24 มีนาคม 2547 10:19 น.
ทะเลดาว
รับ.....ฟังบ้าง บางวลี ที่เคยกล่าว
รู้.......ไหมเล่า ใจยังห่วง และทวงถาม
ไว้.....ที่ไหน หรือหล่นหาย ไม่ดูความ
เธอ...เก็บคำ นิยามรัก ฝากที่ใด
คือ....สิ่งเดียว เกี่ยวสองเรา เข้าด้วยกัน
ลม....พลิ้วผ่าน สายสัมพันธ์ ฝากมาไหม
หาย..ไปแล้ว หรือยังอยู่ คู่หทัย
ใจ......ดวงหนึ่ง เข้าถึงไหม ใจอีกดวง
ของ....ที่ฝาก ให้ดูแล และถนอม
ความ..จริงไซร้ ใจหรือยอม ละ ห่วงหวง
คิด.....เสมอ เธอเหมือนฉัน มั่นมิลวง
ถึง......กาลล่วง ใจยังรัก จากใจจริง
18 มีนาคม 2547 16:49 น.
ทะเลดาว
กลับมาเปิด กลอนวันวาน อ่านอีกครั้ง
คิดถึงจัง รู้บ้างไหม ใครคิดถึง
ภาพเหตุการณ์ แห่งความหลัง ยังตราตรึง
อดีตจึง คือความสุข ของทุกวัน
ในยามห่าง ถึงต่างรู้ อยู่ว่าใจ
ทั้งสองดวง เฝ้าห่วงใย ไม่เหหัน
ยามอยู่ใกล้ ได้ต่อกลอน อ้อนจำนรรจ์
ย้ำผูกพัน ขอสัญญา ว่าจริงใจ
เมื่อกาลเคลื่อน เดือนก็เปลี่ยน มิเวียนกลับ
เฝ้าคอยนับ วันเวลา ว่าเมื่อไหร่
เธอจะกลับ มาให้เจอ อีกวันใด
มาเป็นเจ้า ของหทัย ไม่จากลา
เสียงบทเพลง บรรเลงหวาน กังวานแว่ว
ได้ยินแล้ว หวลคิดถึง คะนึงหา
หลับตาซ่อน ความอ่อนไหว ในอุรา
หรือต่างคน ต่างเวลา หา ใช่ ใจ
ณ.ปลายฟาก ของท้องฟ้า ราตรีนี้
คนแสนดี ที่เหนื่อยอ่อน คงหลับไหล
ขอฝากฟ้า มาดูแล คนห่างไกล
แทนสายใย ในความฝัน ทุกวันคืน
ฝากแสงทอง ของทิวา ยามกลางวัน
เอื้ออาทร เธอจอมขวัญ ในยามตื่น
สิ่งสำคัญ สัญญารัก จงยั่งยืน
ดุจดั่งคลื่น แห่งเสียงทิพย์ กระซิบดาว......
18 มีนาคม 2547 16:22 น.
ทะเลดาว
โอ้ ใจเอ๋ย ใยขอดค่อน ย้อนคำคม
เยือกอารมณ์ เลยล่ะหนา ว่าคราวนี้
แต่งกลอนต่อ ขอหยอกเย้า คนแสนดี
แต่ดูซี กลับใจน้อย ถ้อยวาจา
เห็นไหมล่ะ รับมาแล้ว ว่าหลายภาพ
คงกุหลาบ งามทุกใบ ใช่ ซิหนา
พบที่ไหน ถ่ายภาพไว้ จนลายตา
เลือกหรือยัง บางภาพน่ะ ที่ถูกใจ
ช่างแสนงอน ซ้ำยังค่อน ด้วยคารม
เฉือนเบาเบา เราก็ตรม แล้วรู้ไหม
บอกเจอะเจอ ในทุกถิ่น ดินแดนไพร
ทั้งใกล้ไกล ได้โน้มเกี่ยว เก็บไม้งาม
ตั้งมากมาย บันทึกไว้ ในเมล์มั้ง
หมดหรือยัง ที่เก็บไว้ อยากไต่ถาม
กลัวเหมือนกัน จึงหมั่นเขียน เพียรติดตาม
อยากสอบถาม เจ้าคารม คมกว่าเคียว
ไม้ดอกไหน ที่ตั้งใจ บันทึกมา
ดอกเหลืองแดง ม่วงขาวฟ้า หรือว่าเขียว
จึงเป็นภาพ ดอกไม้งาม ของใจเชียว
ใครกันแน่ ไม่แลเหลียว เมื่อโรยรา
จะเย้าหยอก บอกว่ารัก ฝากไปบ้าง
กลัวหนุ่มกล้อง เคืองระคาง ลี้หลบหน้า
เพียงอยากให้ หันมามอง ลองสบตา
แล้วถามว่า รักแน่นะ สัญญาซี......
