เก็บดอกไม้มาฝาก

ทะเลใจ

หมอกยามเช้า



เก็บภาพดอกไม้ริมทางที่เจอระหว่างที่เดินเล่นมาฝากค่ะ

กลับบ้านไปคราวนี้กว่าจะตัดใจหันหลังออกจากบ้านได้แทบแย่แหน่ะ

คิดถึงบ้านมากเลยล่ะ ช่วงที่อยู่ที่บ้านเอมหลับตั้งแต่สองทุ่มตื่นมาอีกทีก็เกือบหกโมงเช้า

แต่พอกลับมาที่นี่กลับนอนดึกซะงั้นเลย เฮ่อ

เอมกลับบ้านไปคราวนี้ หลาน ๆ รู้ก็กรูกันมาหาตลอดทั้ง 4 วัน

คือคิดเอาไว้ว่ากลับไปคงเงียบสงบเหมือนคราวที่แล้วคือได้อยู่บ้านเฉย ๆ ทั้งวัน

คราวนี้เอาสิ  หลาน หลาน มาก็ต้องทำหน้าที่ดูแล วิ่งกันให้เกลียว

แถมรอบนี้พกดีวีดี จูมง ไปด้วย ( ต้องขอบคุณเพื่อนที่น่ารัก ที่อุตส่าห์ดั้นด้นหามาให้จนได้ *^  ^* )

พ่อเอมติดขอบทีวีตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนถึงสี่ทุ่ม  ( เห็นแม่ว่างั้น )

ช่วงกลางคืนไม่เท่าไหร่เพราะว่าเอมหลับ แต่ตอนกลางวันก็ต้องหลอกล่อหลาน ๆ ให้ไปเล่น

ไกลจากรัศมีที่พ่อเอมดูทีวีอยู่ เล่นเอาหอบเหมือนกัน โดนแซวด้วยว่าหัดเอาไว้พอมีเองจะได้เคยชิน

เฮ่อ  !!!!!!!  ขนาดเราดูแลแค่ช่วงเช้าจนถึงเย็นก็แย่แล้ว หลานหลานกำลังอยู่ในวัยซน

เพราะอายุประมาณ ขวบกว่ากว่า ก็มี  สองขวบกว่ากว่าก็มี  สามขวบกว่ากว่าก็มี วิ่งต้อนกันให้วุ่น

แต่ในความเหนื่อยก็มีความสุขเพราะว่าอยู่กับพวกหลานหลานแล้วได้หัวเราะตลอด

เพราะเจอพฤติกรรมที่พูดไม่ค่อยชัด แถมพูดเร็ว แข่งกันพูด ฟังไม่ทัน แถมพูดกันเป็นภาษาอีสานอีกต่างหากฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง  

คนใดคนนึงทำอะไร อีกสองสามคนก็จะทำตาม  เล่นป้าหัวหมุน เจ้าหลานชายคนกลางชื่อน้องแน๊ก  พูดเก่ง ประจบเป็น

เล่นเอาคนเป็นป้าหลงมากกว่าคนอื่นอื่น อ้อนเก่งมาก พูดแล้วก็คิดถึงจัง

พอเย็น ๆ ส่งหลานหลานกลับบ้านเอมมีเวลาได้เดินเล่นบ้าง ด้วยความที่หมู่บ้านเอมติดเขื่อนอุบลรัตน์

ช่วงก่อนก่อนฝนตกและคงสะสมน้ำไว้เยอะช่วงที่เอมกลับบ้านน้ำเลยขึ้นเยอะมาก จากพื้นที่สูง ๆ ตอนที่กลับเมื่อเดือนสิงหาฯ

กลับเต็มไปด้วยน้ำ และมีเอ่อมาตรงถนนบางส่วนของหมู่บ้านด้วย นาข้าวที่อยู่ริม ๆ ฝั่งครั้งที่แล้วก็จมอยู่ใต้น้ำ

คิดแล้วเสียดายมากเพราะว่าครั้งก่อนข้าวกำลังเขียวสวยเชียวล่ะ ถ้าหากว่าไม่จมอยู่ใต้น้ำเดือนหน้าก็เก็บเกี่ยวได้แล้ว

เห็นพ่อเอมบอกว่าปีนี้น้ำขึ้นมาเยอะกว่าทุกปี ก็คงจะจริง แต่ปีใหม่กลับก็คงกลับคืนสภาพเดิม และลมหนาวคงเข้ามาแทนที่

