1 พฤษภาคม 2546 23:15 น.
ทะเลใจ
ดึกแล้วนะน้องเอย ..อยากเอ่ยบอก
ไอสายหมอกน้ำค้าง ...ยังเหน็บหนาว
บนท้องฟ้าสิ้นไร้ .....หมู่เดือนดาว
อาจทำให้เจ้าเหงาเปลี่ยว....และเดียวดาย
แม้นไร้ดาวพราวฟ้า...จันทราเด่น
ให้มองเห็นแพรวพราว .....จากดาวฉาย
แต่พี่นี้ยังอยู่ ....เคียงคู่กาย
ไม่ลับหายอย่างดาว ....ให้เหงาทรวง
ดึกมากแล้วน้องพี่ ......ฝันดีเถิด
พรใดเลิศพี่ให้ .....ด้วยใจห่วง
หลับเถอะนะราตรี ......ไร้ดาวดวง
ครั้นพอร่วงวันใหม่......สดใสจริง
พี่จะนั่งข้างเตียง...คอยเคียงข้าง
ความอ้างว้างหดหาย...ไปทุกสิ่ง
นอนเถอะนะคนดี...พี่ให้อิง
ยอดขวัญมิ่งของพี่...คนดีเอย...
1 พฤษภาคม 2546 12:01 น.
ทะเลใจ
ตื่นมาก็เจอแต่ความว่างเปล่า
ความโศกเศร้าไม่จางหาย
อยู่คนเดียวแสนเดียวดาย
นอนหลับฝันไม่เจอใครสักคน
เหนื่อยล้าบนเส้นทางที่เจอ
อ้างว้างเสมอ เมื่อใจสับสน
มองรอบกายแสนเดียวดายมืดมน
ไร้ร้างว่างเปล่าผู้คนเข้าใจ
มองดูฟ้า ฟ้าก็ช่างจะเงียบเหงา
ฟ้าคงเศร้าที่ไม่รู้ว่าดาวไปไหน
สงสารตัวเอง ก็สงสาร แต่ไม่รู้จะทำยังไง
เพราะขนาดฟ้าที่กว้างใหญ่ ยังไร้คนเหลียวแล
ส่วนฉันเป็นแค่คนธรรมดา
ที่ดูไร้ค่า ไม่มีใครแยแส
คงปล่อยให้ชีวิตดำเนินต่อไปไม่ยอมแพ้
สักวันคงมีใครเต็มใจมาดูแล ใส่ใจ