้วนะ
เหรอ
แอนนาอึ้งไปพักใหญ่ พอรวบรวมสติได้
ขอให้โชคดีนะเบส ดีใจด้วย
ขอบใจ
ป่านเดินผ่านมาพอดี เบสจึงดึงป่านมากอด ป่านรีบผลักออกอย่างแรง
พี่เบส
งั้นขอตัวก่อนนะ"
แอนนาเดินไปหาท๊อป
ท๊อปแอนนารัก ท๊อป
แอนนา แอนนาเปลื่ยนใจแล้ว ไชโย
พูดเล่น
อ่าว
แอนนา จะกลับเลยนะ บาย
แอนนากลับไปถึงบ้าน
แอนนาไปนั่งจดบันทึกที่เหลือ บอกความรู้สึกต่างๆ
แล้วแอนนาก็เกิดหายใจไม่ค่อยออก
แอนนารีบจับปากกาอีกครั้งแล้ว
เขียนบรรทัดสุดท้ายก่อนล้มลงไป
แม่เดินเข้ามาพอดี จึงรีบพาแอนนาไปส่งโรงบาล
แอนนาอึดอัด แน่นอก หายใจไม่ออก ความรู้สึก เริ่มเลื่อนลอย
ภาพอดีตที่ประทับใจ ผุดขึ้นมา ในความรู้สึก
แอนนา เรียกแม่ เรียกพ่อ เรียกพี่ แต่ไม่อาจจะเปล่งเสียงออกมาได้
ภาพของเบสลอยเข้ามา
หมอและ พยาบาลช่วยกันปั้ม หัวใจอย่างเต็มที่
ในที่สุด หมอก็เปิดประตูออกมา
เสียใจด้วยครับ เราช่วยจน สุดความสามารถแล้ว
แม่ร้องไห้ กอดพ่อ
พี่ชาย วิ่งหน้าตาตื่น เข้ามา
น้องเป็นไงบ้างแม่ "
ภาพของแม่ ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แอนนา สู่สุขติเถอะน้อง
วันนี้เบสรู้สึก ไม่สบายใจ รู้สึกเหมือนเสีย อะไรบางอย่างในชีวิตไป
อ้างว้าง อย่างไม่เคยเป็น คิดถึงแอนนา
ก็เลยไปรดน้ำต้นไม้
กินเข้าไปเลย ตั้งแต่ปลูกมายังไม่เคยรดเลย นะเนี่ย
แล้วเบสก็เหลือบไปเห็น การ์ดแผ่นนึงหล่นอยู่
เบสจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
เบส อึ้งไปนาน ทรุดนั่งลง
แอนนา ขอโทษ เราทำอะไรลงไปเนี่ย
เบสโทรไปหาแอนนาที่บ้าน ไม่มีใครรับสาย
เบสแทบจะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ได้
วันพฤหัส
เช้าเบสตื่นขึ้นมา ด้วยความรวดเร็ว
และรีบไปมหาลัย
เบสไปตามหาแอนนา เบสไม่พบแม้แต่เงาของแอนนา
ท๊อปเดินผ่านมา
เบสหาใครอยู่เหรอ "
หาแอนนา เห็นแอนนามั้ยท๊อป
ไม่เห็นเลย สงสัยจะไม่มาเรียน เบสมีไรเหรอ
ไม่มีไรหรอ แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ
งั้นลองไปที่บ้านแอนนาซิ
ไปด้วยกัน ซิ
ไปก็ไป
พอถึงบ้าน
เบส ท๊อปได้เจอ พี่ชายแอนนา
เบส มาพอดีเลย แอนนาฝากมาให้
แล้วพี่แอนนาก็ยื่นไดอารี่เล่มนึงออกมา
พร้อมดอกกุญแจเล็กๆ สองดอก
แล้วแอนนาล่ะครับ
หายไปแล้ว
หายไปไหนครับ
แอนนาจากเราไปแล้ว
แอนนา
ไม่จริงใช่มั้ยครับ
เบสกับท๊อปแทบยืนไม่อยู่ แล้วเบสกับท๊อปเสียใจอยู่ได้ไม่นาน
ก็เริ่มทำใจและยอมรับมัน
ท๊อปกับเบสก็แยกกันกลับบ้านไป
ถึงที่บ้าน
เบสรีบนำกุญแจมาเปิดไดอารี่
เบสอ่านไป อ่านไป แล้วมันก็มาถึงหน้าสุดท้าย
เป็นตัวหนังสือที่ สั่นไปสั่นมา อ่านไม่ค่อยออก
ถึง เบส
แอนนา เสียใจ แอนนารักเบสนะ
แล้วไดอารี่ก็ร่วงสู่พื้น
ฟ้าร้องฝนตก
เบส ร้องไห้ จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมา
แล้วเบสก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปข้างนอก
มองไปในท้องฟ้า
เบสออกมาทำไม เบสได้ยิน แอนนามั้ย แอนนาอยู่ข้างเบสไง
เบสแอนนาจะมองเบสทุกวันเลยนะ
ลาก่อน
เบสได้ยินเสียงแอนนาก้องอยู่ในหู
ลมพัดผ่านเบสไป เบสได้ยินเสียงบางอย่าง
ลาก่อน "
นี่คือคำสุดท้ายที่เบสได้ยินเสียงของแอนนา
2 มิถุนายน 2547 20:35 น.
