30 มิถุนายน 2547 18:58 น.
ทะเลดาว
ปากกา...มิพร่อง...น้ำหมึก
บันทึก...แห่งดาว...ร้าวไห้
สายธาร...เซาะฝั่ง...พังไป
อักษร...เลือนได้...ฉับพลัน
ด้วยรัก...ด้วยใช่...หมายวิชา
ทุมเท...เหนื่อยล้า...เพราะมุ่งมั่น
อ่อนแอ...ท้อแท้...เพิ่มทุกวัน
ฝ่าฟัน...นานไหม...ไฟจะคืน
พยายาม...ทบทวน...ไม่เคยข้าม
ทั้งคัดตาม...ท่องจำ...ไม่เคยฝืน
ได้ ม.ผ...คือผล...ทนกล้ำกลืน
ปี๔๗...ขมขื่น...มิถุนา
ขนตำรา...มาเปิดดู...อยู่คนเดียว
แปลความหมาย...หลายหลายเที่ยว...ทั้งค้นหา
กว่าเข้าใจ...ในเหตุผล...จนปัญญา
ใช่หรือเปล่า...คำกล่าวลา...ภาษาเขียน
ทั้งฤทัย...ให้หมดใจใต้อักษร
รู้ตัวว่า...วิชาอ่อน...ต้องปรับเปลี่ยน
ขีดเส้นใต้...สีแดงไว้...ในบทเรียน
ถ้าไม่ใช่...ต่อให้เพียร...เกรดยังกลาย
เรียนต่อไป...วิชาใหม่...ในเสียงเงียบ
ภาษาเขียน...ค่าฤๅเทียบ...ความหวามไหว
เสียงกมล...สนทนา...ภาษาใจ
ใช่เดียวดาย...ในเสียงเงียบ...ถูกเติมเต็ม.....
เวลาไม่เคย...ลบความทรงจำ
27 มิถุนายน 2547 11:47 น.
ทะเลดาว
ได้ยินเสียง...เพียงเบาบาง...ดั่งลมพลิ้ว
ฤทัยหวิว...แสนหวามไหว...เสียงใครนั่น
ไม่คุ้นเคย...เลยสักนิด...คำจำนรรจ์
แสนไหวหวั่น...เพราะไม่ทัน...ได้ตั้งตัว
ในเสียงเงียบ...เสียงดวงใจ...บอกให้กล้า
ทำตามความ...ปรารถนา...มิใช่ชั่ว
ยินเสียงแผ่ว...แว่วตามสาย...คลายหวั่นกลัว
ไม่เห็นตัว...แต่ใจย้ำ...ความผูกพัน
เสียงตามสาย...ใครคนหนึ่ง...เพิ่งเริ่มต้น
ดวงกมล...ขอเฉลย...เคยแอบฝัน
จะมีไหม...ได้ยินเสียง...คนสำคัญ
บางคืนนั้น...อ้อนฝากดาว...แล้วเฝ้ารอ
ยามทิวา...ณ.วันนี้...เปรมปรีดิ์นัก
ได้รู้จัก...ตัวคนไกล...ดั่งใจขอ
ประทับทรวง...เกินบรรยาย...ได้เพียงพอ
โอ้!!ใจหนอ...ยิ่งหลงรัก...ภักดิ์คนดี
ทุกข้อความ...งามอักษร...แสนซาบซึ้ง
ความคิดถึง...ส่งแทนใจ...ในทุกที่
กับเสียงเพลง...บรรเลงหวาน...ขวัญชีวี
มอบมากล่อม...ดวงฤดี...แสนชื่นใจ
แว่วคำรัก...จากสายเสียง...เพียงครั้งหนึ่ง
ยังตราตรึง...ฤทัยอยู่...มิรู้หาย
คนแสนดี...ที่งดงาม...ทั้งใจกาย
สัมผัสดาว...ค่ำคืนใด... สัมผัสรัก.....
เวลาไม่เคย...ลบความทรงจำ
22 มิถุนายน 2547 19:09 น.
