30 กรกฎาคม 2546 11:35 น.
ทาโบะ
หลายครั้ง
ที่ความรู้สึกไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้
มีแต่ความอัดอั้นที่อยู่ภายในจนล้นเอ่อ ท่วมท้นในจิตใจ
ลองพิจารณา
ข้อความที่ว่างเปล่า ใช้เป็นตัวแทนความรู้สึก ที่ไร้ขอบเขต
เป็นตัวแทนข้อความทั้งร้อยพัน ด้วยความรู้สึกอันอนันต์
บางครั้ง สิ่งที่ว่างเปล่า อาจมีคุณค่ามากกว่า สิ่งอื่นใด
ลองใช้ใจคุยกัน
ใช้ความรู้สึกนำเหตุผลบ้าง
ก็ไม่แปลก
มนุษย์ยังคงเป็นมนุษย์
ไม่สิ้นสุดความรู้สึกและโหยหา
แต่วางบ้าง ปล่อยบ้าง ก็คงจะดีนะ
ว่างเปล่า แต่เต็มเปี่ยม
9 กรกฎาคม 2546 11:50 น.
ทาโบะ
อะไรเป็นสาเหตุแห่งความทุกข์
สิ่งนั้นเกิด จากความรู้สึก ไม่ใช่หรือ
แล้วทำไม เราจึงยัง ไม่รับมือ
ยังยึดถือ กับอารมณ์ ไม่ปล่อยวาง
หากปล่อยได้ วางได้ เราก็โล่ง
เมื่อใจโล่ง เบาสบาย ใจก็กว้าง
ใจไม่หนัก มีแต่รัก แล้วปล่อยวาง
จะถือบ้าง เอาแต่เบา ก็ยังดี
เพราะมนุษย์ก็ยังคงเป็นมนุษย์
9 กรกฎาคม 2546 11:28 น.
ทาโบะ
จริงหรือเมื่อเวลาผ่านไป จะทำให้ใจเปลี่ยนแปลง
คำตอบอยู่ที่ใจคุณ
ทว่าหัวใจไม่ใช่ของเล่น
ที่จะทำเป็นรักแล้วจะเลิกลา
หากหัวใจอ่อนล้า คนที่จากลาคือใคร ?
9 กรกฎาคม 2546 11:24 น.
ทาโบะ
ฉันเคยถามตัวเองว่า
จะคอยเธอไปอีกนานแค่ไหน
ฉันตอบตัวเองด้วยหัวใจ
ว่าฉันรักเธอไม่น้อยลงเลย
เธอเป็นคนที่ฉันค้นพบ
เธอเป็นจุดจบของชีวิตฉัน
เธอเป็นที่หนึ่งชั่วนิจนิรันด์
เธอจะอยู่ในใจฉันตลอดไป
8 กรกฎาคม 2546 18:54 น.
ทาโบะ
พยายาม จะห้ามใจ ไม่ให้คิด
แต่ก็ติด ที่รักเจ้า เข้าใจไหม
หากจะหยุด ไม่รักเจ้า ต้องเศร้าใจ
ต้องทำใจ หากใจเจ้า เราไม่มี
เมื่อไม่มี ใจเจ้า เราก็กลุ้ม
เมื่อเรากลุ้ม เราก็นอน หลับตาปี๋
นอนหลับฝัน เห็นเจ้านั้น เป็นแม่ชี
ส่วนตัวพี่ ในฝัน ดันเป็น....หลวงตา
หน้าส่วนตัว
1050
