26 เมษายน 2549 17:56 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
คุณเคยรู้สึกไหม ว่าชีวิตช่างลำบาก คุณไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างที่เป็นอยู่ คุณรู้สึกว่าชีวิตนั้น เป็นทุกข์ อาชีพการงานไม่ได้ดั่งใจ อะไร ๆ ก็ผิดพลาดไปหมด ? เรื่องราวต่อไปนี้ อาจจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติที่คุณมีต่อชีวิตคุณได้ ผมสนทนากับเพื่อนคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานสองอย่าง รายได้แต่ละเดือนหักลบรายจ่ายแล้วยังเหลือแค่พันกว่า แต่เขาก็มีความสุขมากแล้ว ผมแปลกใจมากที่เขามีความสุขขนาดนั้นเพราะเขามีรายได้น้อย ต้องประหยัดมัธยัสถ์ จึงจะพอมีเหลือเลี้ยงดูคุณพ่อคุณแม่สูงอายุ พ่อตาแม่ยายภรรยาและลูกสาวอีกสองคน ไหนจะค่าใช้จ่ายต่าง ๆ จุกจิกภายในครอบครัว
เขาอธิบายให้ฟังว่า เป็นเพราะหลายปีก่อนเขาได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างที่ประเทศอินเดีย ขณะนั้นเขาประสบปัญหาที่สาหัสมากสภาพจิตใจตกต่ำ จึงไปเที่ยวอินเดียเพื่อให้สบายใจขึ้น เขาได้เห็นกับตา ผู้หญิงชาวอินเดียคนหนึ่ง ถือมีดอีโต้ตัดแขนขวาของลูกตัวเอง สายตาที่หมดหวังของผู้หญิงคนนั้น และเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเด็กอายุสี่ขวบ จนบัดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจเขามิรู้ลืม คุณอาจจะถามว่า ทำไมแม่คนนั้นจึงต้องทำเช่นนี้ ? เป็นเพราะลูกของเธอซุกซนเกินไปหรือเปล่า? หรือเป็นเพราะแขนของเด็กติดเชื้อ ? ไม่ใช่ที่แท้ทำไปเพื่อให้เด็กสามารถไปขอทานตามถนน! แม่ผู้สิ้นหวังคนนั้นจงใจทำให้ลูกตัวเองพิการ เพื่อเขาสามารถออกขอทานตามท้องถนนได้ เพื่อนของผมคนนี้ตกใจแทบช๊อก ขนมปังในมือของเขาที่เพิ่งกินได้ครึ่งก้อนตกหล่นลงพื้น ทันทีทันใดก็มีเด็ก ๆ ห้าหกคนกรูกันเข้ามา แย่งชิงขนมปังที่เลอะทรายบนพื้น เหมือนกับปฏิกิริยาอัตโนมัติเวลาผจญกับความหิวโหย
เขาตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว ไกด์ของเขาขับรถพาเขาไปยังร้านขนมปังที่ใกล้ที่สุด เขาเข้าไปในสองร้านของละแวกนั้น ขอซื้อขนมปังทั้งหมดในร้านเจ้าของร้านขนมปังแปลกใจมาก แต่ก็ยินดีขายขนมปังทั้งหมดให้เขา เขาใช้เงินทั้งหมดไม่ถึงหนึ่งร้อยเหรียญ ซื้อขนมปังมาประมาณสี่ร้อยกว่าก้อน (ตกก้อนละไม่ถึง 25 เซน) แล้วใช้อีกหนึ่งร้อยเหรียญซื้อของใช้ประจำวันและแล้ว เขาก็นั่งบนรถบรรทุกที่บรรทุกขนมปังไว้เต็มคันรถ ขับไปบนถนน ขณะที่เขาแจกจ่ายขนมปังและของใช้ประจำวันให้กับเด็ก ๆ ซึ่งพิการเป็นส่วนใหญ่นั้นพวกเขาล้วนโค้งคำนับให้ด้วยความดีใจนั่นเองเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาคิดได้ว่าทำไมคนเราจึงสามารถละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเองเพียงเพื่อชิ้นขนมปังราคาไม่ถึง 25 เซน
เขาเริ่มบอกตนเองว่าตนเองนั้นโชคดีแค่ไหนเขามีร่างกายครบสามสิบสอง มีอาชีพการงานมีครอบครัว มีโอกาสบ่นว่าอาหารชิ้นไหนดี อาหารชิ้นไหนไม่อร่อย มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้า มีโอกาสครอบครองสิ่งของมากมายที่คนเหล่านี้ไม่มี ตอนนี้ ผมเริ่มคิดได้และตระหนักได้ว่า ชีวิตของผมมันย่ำแย่จริงหรือ? บางทีมันอาจไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้นก็ได้
