8 ตุลาคม 2547 09:36 น.
ทะเลดาว
คงไม่มี คำใดใด จากใจฉัน
จะเสกสรร พรรณา มาเอื้อนเอ่ย
รัก คิดถึง หวง ห่วงใย ใครละเลย
เติมเฉยเมย มอบเย็นชา ให้อารมณ์
ไม่ส่งข่าว ทั้งไร้เงา เหงาสุดฝืน
ทนกล้ำกลืน ความปวดร้าว เข้าเยือนห่ม
เวลาผ่าน รูปภาพหนึ่ง ซึ่งเคยชม
ย้ำให้ตรม บ่มรอยช้ำ ความปรวนแปร
ฉันจะต้อง ทำเช่นรัย ใจอ่อนล้า
คงจบสิ้น ปรารถนา เป็นแน่แท้
ทิ้งฉันไว้ แสนทุกข์ใจ ไม่เหลียวแล
ผลตอบแทน รักแน่วแน่ แผลฉกรรจ์
เคยเฝ้าง้อ กล่าวขอโทษ โกรธฉันไหม
ให้อภัย อย่าทิ้งไป ได้มั๊ยนั่น
ถึงวันนี้ มีคำพ้อ ขอรำพัน
หัวใจฉัน มันยับเยิน เกินทานทน
จะต้องเป็น ไปเช่นนี้ นานไหมหนอ
ปลอบตัวเอง อย่าเพิ่งท้อ หรือหมองหม่น
ฝืนระกำ น้ำตานอง หมองกมล
เพียงเพื่อคน ที่แสนรัก ไม่จากลา
ยิ่งนานวัน เหมือนลมผ่าน ไม่สัมผัส
เริ่มบ่งชัด ถึงเหตุการณ์ วันข้างหน้า
บทลงทัณฑ์ แสนร้าวราน ผลาญชีวา
ยอมทำตาม คำบัญชา ของอารมณ์
เคยขอร้อง เรื่องสื่อสาร ฉันทำแล้ว
ไม่เห็นจะ มีวี่แวว ความสุขสม
ปล่อยฉันให้ อยู่เดียวดาย ใจระทม
เหมือนเธอบ่ม ความเย็นชา มาให้กัน
อยู่แห่งไหน ต่อนี้ไป ไม่ถามถึง
รับรู้ไว้ ใจดวงหนึ่ง เคยเพ้อฝัน
นาทีนี้ เหลือเพียงใจ ไร้วิญญาณ
ที่ต่อต้าน เสียงร่ำร้อง ของกายใจ
ฝันที่สร้าง พังทลาย ใจมันท้อ
ความชินชา รวมตัวก่อ รุกลามใหญ่
ความปวดร้าว เข้าโถมรุม สุมทรวงใน
จนหัวใจ มันกระด้าง ดั่งเลือดเย็น!!!...
6 ตุลาคม 2547 20:50 น.
ทะเลดาว
เหนื่อยอ่อนใจ เกิดอะรัย กับความรัก
เกลียวสลัก แนบแน่นคลาย ใกล้สิ้นเยื่อ
ใจนะใจ มอบให้ไป ไม่หลงเหลือ
เก็บไว้เผื่อ ตัวเองบ้าง ช่างกระรัย
เหมือนเราอยู่ เพียงลำพัง อ้างว้างนัก
คนบอกรัก จะรักมั่น ไม่หวั่นไหว
มาวันนี้ มิมีแล้ว สัญญาใด
ที่บอกรัก ก็จากไป ไม่เหลียวมอง
กายซบหมอน นอนสะอื้น สุดกลืนกล้ำ
มีหยาดน้ำ เอ่อรินไหล เมื่อใจหมอง
ถึงหลับตา หาได้หลับ กลับร่ำร้อง
สองนัยน์นอง ใจร้องไห้ หลับไม่ลง
ในส่วนลึก รู้ว่าช้ำ ทำไฉน
ยิ่งหวาดไหว ใยเททุ่ม เหมือนลุ่มหลง
ยังคิดถึง ใจจึงเฝ้า เพ้อ พะวง
ตัวเราคง ถูกลิขิต ชีวิตไว้
รับความเศร้า คราวมีรัก ต้องหักลา
รับความช้ำ- ชอกชีวา จนหมองไหม้
เกิดมาเพื่อ ต้องเจ็บช้ำ ระกำใน
และไม่ใช่ เกิดเพื่อให้ ถูกใครรัก
คนที่ช้ำ ก็ช้ำไป ไม่แปรฝัน
คนที่บอก รักผูกพัน พลันจรจาก
สลายไป คือใจคน ที่มอบรัก
ซากปรัก เรือนรักร้าง อยู่กลางใจ
หน้าส่วนตัว
2013