ขนาดแค่กำลังเปลี่ยนฤดู อากาศยังเย็นมาก ถึงขั้นอากาศหนาวของกรุงเทพฯ เลยล่ะ แต่เอมว่านะลมหนาวของที่บ้าน

ไม่ว่าหนาวแค่ไหน ใจก็ยังอุ่นกว่าอากาศอุ่นอุ่นที่กรุงเทพฯ เพราะถึงแม้ว่าบ้านเอมฐานะไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง  

แต่ก็ร่ำรวยรอยยิ้มและความสุขเสมอ


คิดถึงบ้านจังค่ะ

				

ความ สุข เล็ก เล็ก

ทะเลใจ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ...




อืม.........................................เอมจะเล่านิทานเรื่องอะไรดีล่ะ  




คิดไม่ออก ...............
เอาเป็นว่าแปะโป้งไว้ก่อนแล้วกันเนอะ
มาฟังเรื่องของคนคนนึงที่เอมอยากจะแฉสักหน่อยแล้วกัน
มันตะหงิดตะหงิดปากอยากพูดมานานแหล่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าเอมรู้จักกับผู้ชายคนนึงที่เป็นคนมีครอบครัวแล้ว
ลูกโตแล้วด้วยลูกก็เข้ามหาวิทยาลัยทั้งสองคน
เอมรู้จักผู้ชายคนนี้ได้เกือบ 3 ปีแล้วจะว่าด้วยความบังเอิญ
หรือด้วยเพราะโชค(ร้าย)ชะตาก็แล้วแต่
มันก็ทำให้เอมเจอเรื่องราวเยอะแยะมากมาย 
เพราะเขาสร้างเรื่องให้เอมต้องปวดหัวบ่อย ๆ 
พูดจาเสียงดัง ชอบตั้งคำถามให้เราหาคำตอบ
ชอบชงเรื่องไว้แล้วให้เราเข้าไปแก้
หรือบางทีเวลาไม่มีอะไรทำก็จะไม่หาเรื่องกับเอมเสมอ
เอาปัญหามาให้คิดตลอด และ เราก็มีปากเสียงใกล้เป็นประจำ
แทนที่เราทั้งสองคนจะเกลียดกันแต่กลับผูกพัน ( เอมคิดว่าใช่นะ )
ต้องทะเลาะกันเป็นกิจวัตรประจำวัน
ถ้าวันไหนไม่มีเรื่องให้โต้เถียงกันเป็นอันว่าใจไม่ค่อยสงบสุข
และวันไหนที่เขาจะไม่มาให้เห็นหน้าเขาก็จะบอกเอมทุกครั้งว่าไม่อยู่และไปไหน
เหตุการณ์แบบนี้เป็นอย่างสม่ำเสมอตลอดระยะเวลาเกือบสามปี
และมีหลายหลายคนเข้ามาพูดกับเอมว่า  "ทนได้ไง  ถ้าเป็นเราเราไปนานแล้ว"
คำตอบที่เอมมีให้ทุกครั้งก็คือ " จริงจริงแล้วเขาใจดีนะ เพียงแต่ว่ามีความละเอียดมากกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง"
เอมก็รู้ว่าที่เอมอยู่กับเขาได้ทุกวันนี้เป็นเพราะว่าเอมเข้าใจในความเป็นเขา
และรับในสิ่งที่เขาเป็นได้ ทุกทุกกรณี อย่างวันนี้มาช่วงจังหวะที่เอมกำลังยุ่ง ยุ่ง เคลียร์ปัญญาหางานอยู่
และเขาวานให้ไปช่วยถามข้อมูลกับฝ่ายวางแผนเรื่องงบประมาณของปีหน้าเอมก็ไม่ได้ไปให้
เขาเลยโทรถามเอง และไม่รู้นึกอะไรขึ้นมาจะคีย์ข้อมูลเอง ให้เอมไปสอนวิธีการทำ เอมไปกำกับได้สักพัก
เขาบอกกับเอมว่า  "เขียนใส่กระดาษแล้วให้คุณพิมพ์ให้ดีกว่า" เอมพยักหน้า "ค่ะ" สักพักก็มีเสียงลอยตามลมมาอีกว่า
"เขียนไวกว่ากันเยอะ"  เอมก็แอบอมยิ้ม เพราะอย่างน้อย ๆ วันนี้เอมก็ทำให้ผู้ชายคนนี้รู้แล้วว่า
การทำงานที่เอมปั่นทำให้ไม่ใช่ว่าเอมไม่พยายามที่จะเร่งเพราะในเวลาที่เอมทำให้กับเขา
ซึ่งมีงานด่วนมากมาก กับโค ตะ ระ ด่วน นั้น เวลาทำพร้อมกันเอมกดดันแค่ไหน เพราะขนาดเขาแค่พิมพ์ตัวเลขไม่กี่ตัวก็ถอยหลัง
เพราะฉะนั้นก็โปรดรู้ไว้ด้วยว่า  ลูกน้องของพี่มันเครียดขนาดไหนเวลาพี่มาเร่งงานที่เพิ่งให้มาไม่ถึง 10 นาที