คุณละ?บางทีเมื่อครั้งหน้าคุณรู้สึกว่าชีวิตของตนกำลังย่ำแย่ ลองคิดถึงเด็กคนที่ต้องเสียแขนเพื่อเป็นขอทานคนนั้นดูสิ !!! "ความรู้สึกพอ" ไม่ใช่มาจากการเติมเต็มสิ่งที่คุณต้องการ แต่มาจากการตระหนักว่าคุณมีมากมายและเพียงพอเมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูอีกบานหนึ่งก็จะเปิดออก แต่บ่อยครั้งเรามัวแต่จ้องบานประตูที่ปิดลงเท่านั้น ไม่ได้สังเกตเห็นประตูอีกบานหนึ่งที่เปิดออกเพื่อเรา จริงอยู่พวกเรามักจะรู้ว่าตนเองมี ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมัน แต่พวกเราก็ต้องคอยจนกว่าของสิ่งนั้นมาถึง จึงจะรู้ตัวว่าเราไม่มีมัน
การมอบความรักทั้งหมดให้กับผู้อื่น มิได้หมายความว่าเราจะได้รับความรักตอบกลับมาอย่างเท่าเทียมกัน
อย่าหวังว่ารักผู้อื่นแล้วผู้อื่นจะรักตอบ
จงสนใจแค่ให้ความรักนั้นเติบโตขึ้นในใจพวกเขา แต่ถ้าไม่เติบโตขึ้นเลย
ก็จงพอใจกับความรักที่เติบโตขึ้นในใจของคุณเอง
ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งนาทีจึงจะทำลายคน ๆ หนึ่งได้
ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงจึงจะชอบคน ๆ หนึ่งได้
ใช้เวลาหนึ่งวันจึงจะรักคน ๆ หนึ่งได้
แต่ต้องใช้เวลาตลอดชั่วชีวิต จึงจะลืมคน ๆ หนึ่งได้
จงอย่ามองเพียงรูปภายนอก เพราะสักวันมันจะหลอกคุณ จงอย่ามองแค่ความร่ำรวย ทรัพย์สมบัติ เพราะสักวันมันจะซีดจางลง หาใครสักคนที่ยิ้มให้คุณ เพราะเมื่อมีร้อยยิ้ม จะทำให้อารมณ์ของคุณดีขึ้น หาใครสักคนที่ทำให้คุณอมยิ้มได้จากใจจริง บางครั้งเมื่อคุณคิดถึงใครสักคน ความคิดถึงนั้นอาจถึงขั้นให้คุณคว้าตัวเขาออกมาจากความฝัน โอบกอดตัวเขาเอาไว้ ไล่ตามความฝันของคุณเอง ไปยัง
ที่ ๆ คุณอยากไป เป็นอย่างคนที่คุณอยากเป็น เพราะคุณมีเพียงชีวิตเดียว ซึ่งหมายถึงมีเพียงโอกาสเดียว ในการทำสิ่งที่คุณอยากทำ
แปลจากบทความของ "โหว เหวินหย่ง" (เจ้าของผลงาน เกิดมาซน ทั้งสองเล่ม)
15 เมษายน 2549 20:09 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
ฉันรู้ดีว่าควรรักเธอให้น้อยลง เพราะฝืนไปก็คงเสียใจอยู่อย่างนี้ มันผ่านไปแล้ว ฉันก็ควรลืมทุกอย่าง
อยากจะขอให้มันได้ลบหรือเลือนลาง.......จางหายไปยิ่งดี
เสียงเพลงดังแผ่วๆ ภายในห้องนอนของทะเลฯ น้ำตาค่อยๆ ไหล เปียกชุ่มหมอน ข้างๆ เตียงมียานอนหลับวางอยู่พร้อม แก้วน้ำ ที่ดูเหมือนเจ้าของห้อง
จะได้ดื่มมันไปแล้ว พร้อมกับเม็ดยาที่หายไป
เสียงเคาะประตู ดังขึ้น แต่เจ้าของห้องยังนอนไม่ไหวติง
ยังคงปล่อยให้เพลงบรรเลงต่อไป
อยากจะลืม ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้ ลืมทุกอย่างในหัวใจ ขอเพียงนับจากนี้ไป
อย่าได้พบได้เจอ อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ
นึกถึงเธอเมื่อไรฉันได้แต่เสียใจ เห็นเธอดีกับใครหัวใจก็อ่อนล้า
มองผ่านวันนี้ เหมือนจะมีเพียงน้ำตา เมื่อได้รู้ว่าเธอจะไม่หวนคืนมา
มารักกันเหมือนเดิม
ไม่อยากจะทรมาน
ไม่อยากรักเธอจนตาย
ไม่อยากเสียเวลา
ไม่อยากรักแล้วเสียน้ำตา
เพลงนี้ยังคงเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนต้องการให้มันซึมเข้าไปภายในจิตใจ ให้เตือนใจ ร่างของทะเลฯ ยังคงนอนอยู่เหมือนเดิม เสียงเคาะประตูและเสียงเรียก ดังขึ้นเรื่อยๆ ใครคนนึงบอกว่า ไปเอากุญแจ มาไขเถอะ เรียกตั้งนานแล้ว ไม่ตอบเลย เป็นอะไรหรือเปล่า และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก สิ่งที่พบคือ
