16 สิงหาคม 2547 08:43 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
ฉันไม่ใช่ท้องฟ้า
หรือว่าสายลมเย็น
ฉันไม่ใช่เช่น
ดั่งที่เห็นเคยเป็นมา
ฉันไม่ใช่ผีเสื้อ
ที่บินเหนือหว่างบุปผา
ฉันเป็นคนมายา
ที่แสร้งว่าจะจริงใจ
ฉันไม่ใช่ที่พักพิง
ลำธารนิ่งที่สวยใส
ฉันเป็นเช่นเพลิงไฟ
ที่เผาไหม้ในดวงตา
ฉันไม่ใช่สีขาว
หรือดวงดาวที่พราวฟ้า
เพราะฉันอยู่ในหยาดน้ำตา
ดั่งนี้-ฤาจะมีค่ากับใคร
15 สิงหาคม 2547 15:52 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
เป็นเพียงสายลม..ที่หวังดี
เธอเลยไม่เคยเห็นคุณค่า
เพียงแค่สายลมที่พัดผ่านมา
คงสัมผัสกายาแล้วจากไป
สายลมหวังดี..คนนี้
ยังเฝ้าวนเวียนอยู่ใกล้..ใกล้
ยังคอยเป็นห่วงเป็นใย
หัวใจยังคิดผูกพัน
เธอคงไม่เคยรู้สึก
ถึงความคิดนึกในใจฉัน
ไม่เคยรู้สึกผูกพัน
ไม่เคยคิดไม่เคยฝัน..เรื่องของเรา
ฉัน..คงต้องลาก่อน
สายลมอย่างฉันคงต้องเหงา
คงพัดจากไปแผ่วแผ่วเบา
ทิ้งความโง่เขลา..กับหัวใจ..ที่ร้าวราน
13 สิงหาคม 2547 18:06 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
รู้บ้างไหม
ว่ามีใครคอยรักคอยเป็นห่วง
เธอเป็นดวงใจทั้งดวง
ซึ่งมีใคร..ใครคอยห่วงใย
รู้บ้างมั๊ย
ว่าใครคอยเอาใจใส่
กับทุกทุกอย่างที่เป็นไป
มีใครคอยห่วงใยดูแล
เธอจะรู้หรือแกล้งไม่รู้
ฉันก้อจะเป็นแบบนี้
รักและห่วง..คนดี
คนคนนี้..ไม่คิดเปลี่ยนแปลง
13 สิงหาคม 2547 14:29 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
จะหลอกตัวเองไปทำไม
ในเมื่ออะไรๆย่อมไม่เหมือนเคย
เพราะความในใจเราก็ไม่กล้าเผย
กลัวจะละเลย..เฉยเมยกันอีกครา
ถึงแม้เราจะคบกันใหม่
แต่ใจของเราก็อ่อนล้า
และยังมีช่องว่างแห่งกาลเวลา
ที่พาให้เวลาเปลี่ยนไป
ถึงจะเคยรักแสนรัก
เราก็เปลี่ยนกันได้
อย่าเลยนะ..ที่เราจะฝืนใจ
ตั้งต้นนับหนึ่งใหม่
ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา
13 สิงหาคม 2547 14:21 น.
ทะเลไม่เคยหลับ
ความรัก-มิใช่อะไรที่งดงามทั้งหมด
แม้จะสวยสดตอนเริ่มต้น
บทลงท้ายก็เหมือน-เหมือนกันแทบทุกคน
เป็นความสุขล้นที่แลกกับความทุกข์ทนในหัวใจ