..วันนี้เป็นวันหยุด อากาศในวันี้กำลังสบาย ลมหอบเอาความเย็น จากแม่น้ำพัดขึ้นมาเป็นระยะๆ ข้าพเจ้านั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมในที่ประจำ ทำใจให้เพลิดเพลินไปกับบทเพลงเก่าในทีวี ที่ถ่ายทอดสดจาก จานดาวเทียม เสียงเพลงสิบหกปีแห่งความหลัง ดังขึ้นพร้อมกับ ภาพผู้หญิงคนหนึ่งกำลังปอกอ้อยลำโต มันไม่น่าจะเกี่ยวกันข้าพเจ้า คิดในใจ แต่เอาเหอะ คงเอาเท่าที่หาได้ ข้าพเจ้าคิดอย่างนั้น ภาพนั้น ทำให้ข้าพเจ้ากลับสู่วัยเยาว์อีกครั้งหนึ่ง... สมัยก่อนข้าพเจ้าต้องเดินไปโรงเรียนทุกวัน เพราะไม่มีรถหรือ แม้แต่จักรยาน ระยะทางจากหน้าร้านจ๊เล้งที่ดอนเมืองถึงวัดหลักสี่ ในปัจจุบันนี้ก็ไกลโขอยู่ แต่ข้าพเจ้าเดินลัดเลาะริมคลองซึ่งทั้งสอง ฝั่งคลองจะมีบ้านคนอาศัยอยู่ แต่ไม่แออัดเหมือนเดี๋ยวนี้ ในทุกวัน ข้าพเจ้าเดินผ่านร้านเจ๊คนหนึ่ง เจ้าของร้านชื่ออะไร ก็จำไม่ได้เพราะ นานมากแล้ว ร้านนี้ขายขนมทุกอย่างที่มีในสมัยนั้น โดยเฉพาะ ที่เป็นไฮไลท์พิเศษสุดคือ อ้อยแท่ง ปลอกเปลือกพร้อมกิน เพียง อันละ หนึ่งบาทเท่านั้น แน่นอนมันเป็นที่ชื่นชอบของข้าพเจ้าและเด็กๆ แถวนั้น ข้าพเจ้าเดินผ่านร้านเจ๊และแอบมองด้วยความอยากกิน แต่ก็คิดในใจว่า เอาไว้ตอนเย็นดีกว่า ถ้าตังค์เหลือค่อยกินแล้วกัน ข้าพเจ้าตัดใจเดินผ่านถังใส่อ้อยที่ตั้งไว้หน้าร้านอย่างอาลัยอาวรณ์ . หลังเลิกเรียน ข้าพเจ้ากับสงกรานต์เพื่อนรัก และเป็นเพื่อน คนเดียวของข้าพเจ้าที่มีอยู่ เรากินข้าวด้วยกัน เล่นด้วยกัน อ่าน หนังสือนิทานที่มีรูปสวยๆ ด้วยกัน และเราก็กลับบ้านด้วยกันทุกวัน แต่บ้านของสงกรานต์ถึงก่อนบ้านข้าพเจ้า เย็นวันนั้นข้าพเจ้า บอกกับสงกรานต์ว่าจะไปซื้ออ้อยแท่งที่ร้านเจ๊ เพราะเหลือสตางค์ ค่าขนมเก็บเอาไว้ สงกรานต์ก็ยินยอมพร้อมใจไปกับข้าพเจ้า เมื่อถึงร้านเจ๊ ข้าพเจ้าซื้ออ้อยหนึ่งท่อน ในราคาหนึ่งบาทพร้อมกับ เหลียวมองดูสงกรานต์ว่าจะซื้อเหมือนข้าพเจ้าหรือเปล่า แต่สงกรานต์ ไม่ซื้อข้าพเจ้าถามว่า "ทำไมไม่ซื้อล่ะ" สงกรานต์ตอบว่า" เราไม่มีตังค์" ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากข้าพเจ้า 'ไปเถอะ ข้าพเจ้าบอกกับ สงกรานต์ เราสองคนเดินออกจากร้านเจ๊แล้ว สงกรานต์เดินก้มหน้า ในความรู้สึกขณะนั้น ข้าพเจ้า หักอ้อยออกเป็นสองท่อนพร้อมกับ เรียกสงกรานต์และส่งอ้อยให้ สงกรานต์ยิ้ม และรับอ้อยไปจากมือ ข้าพเจ้าเราสองคนเดินกินอ้อยด้วยกันอย่างมีความสุข หากแต่ รสของอ้อยนั้นเป็นส่วนประกอบต่างหากความสุขที่ข้าพเจ้า ได้จากการแบงปันให้กับเพื่อนนั่นคือความสุขที่แท้จริง..และ มันจะอยู่ในใจข้าพเจ้าตลอดไป...