4 กุมภาพันธ์ 2546 20:58 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ร้องเพลงแห่งความรักกับท้องฟ้า
เสียงคลื่นผ่านเข้ามา...กลายเป็นเพลงเหงา
แล้วน้ำตาก็รินไหลอย่างแผ่วเบา
บนความว่างเปล่า...ไม่เห็นใคร
อยากมีเธออยู่ข้างๆ
อย่างน้อยคงไม่อ้างว้างหม่นไหม้
แล้วเพลงแห่งความรัก ระหว่างใจ
ก็คงไม่ปนเสียงน้ำตา
ลมทะเลโชยพัดมาทดแทน
กอดตัวเองด้วยอ้อมแขนที่ไร้ค่า
แล้วก็มีเพียงบทเพลงแห่งน้ำตา
ที่ยังบรรเลงเพื่อเข่นฆ่า...หัวใจตัวเอง
4 กุมภาพันธ์ 2546 20:44 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ไม่อยากให้ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า
มันดูธรรมดา...ไม่น่าหลงใหล
น้ำทะเล โขดหิน ดินทราย
ถ้าเป็นไปได้...อยากระบายสีชมพู
แต่...หัวใจว่างเปล่า
เกาะกุมด้วยความเงียบเหงาหดหู่
ขนาดหัวใจ...ยังไม่มีใครแลดู
แล้วจะระบายสีชมพู ได้อย่างไร
3 กุมภาพันธ์ 2546 21:27 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ลมทะเลโอบกอดหัวใจ
นั่นฟ้ายิ้มให้...ฉันคิดไปเองหรือเปล่า
นั่นแสงประกาย กำลังโอบล้อมดวงดาว
ส่องกระทบคลื่นสีขาว
ยิ้มซะ...อย่าร้องไห้
เห็นไหม...เราไม่ได้ไร้ค่า
ที่นี่ยังรักเราตลอดเวลา
ที่นี่ยังเวทนา...คนที่รักเธอ
3 กุมภาพันธ์ 2546 21:02 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
นอนเล่นกับน้ำทะเลบนชายหาด
ขอเป็นคนขี้ขลาดนะ...คืนนี้
วิ่งหนีความเก่งกล้าที่เคยมี
มาหาความอบอุ่นที่นี่...ท้องทะเล
ยอมรับว่าอยากมีใครสักคน
พาฉันไปให้พ้นความหว้าเหว่
ก็ได้แต่นอนแช่น้ำทะเล
ล้างความเหงาที่จำเจให้หมดใจ
หน้าส่วนตัว
550