ร่างของทะเลฯ นอนหลับสนิท เพราะยานอนหลับที่อยู่ข้างๆ เตียง
มีกระดาษบันทึกมากมาย สมุดบันทึกที่เขียนถึงคนโน้นคนนี้
พร้อมทั้งจดหมายลา
20.30
ที่โรงพยาบาล
ชีพจรเต้นอ่อนมาก คนไข้ขาดการพักผ่อน ไม่รับอาหาร ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเพราะอะไร หมอเจ้าของไข้บอกกับญาติ ในห้องคนไข้ ทะเลยังคงนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ยังไม่ฟื้น
9.00 ของวันรุ่งขึ้น
ที่โรงพยาบาล คนไข้ไม่รับยา และอาหารเลย ร่างกายตอนนี้อ่อนแอมาก ไม่ทราบว่ามีอะไรกระทบกระเทือน จิตใจคนไข้หรือเปล่า เราหาสาเหตุไม่ได้
โรคนี้ขึ้นอยู่กับจิตใจเท่านั้น คนไข้เป็นคนที่ว้าเหว่ และมีโรคส่วนตัว
สูงมาก พยายามอย่าให้เขาอยู่คนเดียว แพทย์เจ้าของไข้กล่าว
ก่อนเดินจากไป
9.00 ของวันต่อมา คนไข้ รู้สึกตัวแล้ว แต่เอาแต่ร้องไห้และไม่ยอมพูด มีใครพอทราบไหมว่าคนไข้เป็นอะไร
ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วขณะนั้นมีใครคนนึงบอกว่า ผมทราบครับ เขาเดินเข้ามากุมมือทะเล พร้อมกับจูบ
ที่หน้าผาก กอดเธอ แต่ตอนนี้ทะเลฯ ไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้ ได้แต่มองสายตาซึ่งกันและกัน
หวังว่าวันนึง เขา จะทำให้ทะเลฯ กลับมาเป็นทะเลไม่เคยหลับ เหมือนอย่างเคย
14 เมษายน 2549 12:26 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
คืนนี้...ฉันนอนไม่หลับ ใจมันกระวนกระวาย เฝ้าคิดถึงเธอ
ฉันคิดทบทวนเรื่องของเราหลายต่อหลายครั้ง ว่าจะลงเอยแบบไหนดี
แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ เพราะว่าฉันรักเธอมากเหลือเกิน
แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอรักฉันแค่ไหน เธอพร้อมจะเดินไปกับฉันไหม
รู้ไหม...ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันรักเธอมาก รักมากจริงจริง
ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้ด้วยนะ
ความรักของฉัน...ทำไมต้องมีน้ำตา..ทั้งทั้งที่เรารักกัน
แต่ถึงอย่างไร ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามฉันก็ยังรักเธอเสมอ
เธอจะเป็นอย่างไร..ฉันก็ยังรักเธอ...ฉันอยากจะรอเธอ...รอให้เธอพร้อม
รอเธอ....จนกว่าเธอมาบอกกับฉันว่า...เธอไม่รักฉันแล้ว
ฉันไม่เสียใจเลยที่ได้รู้จักและรักเธอ
"ความรักของฉันไม่มีเหตุผลเสมอ
ให้บอกอีกกี่ครั้งก็ขอยืนยันว่ารักเธอ
แล้วฉัน...ก็ไม่เคยเผลอให้หัวใจไปกับใคร"
พอดีฟังเพลงนี้ แล้วคิดถึงเธอเอามากๆ
ไม่เสียใจที่รักเธอ (สุเมธ & เดอะปั๋ง)
อาจจะไม่มีเหตุผลใด จะอธิบายบางเรื่องราว
เช่นเมื่อหลับตาก่อนนอนทุกคราว เหตุใดยังคอยคิดถึงเธอ
ทั้งทั้งที่รู้ ว่าเธอมีใครอยู่ รู้ทั้งรู้ไม่ควรรักเธอ
เฝ้าบอกกับตัวเอง ห้ามใจอยู่เสมอ
แต่แล้วก็ยังต้องปล่อย ให้มันเป็นไป
ไม่รู้มันเริ่มจากตรงไหน และไม่รู้ว่าจะจบลงเช่นไร
แต่สิ่งที่รู้คือวันนี้ หมดทั้งหัวใจ ฉันมีเพียงแต่เธอ
แต่ชอบประโยคนี้มากเลยนะ
"ฉันอาจจะต้องเจ็บปวด ถ้ารักเธอต่อไป
แต่ไม่เสียใจ ที่ได้รักเธอ"
8 เมษายน 2549 10:16 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
ความรัก....ไร้ตัวตน....แต่มีน้ำหนัก
ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน ไม่มีเหตุผล มันค่อยๆ เกิดขึ้นกับฉัน
ความรักเป็นได้ทั้งน้ำหวานที่สดชื่น...
