อาจเป็นเพราะฉันมันเฉย เฉย เธอก็เลยปล่อยทิ้งไว้ให้เหน็บหนาว จะกี่ครั้งจะกี่หนทนทุกคราว หลายเรื่องราวต้องเข้าใจในตัวเธอ ใครจะมาใครจะไปไม่รับรู้ ได้เพียงอยู่กับความเหงาเศร้าเสมอ พูดไม่ได้ ร้องไม่ได้ จนใจเพ้อ ที่ล้นเอ่อคือเงียบงันฉันอ่อนแอ เธอเหงาได้มีใครได้ฉันไม่ได้ จะอ่อนไหวสักเท่าไหร่ไม่เคยแคร์ ทิ้งฉันไว้ให้ยอมรับกลับความแพ้ ที่มีแค่คำว่ารักยามพักใจ