18 กรกฎาคม 2547 12:36 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
คิดถึงจนเป็นทุกข์
คิดถึงจนหมองหม่น
คิดถึงก็กล้ำกลืนฝืนทน
คิดถึงคนที่ไม่คิดถึงเรา
ทำไมเราผิดตรงไหน
ทำไมบอกเราได้หรือเปล่า
ทำไมจึงไม่ชอบเรา
ทำไมปล่อยเราเศร้า..เหงาคนเดียว
ถ้าหยุดโลกได้ด้วยกาลเวลา
ถ้ามีคาถาจะเป่ามนต์คนไม่เคยเหลียว
ถ้าทำได้จะให้เขารักเราคนเดียว
ไม่ต้องเกี่ยวกับใคร..รักเราพอ
แต่เป็นเพียงแค่ความคิด
เป็นเพียงจิตสำนึกคิดเติมต่อ
รัก..ศรัทธา..ถ้าเป็นได้แค่การรอ
สาสมพอต่อหัวใจไม่เจียมตัว
18 กรกฎาคม 2547 10:52 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
ก็...แค่ความฝัน
ที่ผันผ่านไป
คืนหนึ่ง...คืนหนึ่ง
แต่...ความทรงจำ
ยังอยู่ตลอดไป
และก็มิใช่
เพียงแค่....หนึ่งคืน
18 กรกฎาคม 2547 10:33 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
จะบอกเธอดีไหม
ในสิ่งที่ฉันรู้สึก
ในหัวใจที่เร้นลึก
ในความรู้สึกที่หวั่นไหว
อยากบอกกับเธอ
ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร
ชอบ..หรือ..ก็ไม่ใช่
ความรู้สึกมากมาย..กว่าที่เป็น
16 กรกฎาคม 2547 14:17 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
เหม่อมองสายฝน..ด้วยใจสับสน..เหว่ว้า
ทำไมนะเธอจึงเฉยชา
ฉันเฝ้าหาเหตุผล..ก็จนใจ
------------------------------
ฉันก็ยังเหมือนเดิม
หรือเธอเริ่มจะหวั่นไหว
คิดจะทิ้งขว้างร้างไกล
จะเอายังไงก็บอกกันดีดี
------------------------------
จู่จู่เธอก็เงียบหาย
จะให้เข้าใจว่ารักคลาย..ว่าหน่ายหนี
ต้องการให้เข้าใจอย่างนี้
ใช่ไหมนะ..คนดี
บอกฉันอีกที..ซิเธอ
16 กรกฎาคม 2547 14:02 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
ไม่อยากให้เธอมาอยู่ใกล้
แต่ก็ใช่อยากให้ไกลอย่างนี้
เพียงอยากให้มีความพอดี
เกินตรงเนื้อที่หัวใจ
ไม่ได้ขอให้คิดถึงตลอดเวลา
แต่มาพบกันบ้างได้ไหม
ใช่ปล่อยให้คอยจนน้อยใจ
ไม่มาห่วงใยกันเสียเลย
ไม่ต้องการให้หึงหวง
แต่ห่วงสักนิดอย่าเมินเฉย
อย่าทิ้งขว้างร้างเลย
คนคุ้นเคย..คงเข้าใจ