ทิวลิปสีม่วง
ในตอนนี้สุขภาพของแอนนาไม่ค่อยดี ทำให้บางครั้งต้องหยุดเรียนติดต่อเป็นอาทิตย์
แล้ววันนี้ แม่จะพาแอนนาไปตรวจ ผลตรวจออกมาไม่ดีเลยครอบครัว
ของแอนนาจึงปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
อาทิตย์หลายอาทิตย์ผ่านไป สุขภาพของแอนนาก็แย่ลงมาก
แอนนาจึงต้องไปโรงพยาบาลบ่อย ถึงแม้แอนนาไม่สบายแต่เบสก็ยังจดเนื้อหาที่เรียนมาให้เสมอ
ท๊อปก็มาเยี่ยม แต่ตอนนั้นแอนนาหลับอยู่ทำให้ท๊อปได้เจอพี่ชายของแอนนา
พี่ชายแอนนาจึงตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับท๊อป
แอนนาอาจจะอยู่กับเราได้ไม่นานนักนะ
ทำไมพูดอย่างนั้นละครับ
แอนนาเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
ท๊อปอึ้งไป
ขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ โดยเฉพาะกับแอนนากับเบส
ถ้ารู้เรื่องคงตกใจมาก
ครับจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
สองคนนี้คงจะตกใจมาก
สักวันแอนนาคงจะทำใจยอมรับมันได้
หลังจากวันนั้นท๊อปมาหาแอนนาทุกวัน ไม่เคยขาด
บางครั้งท๊อปก็แกล้งถามเบสว่า ถ้า แอนนาหายไปจากชีวิตนาย นายจะเสียใจมั้ย
เบสหันมามองหน้า แล้วก็บอกว่าจะบ้าเหรอ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจะเสียใจ
สุดชีวิตเลย
ทำให้ท๊อป คงต้องเก็บความลับไว้ต่อไป ด้วยความเซ็ง
วันนี้แอนนาอาการหนักมากถึงกับเข้าห้องไอซียู
เบสกับท๊อปก็โดดเรียนมาหาเลย
แต่ก็ ออกมาด้วยดี
หลังจากเข้าห้องไอซียู อาทิตย์สองอาทิตย์ หมอก็อนุญาต ให้กลับบ้านได้
วันนี้แอนนาได้ไปเรียน ทำให้วันนี้เราอยู่กันครบทุกคน
และวันนี้ที่แอนนาต้องเรื่องสุขภาพของตัวเอง
แอนนากลับมาถึงบ้านก็เดินเข้ามาเห็น ทุกคนอยู่พร้องหน้า ทุกคนมองหน้ากัน
แม่เป็นคนเริ่มพูดก่อน
แอนนาวันนี้เป็นไงบ้างลูก
วันนี้เหรอก็ดีค่ะ
ก็ดีแล้วลูก
เรามีเรื่องอยากบอกลูก
บอกมาเลยค่ะ
แม่รักลูกนะรักมากที่สุดและจะรักตลอดไปด้วยนะจ๊ะ. แอนนาแม่เสียใจนะเสียใจมาก
ลูก ลูกเป็นมะเร็ง ขั้นสุดท้าย
แม่โกหกใช่มั้ย
แม่รู้ว่ามันทำใจยากแต่มันก็เป็นไปแล้วนะลูก
แม่คะ หนู จะมีชีวิตได้อีกไม่นาน ..