5 5 5 5 5 5 5      นี่แหล่ะ ความ สุข เล็ก เล็ก น้อย น้อย ที่ หา ได้ ใน หนึ่ง วัน ทำ งาน

				

เฮฮา ประสาคนเครียด

ทะเลใจ

คิดถึงบ้าน

ทะเลใจ

เอมเดินทางกลับบ้านที่ขอนแก่น เมื่อวันที่ 5 - 15 เมษายน เลยเก็บภาพมาฝาก ยิ่งเห็นยิ่งคิดถึงบ้าน				

อมยิ้ม

ทะเลใจ

....ทำไม บักเดช

ถึงพาเพื่อน..แห่กันไปเที่ยวผับ.. ทีละ 18  คน...

ก็เพราะหน้าผับ ........เขาประกาศไว้ว่า .........

ต่ำกว่า 18 ห้ามเข้าน่ะสิ 

(!!)

------------

* บักเดช..ไปร้านขายทีวี.. ! ถามคนขายว่า

"ไม่ทราบว่า..ที่นี่มีทีวีสีขายรึเปล่า?

คนขายตอบว่า.."มี"

บักเดชเลยบอกว่า ........"งั้นเอาสีเขียวมาเครื่องนึง"

(!!)

------------

บักเดช..เข้าไปเดินดูของในร้านจีฉ่อย

เห็นกระติกน้ำทำจากโลหะอันหนึ่งวางอยู่

บักเดชถามอาอึ้มว่า

"อึ้ม.. **ที่วอบแวบสีเงินๆ นั่นอะไร"

อึ้มตอบว่า "กระติกน้ำไง........(**ฟาย)"

"แล้วมันทำอะไรได้มั่ง"

"ก็ใส่ของร้อน-ก็ร้อนนาน ........ใส่ของเย็น-ก็เย็นนาน".

บักเดช..เห็นว่าน่าสนใจ...เลยตกลงซื้อมาอันนึง

เช้าของวันใหม่..อากาศแจ่มใส

บักเดช..ก็เอากระติกน้ำที่เพิ่งซื้อมา..ไปที่ทำ งาน..

ตั้งอวดบนโต๊ะ..อย่างภาคภูมิ

หัวหน้าบักเดชเห็นเข้า...เลยถามขึ้น

"อะไรนั่นน่ะ..บักเดช"

"กระติกน้ำครับ"

"แล้วมันมีอะไรพิเศษรึ"

"ก็ใส่ของร้อน..ก็เก็บความร้อนได้หรือใส่ของเย็น..ก็เก็บความเย็นได้"

หัวหน้าเลยถามว่า..

"แล้วใส่อะไรมาล่ะ"

บักเดชยืด..ก่อนจะตอบว่า..

"กาแฟร้อน 2 แก้ว.. กับไอติม 1 ถ้วยครับ"

(!!)

--------------

ทุกครั้ง..หลังถ่ายเอกสารเสร็จ

บักเดช..จะเอาฉบับก๊อปปี้-มาตรวจทาน..เทียบกับต้น ฉบับ

เพื่อเช็คดูว่า..มีคำไหนสะกดผิดรึเปล่า

(!!)

--------------

บักเดช..จะยิ้มทุกครั้ง...ที่ฟ้าผ่า

เพราะนึกว่า..มีคนกำลังถ่ายรูปเขาอยู่

(!!)

-------------

รู้ป่าวว่า...ทำไมบักเดช...ถึงกดโทรศัพท์เบอร์ฉุกเฉิน  911)..ไม่ได้

ก็เพราะ.....เขาหาเบอร์  11 (สิบเอ็ด) .........บนแป้นไม่เจอน่ะสิ

(!!)