16 มีนาคม 2547 12:11 น.
ทะเลดาว
....ต้นเอยต้นโศก
ก้านกิ่งโยก...ดอกโศกพราว...สกาวไหว
ต้องสายลม...พรมพลิ้วพัด...สะบัดใบ
โศกยืนนิ่ง...แผ่ขยาย...ให้ร่มเงา
....ลมสงัด...ผลัดบางใบ...ร่วงสู่พื้น
โศกเจ้าฝืน...ยืนต้นเงียบ...ดั่งคนเหงา
ฟังคล้ายเสียง...สะอื้นหา...มาเบาเบา
อยากถามเจ้า...ว่าโศกเศร้า...ด้วยเหตุใด
....ท้องนภา...เริ่มเปลี่ยนสี...เป็นมืดมิด
โอบรอบทิศ...ปิดแสงทอง...ที่ผ่องใส
เงาโศกทอด...กอดผืนดิน...ดั่งอาลัย
ยามลมไกว...ดอกร่วงหล่น...ดุจอำลา
....เจ้ายืนต้น...เพียงเดียวดาย...ใต้ฟ้ากว้าง
คงอ้างว้าง...สิ้นหนทาง...ร่ำเรียกหา
จึงได้แต่...แค่พลิ้วใบ...เมื่อลมพา
เจ้าโหยหา...ใจของข้า...ยิ่งคร่ำครวญ
....ข้าก็โศก...วิโยคนัก...รักมาร้าง
เพียงครึ่งทาง...ก็เหินห่าง...ให้ใจหวล
หมดสิ้นรัก...หักสวาท...อนาถนวล
ข้าก็ซวน...ทั้งใจกาย...แทบวายวาง
....เจ้าต้นโศก...เจ้าโศกใย...ให้เศร้าหมอง
เจ้าลองมอง...มาที่ข้า...สักคราครั้ง
ข้าก็อยู่...เพียงเดียวดาย...ตามลำพัง
เจ้าสิ้นหวัง...ข้าจะหวัง...อยู่อย่างรัย
15 มีนาคม 2547 13:35 น.
ทะเลดาว
.....ตัวอักษร ของสองเรา ที่เรียงร้อย
.......เขียนเรื่องราว ดาวดวงน้อย คอยสื่อสาร
.........เคยต่างใจ ต่างตัวตน สิ่งต้องการ
...........ได้พบพาน เพราะดาวราย นำให้เจอ
.....ยามค่ำคืน มักยืนมอง ท้องนภา
.......เพื่อส่งใจ ทักทายว่า ห่วงเสมอ
.........คิดถึงนะ อยู่ที่ไหน เหนื่อยไหมเธอ
...........บางครั้งเผลอ พ้อกับดาว คราวไกลกัน
.....คืนจันทร์แรม ดาวแจ่มสรวง ในห้วงฟ้า
.......กระซิบถาม ดาริกา เห็นไหมนั่น
........ดาวดวงน้อย ลอยใกล้ชิด ติดดวงจันทร์
...........ดาวเคียงเดือน สวยใดปาน เกินบรรยาย
.....ถ้าทำได้ อิสระ จะมิรอ
.......จะเก็บดาว งามละออ ถักทอสาย
.........เชื่อมจากหนึ่ง ถึงทุกดวง ห้วงดาวราย
...........เป็นเส้นตรง ระวิบไหว สายสีเงิน
.....ใช้สองมือ โอบประคอง คล้องด้วยรัก
.......โค้งดาวงาม ด้วยความภักดิ์ มิขัดเขิน
.........ตกแต่งให้ เป็นรูปใจ พิไลเกิน
...........ไม่หมางเมิน เฝ้าถนอม มิยอมไกล
.....คือเรื่องราว ดาวกวี ร่วมร้อยเรียง
.......แม้นเป็นเพียง สะเก็ดดาว มิพราวใส
.........แต่สองเรา ดาวกวี มีสุขใจ
...........บันทึกไว้ ในกมล คนรักดาว
หน้าส่วนตัว
740
