19 พฤศจิกายน 2551 18:52 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
เกิดเป็นคนเคยมีไหมก้าวไม่พลาด
เพียงอย่าขลาดปล่อยใจให้ขื่นขม
หากยอมแพ้อย่าหวังให้ใครชื่นชม
ไม่เคยล้มจะลุกได้อย่างไรกัน
18 พฤศจิกายน 2551 16:51 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
เห่เอย.......เจ้าความฝัน
ชีวิตนั้นอยากเริ่มต้น
แสวงหาเจ้าตัวตน
เสาะค้นแหล่งเอื้อเพื่ออุ่นอิง
เพียงรอพายุสงบ
รอจะพบสรรพสิ่ง
ความงามตามเป็นจริง
จะงามยิ่งเป็นสมควร
เห่เอย.......เห่สะบัด
พริ้วลมพัดสะบัดรวน
ประดับจิตประครองใจด้วยใคร่ครวญ
จิตหลงป่วนปลิวไปกับสายลม
18 พฤศจิกายน 2551 16:39 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
เพียงละอองความห่วงใยจากใจเขา
เพียงทอดเงาฉาบฉายมาให้ฉัน
เพียงเศษความหวังดีมีให้กัน
เพียงเสี้ยวฝันซีกใฝ่จากใจเธอ
โลกคงอบอุ่นไอไมตรีจิต
กระชับมิตรสนิทในใจเสมอ
สนองรักกระซิบใจไว้นะเออ
อย่าให้เผลอร่วงหล่นบนหนทาง
17 พฤศจิกายน 2551 20:06 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
ดวงตาพร่าอาทรภมรหนุ่ม
สองใจซุ่มเห่อเหิมเติมไฟฝัน
ศรัทธากับกลิ่นไอไฟคนธรรพ์
ทุกวัยวันเพลิงพิษติดมายา
ปล่อยความรักเบ่งบานกลางม่านหมอก
รักผลิดอกฉันเป็นเช่นบุปผา
เขาเปลียบเหมือนภุมรินบินผ่านมา
ร่อนถลาเคล้าคลึงซ่านซึ้งทรวง
หอมดอกชู้ชูก้านบนลานรัก
ซึ้งตะหนักรักแนบแอบหวงห่วง
ระเริงหลงเร้าเร่งเพลงลมลวง
หลงติดบ่วงทั้งที่รู้มีภัย
ก้าวสู่ทางหนุ่มสาวเรื่องราววุ่น
โชนกลิ่นกรุ่นแฝงมนต์จนหวั่นไหว
อำนาจลับภมรร้างรักจางไป
ทิ้งดอกไม้อับเฉาเหงาฤดี
เป็นกุหลาบกลีบช้ำสิ้นไร้กลิ่นหอม
ถูกดมดอมหมดสิ้นทั้งกลิ่นสี
ดอกซ่อนชู้ตายเห็นเป็นราคี
ภมรหนีหลงไพรดอกไหนกัน
สมน้ำหน้าบุปผาว้าเหว่หนาว
ภมรห้าวเอมอิ่มยิ้มเยาะหยัน
จะให้ง้อขอรักคืนยังตื้นตัน
คนอย่างฉันหยิ่งพอไม่ง้อเธอ
17 พฤศจิกายน 2551 19:37 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
ระริกระรื่น ชื่นฉ่ำคำเขาอ้าง
จะเสริมจะสร้าง ต่อไปให้กล้าเก่ง
สนับสนุนใ ห้ชั่วเพื่อตัวเอง
จะเร้าจะเร่ง บทใคร่ให้ชินชา
โชว์บทบาท มิพลาดมิพลั้ง ดังสนั่น
เก่งถึงขั้น มิหวั่นมิไหว ให้กังขา
เผยส่วนสัด อร้าอร่าม งามล่อตา
เป็นดารา เสนอสนอง ผองผู้ชาย
อยากเด่นดังเร็วก็ มิท้อมิถอย
เอาก้นคอยลอยรับ ขยับขยาย
ถึงใครรู้ความลับ มิอับมิอาย
หนึ่งในหลายข้อคิด สะกิดสะเกา
หน้าส่วนตัว
1448