-----------------

บักเดช..เพิ่งซื้อคอมพิวเตอร์มาใหม่เครื่องหนึ่ง

เล่นไปซักพัก..ก็เจอปัญหา

บักเดช..เลยลองกดที่ HELP บนแป้น F1

ผ่านไปพักใหญ่...

บักเดชหงุดหงิดมาก

เลยโทรไปต่อว่า..ร้านที่เขาซื้อคอมมา

"ผมกด F1 ตามที่เครื่องบอก.. เวลาที่มีปัญหา

แล้วก็รออยู่เป็นชั่วโมง....... ยังไม่เห็นมีใครมาช่วย เลย"

คนขาย : "(**...)" (!!)

วันรุ่งขึ้น

บักเดช : เครื่องคอมพิวเตอร์ คุณนี่ห่วยมากอีกแล้ว น่ะ

ผมเสียเงินซื้อไปตั้งเยอะมีแต่ปัญหาไม่รู้จบหน่ำซ้ำ

พอโทรมาสอบถามพนักงานงานขายของคุณ ก็ดันตอบไม่รู้ เรื่อง

ผู้จัดการ : มีปัญหาอะไรให้ดิฉันรับใช้ได้ค่ะ

( เสียงสั่นเครือมากด้วยอาการที่หวาดกลัวจะถูกลูกค้าด่ากลับ )

บักเดช : ก็หน้าจอคอมพิวเตอร์ ของคุณน่ะ รายงานผลว่า 

"ซีตุ๊ป - ซีตุ๊ป" ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง

ผู้จัดการ : บอกว่า เธอก็ไม่รู้ว่าไอ้ซีตุ๊ป-ซีตุ๊ปเนี่ยมันคืออะไร

ช่วงนั้นก็น้ำตาเกือบไหล เพราะกะว่าถ้าตอบปัญหาลูกค้าไม่ได้

ต้องถูกไล่ออกแน่เลยตู   จนกระทั่ง.....

ผู้จัดการ  : คุณลองสะกดคำว่า " ซีตุ๊ป - ซีตุ๊ป " หน่อยสิคะ

ว่าสะกดอย่างไร

บักเดช : S - E - T - U-P - S - E - T - U - P

ผู้จัดการ : คุณนี่ สุดยอด จริง ๆ อ่านได้งัย ซีตุ๊ป  ซีตุ๊ป 555!

-------------

บักเดช..ไปหาหมอ...ในสภาพหูบวมแดงน่ากลัว

หมอถามว่า.."ไปโดนอะไรมาครับ"

บักเดชตอบว่า.." ผมกำลังรีดผ้าอยู่..แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

แต่แทนที่จะหยิบโทรศัพท์มาพูดผมดันเผลอ..เอาเตารีดขึ้นมาแนบหูน่ะสิ"

"โอ้ว..เดียร์" หมออุทานเป็นภาษาฝรั่ง...ด้วยความเวทนา

"แล้วหูอีกข้าง..ทำไมถึงแดงเหมือนกันล่ะ" ...หมอถามต่อ

"ก็**บ้านั่น...เสือ_ โทร.กลับมาอีกรอบ..อ่ะดิหมอ"

(!!)

---------------


* หลังจาก...ใช้ความพยายาม...ต่อจิ๊กซอว์อยู่นาน

ในที่สุด..บักเดชก็ต่อเสร็จ

เขาเอาไปอวดเพื่อน..ด้วยความภูมิใจ

"เป็นไง ........เนี่ยฉันใช้เวลาต่อ..แค่ 5 เดือนเองนะโว้ย"

เพื่อนบักเดชงง..ที่เขากล้าอวด 

" 5 เดือนเหรอ!แถวบ้านฉันเรียกว่า..! โคตรนานเลยนะนั่น"

"แกนี่ไม่รู้อะไร" บักเดช..ไม่ยอมลดละ

"ดูที่กล่องนี่ ...เห็นมั้ย .........มันบอกว่า...

"สำหรับ 4-7 ปี"

แต่..ฉันใช้เวลาแค่ 5 เดือนเองนะเฟ้ย..(!!)




ฮันแน่ .........  กำลังแอบยิ้มอยู่ช่ายม๊า ....... อิ อิ