30 ธันวาคม 2551 23:23 น.
ทาสกวีแลเทพธิดากวี
ฟ้าใหม่คือดวงตา
ที่สบมาบอกความใน
รักเธอมากเพียงใด
กำหนดไว้ด้วยเขตฟ้า
รักเราคือสายลม
คอยพัดพรมห่มแก้วตา
รักเราคืออุษา
ที่ทอแสงอันสดใส
ฟ้าใหม่คือจุดเริ่ม
และจะเติมเต็มหัวใจ
ปีนี้หรือปีไหน
จงมั่นใจ...ฉันรักเธอ ฯ
นวสมฺวตฺสรวาเร ธีมตฺเต ภูยายุหฺ
ในวาระปีใหม่นี้ ขอปัญญาอันงามจงเกิดแก่ท่านทั้งหลาย
27 ธันวาคม 2551 14:27 น.
ทาสกวีแลเทพธิดากวี
ความรักบ้า!
๑ ความรักบ้า!
มาหลอกลวงให้ร้องไห้
มาชักจูงจนหลงไป
มาฝังใจไม่จืดจาง
๒ มาสร้างฝันให้เฟื่องฝัน
ให้สรรใฝ่อยู่ไม่สร่าง
มาให้หลงในเงาราง
วิ่งคว้าพลางจนคะมำ
๓ ความรักบ้า!
เห็นน้ำตาแค่ของขำ
เจ็บแล้วใจต้องให้จำ
อย่าไปย้ำให้อับอาย
๔ ความรักช่างลวงล่อ
ให้เพ้อพ้อไม่เว้นวาย
คิดถึงเขาจนแทบตาย
ขณะเขาคิดถึงใคร
27 ธันวาคม 2551 14:23 น.
ทาสกวีแลเทพธิดากวี
พเนจร
๑ ท่ามทางอ้างว้างวเนจร
เหนื่อยอ่อนจวนเจียนหลับใหล
แวดล้อมว้าเหว่วังเวงใจ
เจียนจวนสิ้นไร้เรี่ยวแรง
๒ ทางกรวดหินกราดที่โกรธเกรี้ยว
เวียนลดวนเลี้ยวแล้งแห้ง
ตรวยโตรกโคกผาศิลาแลง
ลาดหลั่นเดือดแดงด้วยดินดาน
๓ กางกั้นหนทางว้างระทม
ทีละก้าวหลุบจมในดินกร้าน
ทีละป่ายค่อยปีนบนผาราน
ทีละคลานค่อยคืบข้ามขอบเขา
๔ ตะวันรอนล้าลงตรงขอบฟ้า
หม่นเมฆขยิบตาในฝุ่นเถ้า
นักเดินทางก้าวย่ำลงเบาเบา
ฝุ่นก็ฟุ้งปลิวเป่าขึ้นบดบัง
๕ นักเดินทางมาทิศ ไม่รู้ทาง
เดินกลางถนนไร้คนหยั่ง
ค่อยค่อยเหยียบทีละก้าวตามกำลัง
แววตาฉายหวังอยู่เต็มตา
๖ ไร้คนร่วมเคียงเดินข้าง
ใช่อ้างว้างกลางโลกหล้า
มุ่งไปแม้ไร้ทางมา
วเนจรใช่ว่าไร้ทางไป
๗ ท่ามทางอ้างว้างวเนจร
กลางดินดอนเถื่อนทางร้างคนใกล้
จักเดินมุ่งหน้าต่อไป
ต่อไป... ต่อไปแม้ไม่เห็นทาง
หน้าส่วนตัว
1250
