13 กันยายน 2546 14:55 น.
ทะเลดาว
...หากเหนื่อยนัก พักผ่อนหน่อย ค่อยมาหา
.....มิเคยหน่าย ปลายปากกา กล้าเฉลย
.......แต่ละหยด หยาดน้ำหมึก มิละเลย
.........สลักมั่น วันคุ้นเคย แม้เนิ่นนาน
...หากปากกา เวลานี้ คือคีย์บอร์ด
.....จะถ่ายทอด มธุรส บทคำหวาน
.......เอื้อนเอ่ยถ้อย ร้อยคำซึ้ง ถึงดวงมาลย์
.........คีย์สื่อสาร ผ่านLG ที่รู้ใจ
...สิ่งที่เห็น ใช่เป็นเพียง ตัวอักษร
.....ประดิษฐ์ด้วย คำอวยพร มากความหมาย
.......นิ้วน้อยน้อย ค่อยบรรจง พิมพ์เรียงราย
.........บวกฤทัย ทุกทรงจำ ลำนำกานต์
...ความคิดถึง จึงเพิ่มพูน มิสูญหาย
.....วาดระบาย ณ.ปลายฟ้า เคียงคู่ขวัญ
.......โมบายรุ้ง หลากสีแขวน แทนสัมพันธ์
.........ดอกกุหลาบ อาบแสงจันทร์ สวนฝันตรึง
...ห้วงภวังค์ ยังชี้ชวน ชมดารา
.....เคยเกี่ยวก้อย สอยเอื้อมคว้า คราคิดถึง
.......เก็บดวงดาว ให้เจ้าหนุน- นอน คะนึง
.........ส่งความซึ้ง ถึงคนดี ที่ฟ้าเดิม
...สายใยแก้ว ก่อกำเนิด สายใยใจ
.....คีย์ตอบไว้ ดวงฤทัย มีแต่เพิ่ม
.......คีย์บอร์ดนี้ จะเฝ้าคีย์ ข้อความเดิม
.........ทุกนาที มีแต่เพิ่ม ความคิดถึง
11 กันยายน 2546 17:47 น.
ทะเลดาว
....สุดเขตขันธ์...อันเวิ้งว้าง...ยังเฝ้าฝัน
เกี่ยวรวงร้อย...สร้อยแสงจันทร์...ด้วยมั่นหมาย
สะพานทอด...ข้ามผ่านขึง...ถึงแสนไกล
สายโยงใย...เรียงร้อยไว้...สุดปลายทาง
....อาจมีบ้าง...ทั้งท้องฟ้า...คราสลัว
ความหนาวเย็น...กระจายทั่ว...นภากว้าง
อาจเงียบเหงา...เคล้าระคน...ปนอ้างว้าง
เหมือนดั่งมี...สิ่งกีดขวาง...กลางสะพาน
....รัตติกาล...ค่อยผ่านเวียน...เจียนจวบรุ่ง
ใจยังมุ่ง...ก้าวต่อไป...ไม่หวาดหวั่น
มีเพียงหนึ่ง...ซึ้งประสาน...สายสัมพันธ์
กลางกมล...คนช่างฝัน...ดาวกวี
....เป็นดาวงาม...ประจำใจ...ไร้กฎเกณฑ์
จะเช้าสาย...เที่ยงบ่ายเย็น...ยังสดศรี
งามจับตา...ต้องดวงใจ...ในราตรี
แม้บางที...มีหม่นหมาง...บางช่วงคืน
....ถึงอยู่ห่าง...ดั่งอีกฟาก...ของปลายฟ้า
คอยเฝ้ามอง...ดาริกา...เมื่อคราตื่น
หวังเชื่อมดาว...ด้วยคลื่นเสียง-...ทิพย์ทุกคืน
ขอส่งคลื่น...ดวงฤทัย...มิหน่ายกัน
....ในทุกยาม...พอข้ามผ่าน...สะพานขึง
ยังตราตรึง...แม้เพียงจิต...จะคิดฝัน
ขอเพียงภาพ...อย่ากลับกลาย...คล้ายหมอกควัน
ดุจสวรรค์...ในโลกฝัน...ทะเลดาว........
7 กันยายน 2546 08:07 น.
ทะเลดาว
....ประเสริฐยิ่ง...กว่าสิ่งใด...ในผืนหล้า
คือดวงใจ...คนใบ้บ้า...น่าเคารพ
มิตรภาพ...อาบน้ำใจ...ใช่ประจบ
รู้ว่าคบ...ด้วยหทัย...ไร้มายา
....คนใบ้บ้า...มีคุณค่า...เกินลิขิต
รู้ถูกผิด...มโนธรรม...พร่ำรักษา
ถึงปิดหู...ดูที่ปาก...อ่านจากตา
โสตประสาท...สัมผัสว่า...หาลืมเลือน
....ห่างกันไกล...ใจอาวรณ์...สะท้อนห่วง
ความคิดถึง...ซึ่งใหญ่หลวง...ทวงเสมือน
เฝ้าตอกย้ำ...คำสัญญา...ให้มาเยือน
นานนับเดือน...เหมือนนับปี...ที่รอคอย
....ฟังเสียงเพลง...บรรเลงเศร้า...เคล้าความเงียบ
ฤ.จะเทียบ...ดวงฤทัย...ไห้ เหงาหงอย
ทุกถิ่นที่...มีเงาใจ...ใช่ไร้รอย
บนถนน...คนดีคอย...รอทุกยาม
....จะขอกลับ...มาเย้าหยอก...บอกห่วงใย
ขอชดเชย...สิ่งขาดหาย...เฝ้าไถ่ถาม
จะคลอเคล้า...เฝ้าเอาใจ...ชายรูปทราม
ดวงมาลย์งาม...นิยามแห่ง...คุณความดี
....จะหยอกล้อ...ขอพัดวี...ปรนนิบัติ
คนใบ้บ้า...ใจซื่อสัตย์...ไปทุกที่
คำสัญญา...จารึกมั่น...ผ่านกวี
วณิพก...ชายแสนดี...ที่แสนรัก
หน้าส่วนตัว
1262