และเป็นยาพิษที่คร่าหัวใจของฉันในเวลาเดียวกัน
ทำให้ฉันนึกถึงตัวเองน้อยลง และยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองในทุกๆ ด้าน
เพื่อให้คนที่ฉันรักพอใจ ทำให้ฉันสามารถคุยกับตัวเองได้ทั้งวัน....
ทำให้ฉันนึกถึงคนที่ฉันรักได้ตลอดเวลา ทำให้ฉันกลายเป็นคนขี้น้อยใจ
และกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลในที่สุด
ทำให้ฉันเจ็บปวด เมื่อคนที่รักอยู่ใกล้ๆ ใครก็ตาม
ทำให้สายตาของฉันไม่สามารถละไปจากคนที่ฉันรักได้
ทำให้ฉันขาดความมั่นใจ....และทำให้ใครบางคนอ่อนแอ
ใครบางคนนั่งร้องไห้....เศร้าใจ...ทั้งวันอย่างไม่มีเหตุผลใดใดเลย
ความรัก...ทำให้ใครบางคนนั่งคิดถึง ทำให้ใครก็ตามที่มีรัก
กลายเป็นตัวตลกที่หลั่งน้ำตา จุดความหวังให้คนๆ หนึ่ง
และทำลายความหวังในที่สุด ทำให้โลกที่เงียบเหงามีชีวิต
ทำให้โลกที่สดชื่นกลับกลายเป็นแห้งแล้ง ทำให้ใครคนหนึ่งตาบอด
ทำให้คนๆ หนึ่ง สิ้นหวัง..แต่รอคอย ทำให้เราทำอะไรที่ไม่เคยทำ
เพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข แม้เราจะมีความทุกข์ก็ตาม
ความรักมีอานุภาพต่อใครคนหนึ่ง และอีกหลายๆ คน
และความรักทำให้เขียนสิ่งนี้ขึ้นมา ......เพื่อคุณ
ฉันไม่เข้าใจตัวฉันเองว่า...ทำไมฉันต้องรักคุณ
รู้ทั้งรู้ว่ามันต้องเจ็บปวด....สิ้นหวัง.....เหงา
แต่ทำไม......
ฉันถึงตัดใจไม่ได้...... ฉันควรทำอย่างไรดี
บอกฉันได้ไหม...รู้ไหมตอนนี้..เวลานี้...ฉันเหงา
เหงามาก...ฉันเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว....
อาการแบบนี้...ฉันไม่ต้องการ....
ฉันต้องร้องไห้...เสียน้ำตา..น้อยใจ...
ฉันไม่ต้องการกินยา...ฉันไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครๆเห็น
ฉันไม่อยากให้ใครๆ เห็นน้ำตาของฉัน
คุณรู้ไหม..ว่าฉันเหงา..เหงามาก...ฉันไม่มีใคร
ฉันมีคุณคนเดียว....
ฉันจะทำอย่างไรกับชีวิตของฉันดี...ฉันจะจัดการอย่างไร
ฉันสับสน...ฉันต้องอยู่กับความเศร้า...รอคอย..แบบนี้
...อีกนานแค่ไหน...
ฉัน...อยากได้คำตอบ..มันคงต้องใช้เวลาในการตัดสินใจ..ใช่ไหม?
ฉัน..เป็นคนผิด...ฉันเป็นคนเลว
แล้ว...ฉัน...จะมาเรียกร้องอะไรจากคุณ
รู้ว่าไฟ..ยังก้าวไปอีก...เห็นไหม..ว่ามันเจ็บ...ว่ามันปวด
แล้วก็...ก็เป็นแผล..แผลที่เคยโดน... โดนที่เดิม
ฉันไม่ต้องการ...ฉันเจ็บปวด...ฉันทรมาน
ฉันอยู่ไม่ได้...ฉันอ่อนแอเกินไป
ทะเลไม่เคยหลับ
6 เม.ย. 2549 เวลา 11.30
หน้าส่วนตัว
1554
Lovers
0 คน เลิฟทะเลไม่เคยหลับ