แล้วถ้าหลังจากนั้น
แม่เงียบไปไม่กล้าตอบ
พี่ว่าแอนนาควรจะบอกเรื่องกับเบสนะ
ไม่ค่ะ แอนนาจะไม่บอกเรื่องนี้กับเบส แอนนากลัวว่าเบสจะทิ้งแอนนาไป
ถ้าเบสรักแอนนาจริงเบสก็จะยอมรับได้
แอนนาขอตัดสินใจเองนะคะ
แล้วแอนนาก็วิ่งขึ้นไปที่ห้อง แอนนาหยิบไดอารี่ ขี้นมา จดเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตลงไป
แอนนานั่งร้องไห้อยู่นานก็เลยทำให้ตื่นสาย
เช้าวันนี้แอนนาไปมหาลัย
แล้วก็เดินไปเจอท๊อป
ท๊อปแล้วเบสล่ะ
ที่สวนมีคนนัดไป
ใครเหรอ
เค้าบอกว่าแอบชอบเบส
พาไปดูหน่อยได้มั้ย
แน่ใจเหรอว่าจะไป
ท๊อปก็พาไป แต่พาไปวน เดินรอบสวน เดี๋ยวก็เดินไปทางโน้นทีทางนี้ที
เดี๋ยวก็บอกว่าจำทางผิด
แล้วแอนนาก็หันไปเห็นพอดีจึงหยุดแล้วยืนดู
เค้าเป็นรุ่งน้องชื่อ ป่าน
เหรอแล้วรู้ได้ไง
เค้าน่ารักดีนะ
เฮ้ย อย่าบ้าน่า
ท๊อปว่าเบสจะตอบว่าอะไรถ้าน้องป่านเค้ามาสารภาพรัก
ก็ปฎิเสธทันทีที่พูด
น่ารักดีนะ เรียบร้อย อ่อนหวาน เข้ากับเบส
อย่าบอกนะว่าจะยกเบสให้ป่านอะไรนั้นหนะ
มันก็สมควรเป็นอย่างนั้น ไปเถอะ
เชื่อเค้าเลย
ท๊อปคิดไม่ถึงว่าแอนนาจะใจกว้างให้เบสเลือกป่าน
วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่เคยผ่านมา
แอนนาหยิบไดอารี่มานั่งจดเหมือนทุกวันแต่วันนี้
แอนนาได้เห็นทางแยกระหว่างเบสและแอนนา
มันเป็นทางแยกสองทาง และมันกำหนดมาให้แอนนากับเบส
เลือกเดินไปคนละทาง
แอนนาจะยอมเดินไปในทางอีกทางนึงที่ไม่เบส แต่ก็ขอให้สักวันหนึ่ง
มันจะกลับมารวมเป็นทางเดียวกันอีกครั้ง
ทุกวันตอนนี้สำหรับแอนนามีความหมาย
แอนนาอยากทำในสิ่งที่อยากทำ สำหรับแอนนา
แอนนาไม่รู้ว่าจะไปเมื่อไหร่ แล้วมันจะเร็วมั้ยแอนนาไม่รู้
ทางแยกนั้นมันก็ใกล้จะมาถึงแล้วด้วย
แล้วอาทิตย์สุดท้ายก็มาถึง
ติมชมกันต่อไปตอนที่4 (ตอนจบ)นะคะ แล้วจะรีบแต่งมาลงให้นะคะ
2 มิถุนายน 2547 20:25 น.
ทิวลิปสีม่วง
ในตอนนี้สุขภาพของแอนนาไม่ค่อยดี ทำให้บางครั้งต้องหยุดเรียนติดต่อเป็นอาทิตย์
แล้ววันนี้ แม่จะพาแอนนาไปตรวจ ผลตรวจออกมาไม่ดีเลยครอบครัว
ของแอนนาจึงปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
อาทิตย์หลายอาทิตย์ผ่านไป สุขภาพของแอนนาก็แย่ลงมาก
แอนนาจึงต้องไปโรงพยาบาลบ่อย ถึงแม้แอนนาไม่สบายแต่เบสก็ยังจดเนื้อหาที่เรียนมาให้เสมอ
ท๊อปก็มาเยี่ยม แต่ตอนนั้นแอนนาหลับอยู่ทำให้ท๊อปได้เจอพี่ชายของแอนนา
พี่ชายแอนนาจึงตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับท๊อป
แอนนาอาจจะอยู่กับเราได้ไม่นานนักนะ
ทำไมพูดอย่างนั้นละครับ
แอนนาเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
ท๊อปอึ้งไป
ขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ โดยเฉพาะกับแอนนากับเบส
ถ้ารู้เรื่องคงตกใจมาก
ครับจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
สองคนนี้คงจะตกใจมาก
สักวันแอนนาคงจะทำใจยอมรับมันได้
หลังจากวันนั้นท๊อปมาหาแอนนาทุกวัน ไม่เคยขาด
บางครั้งท๊อปก็แกล้งถามเบสว่า ถ้า แอนนาหายไปจากชีวิตนาย นายจะเสียใจมั้ย
เบสหันมามองหน้า แล้วก็บอกว่าจะบ้าเหรอ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจะเสียใจ
สุดชีวิตเลย
ทำให้ท๊อป คงต้องเก็บความลับไว้ต่อไป ด้วยความเซ็ง
วันนี้แอนนาอาการหนักมากถึงกับเข้าห้องไอซียู
เบสกับท๊อปก็โดดเรียนมาหาเลย
แต่ก็ ออกมาด้วยดี
หลังจากเข้าห้องไอซียู อาทิตย์สองอาทิตย์ หมอก็อนุญาต ให้กลับบ้านได้
วันนี้แอนนาได้ไปเรียน ทำให้วันนี้เราอยู่กันครบทุกคน
และวันนี้ที่แอนนาต้องเรื่องสุขภาพของตัวเอง
แอนนากลับมาถึงบ้านก็เดินเข้ามาเห็น ทุกคนอยู่พร้องหน้า ทุกคนมองหน้ากัน
แม่เป็นคนเริ่มพูดก่อน
แอนนาวันนี้เป็นไงบ้างลูก
วันนี้เหรอก็ดีค่ะ
ก็ดีแล้วลูก
เรามีเรื่องอยากบอกลูก
บอกมาเลยค่ะ
แม่รักลูกนะรักมากที่สุดและจะรักตลอดไปด้วยนะจ๊ะ. แอนนาแม่เสียใจนะเสียใจมาก
ลูก ลูกเป็นมะเร็ง ขั้นสุดท้าย
แม่โกหกใช่มั้ย
แม่รู้ว่ามันทำใจยากแต่มันก็เป็นไปแล้วนะลูก
แม่คะ หนู จะมีชีวิตได้อีกไม่นาน ..