ทะเลดาว
จับปากกา...ด้ามเดิมเดิม...เติมด้วยรัก
ก่อนสลัก...อักษรา...ว่าคิดถึง
เขียนไม่สวย...ด้วยลายเส้น...มิคมซึ้ง
เป็นคำหนึ่ง...ซึ่งบรรจุ...อยู่เต็มใจ
เขียนสำนวน...ชวนให้อ่าน...ฉันไม่คล่อง
เขียนไปตาม...ท่วงทำนอง...ไม่พลิ้วไหว
ไม่ไพเราะ...เสนาะพริ้ง...แต่จริงใจ
ข้อความเดิม...เติมเรื่อยไป...ไม่ค้างคา
แล้วใครกัน...เคยหมั่นเขียน...เพียรต่อเติม
กลับชะงัก...คำเดิมเดิม...เหมือนอ่อนล้า
เขียนค้างไว้...ไม่เหลียวแล...แม้ชายตา
ความสมบูรณ์...คงสูญค่า...พาอาวรณ์
ห่าง!!ใช่ไหม...ดั่งช่องไฟ...เว้นให้สวย
เคยใกล้เคียง...เรียงร้อยด้วย...ตัวอักษร
บนหน้าจอ...มอนิเตอร์...ผ่านบทกลอน
ใช่ออดอ้อน...คนเคียงข้าง...เพื่อรั้งใจ
ต่างแต่งกานท์...ด้วยความรัก...ใช่ไหมจ๊ะ
รู้เถิดนะ...ฉันจะรอ...อ่านรู้ไหม
แม้คำเดียว...กลั่นกรองจาก...เสี้ยวหทัย
ของตัวตน...คนแสนไกล...ก็ยินดี
ปากกาเก่า...เฝ้าถนอม...ไม่ยอมเปลี่ยน
จึงขีดเขียน...ด้วยมั่นคง...อยู่ตรงนี้
ฝันสวยงาม...เสียงตามสาย...ชายแสนดี
จารจดไว้...เติมชีวี...กำลังใจ......
เวลาไม่เคย...ลบความทรงจำ
20 มิถุนายน 2547 14:48 น.
ทะเลดาว
กับอ้อมอก...แสนอบอุ่น ละมุนฝัน
ไร้กรอบกั้น...วันคืนเก่า พาเราย้อน
อันสำคัญ...ฉันรักมั่น นิรันดร
ตามเหตุผล...ชุลีกร วอนรำลึก
เป็นที่ตั้ง...ปณิธาน ให้สานก่อ
รักเริ่มต้น...วนเวียนต่อ ความรู้สึก
แล้วเหลือล้น...จนชัดแจ้ง แหล่งตื้นลึก
ประมาณไว้...ใต้จิตนึก เจตนา
ล้ำลึกนี้...ที่แท้คือ คำว่ารัก
เข้าใจไหม...ได้พบพักตร์ หวงนักหนา
จากแรงใจ...อธิษฐาน เราสัญญา
อัศจรรย์...บุญพานพา อีกคราภพ
อยู่ตรงหน้า...มอบมาลัย แทนใจแล้ว
และของขวัญ...คือเรือนแก้ว เรือนใจสบ
เอนกอนันต์...ชะตากานต์ สานสมทบ
เพราะใจรัก...จักกี่ภพ เฝ้าผูกพัน
ในเหตุผล...ล้นคุณค่า กว่าประเมิน
ยิ่งตระหนัก...รักเหลือเกิน นะมิ่งขวัญ
ทั้งดวงพักตร์...งามชวนพิศ ติดตรึงมาลย์
ทั้งดวงใจ...แนบผสาน สมานครอง
น่ารักยิ่ง...ยิ่งน่ารัก ประจักษ์นัย
พึงมอบให้...หมดทั้งใจ ไม่ปันสอง
ในคราวใด...ภพชาติใด พึงหมายปอง
บรรเลงมา...ไขว่คว้าครอง ชั่วกัปกัลป์.......
เวลาไม่เคย...ลบความทรงจำ
19 มิถุนายน 2547 12:48 น.
ทะเลดาว
ให้คนดี ดาวกวี ที่น่ารัก
เจิดประจักษ์ ทะเลดาว ผู้เฝ้าหา
เก่งทั้งศาสตร์ และศิลป์ จินตนา
สมคุณค่า นวตกรรม ที่พร่ำวอน
ช่อกุหลาบ มอบจากใจ ไว้ล่วงหน้า
แทนวันรับ ปริญญา มาไว้ก่อน
เรียนให้เก่ง สมดังใฝ่ ใจอาทร
และอวยพร มาเพื่อย้ำ กำลังใจ
เธอจงติด กลอนนี้ไว้ ในสมุด
เพื่อจะจุด ประกายฝัน อันสดใส
เปิดลำนำ บทนี้อ่าน เมื่อกาลใด
โปรดรู้ไว้ แทนใจฉัน นั้นถึงเธอ
เป็นตัวแทน ฝากไว้ ในใจว่า
เมื่อเหนื่อยล้า จากการ อ่านหนังสือ
บทกลอนนี้ จะอยู่ใกล้ ให้พบเจอ
ใกล้ชิดเธอ เคียงข้าง ระหว่างใจ
เวลาไม่เคย...ลบความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1517
