12 เมษายน 2549 08:25 น.
ทัดหทัย
น้ำใสใสซึ่งปริ่มริมตาเศร้า
สะท้อนเงารันทดเกินอดกลั้น
ความว้าเหว่อ้างว้างระหว่างวัน
มาตื้นตันเจิ่งตากลางราตรี
พร้อมกับทุกข์ท่วมใจในคืนท้อ
อกคนรอแปลบราวร้าวเหลือที่
คนของความคิดถึงซึ่งเคยมี
ป่านฉะนี้อยู่ไหนไม่มาเยือน
น้ำใสใสซึ่งปริ่มริมตาหม่น
เริ่มเอ่อล้นไหลนองสองแก้มเปื้อน
ตอนนี้ขวัญลอยคว้างฝันรางเลือน
รู้สึกเหมือนกำลังตายทั้งเป็น
คืออาการจากพิษความคิดถึง
จะหวังพึ่งยาใจก็ไม่เห็น
ตลอดวันตลอดคืนกลืนลำเค็ญ
คนเลือดเย็นลืมเหลียวมาเยียวยา
น้ำใสใสซึ่งปริ่มริมตาหมอง
แทนคำฟ้องว่าหัวใจร่ำไห้หา
พ้อถึงคนเคยรับซับน้ำตา
วอนเธอมาก่อนวันฉันสิ้นใจ
8 เมษายน 2549 13:34 น.
ทัดหทัย
โลกมีดอกไม้
สดใสสีสัน
อุ่นแสงตะวัน
วาดหวังยั่งยืน
มีหยาดน้ำค้าง
พร่างแพรวสดชื่น
เชื่อมฝันวันคืน
ตื่นตาตรึงใจ
มีเสียงกระเซ็นซ่าน
ของธารน้ำไหล
คลอเพลงนกไพร
พลอดพร่ำรำพัน
สรรพสิ่งสรรพเสียง
ร้อยเรียงรอยฝัน
เติมเต็มตื้นตัน
ต่อยิ้มยินดี
ลำนำบทหนึ่ง
แต่งซึ้งแต้มสี
เล่าความตามมี
ไม่หมดจดจาร
มองโลกสดสวย
ด้วยตาฉ่ำหวาน
ดอกรักผลิบาน
ตราบที่มีเธอ
หน้าส่วนตัว
2230