แล้วถ้าหลังจากนั้น
แม่เงียบไปไม่กล้าตอบ
พี่ว่าแอนนาควรจะบอกเรื่องกับเบสนะ
ไม่ค่ะ แอนนาจะไม่บอกเรื่องนี้กับเบส แอนนากลัวว่าเบสจะทิ้งแอนนาไป
ถ้าเบสรักแอนนาจริงเบสก็จะยอมรับได้
แอนนาขอตัดสินใจเองนะคะ
แล้วแอนนาก็วิ่งขึ้นไปที่ห้อง แอนนาหยิบไดอารี่ ขี้นมา จดเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตลงไป
แอนนานั่งร้องไห้อยู่นานก็เลยทำให้ตื่นสาย
เช้าวันนี้แอนนาไปมหาลัย
แล้วก็เดินไปเจอท๊อป
ท๊อปแล้วเบสล่ะ
ที่สวนมีคนนัดไป
ใครเหรอ
เค้าบอกว่าแอบชอบเบส
พาไปดูหน่อยได้มั้ย
แน่ใจเหรอว่าจะไป
ท๊อปก็พาไป แต่พาไปวน เดินรอบสวน เดี๋ยวก็เดินไปทางโน้นทีทางนี้ที
เดี๋ยวก็บอกว่าจำทางผิด
แล้วแอนนาก็หันไปเห็นพอดีจึงหยุดแล้วยืนดู
เค้าเป็นรุ่งน้องชื่อ ป่าน
เหรอแล้วรู้ได้ไง
เค้าน่ารักดีนะ
เฮ้ย อย่าบ้าน่า
ท๊อปว่าเบสจะตอบว่าอะไรถ้าน้องป่านเค้ามาสารภาพรัก
ก็ปฎิเสธทันทีที่พูด
น่ารักดีนะ เรียบร้อย อ่อนหวาน เข้ากับเบส
อย่าบอกนะว่าจะยกเบสให้ป่านอะไรนั้นหนะ
มันก็สมควรเป็นอย่างนั้น ไปเถอะ
เชื่อเค้าเลย
ท๊อปคิดไม่ถึงว่าแอนนาจะใจกว้างให้เบสเลือกป่าน
วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่เคยผ่านมา
แอนนาหยิบไดอารี่มานั่งจดเหมือนทุกวันแต่วันนี้
แอนนาได้เห็นทางแยกระหว่างเบสและแอนนา
มันเป็นทางแยกสองทาง และมันกำหนดมาให้แอนนากับเบส
เลือกเดินไปคนละทาง
แอนนาจะยอมเดินไปในทางอีกทางนึงที่ไม่เบส แต่ก็ขอให้สักวันหนึ่ง
มันจะกลับมารวมเป็นทางเดียวกันอีกครั้ง
ทุกวันตอนนี้สำหรับแอนนามีความหมาย
แอนนาอยากทำในสิ่งที่อยากทำ สำหรับแอนนา
แอนนาไม่รู้ว่าจะไปเมื่อไหร่ แล้วมันจะเร็วมั้ยแอนนาไม่รู้
ทางแยกนั้นมันก็ใกล้จะมาถึงแล้วด้วย
แล้วอาทิตย์สุดท้ายก็มาถึง
ติมชมกันต่อไปตอนที่4 (ตอนจบ)นะคะ แล้วจะรีบแต่งมาลงให้นะคะ
หน้าส่วนตัว
696
