9 ธันวาคม 2545 21:21 น.
ทะเลดาว
....เอ่ยคำลา...บทกวี...ที่แสนรัก
ต่อนี้จัก...หันหลังให้...ไม่ใฝ่หา
สุดเจ็บช้ำ...การกระทำ...ไร้เมตตา
ตัดใจลา...แล้วล่ะหนา...บทกวี
....รักแสนรัก...อยากใฝ่รู้...สู้บากบั่น
เข้าเก็บเกี่ยว...ความใฝ่ฝัน...ในทุกที่
อยากเจริญ...การประพันธ์...ด้านกวี
ตามรอยทาง...สุนทรฯที่...มีก่อนมา
....เฝ้าเรียงร้อย...อักษรา...ภาษาศิลป์
แต่งแต้มจิน-...ตนาการ...ด้านภาษา
แม้ผิดบ้าง...หรือถูกบ้าง...ยังเฝ้ามา
เพื่อพรากเพียร...จากพี่ป้า...น้าเพื่อนเราฯ
....เขียนกลอนมา...ด้วยใจรัก...อยากแต้มแต่ง
กลอนคือแสง...ส่องสว่าง...ครั้งเงียบเหงา
ได้บรรยาย...ถ่ายทอดสุข...เป็นครั้งคราว
แม้ยามเหงา...ยังคลายเศร้า...ด้วยบทกลอน
....ขอขอบคุณ...ในน้ำใจ...แห่งไมตรี
ทุกคนมี...ความเมตตา...มาสั่งสอน
ช่วยแนะนำ...ช่วยแก้ไข...ทุกบทตอน
เอื้ออาทร...และห่วงใย...จากใจจริง
....ขอจดจำ...คุณความดี...ที่มอบให้
แม้จากไกล...จะจำไว้...ในทุกสิ่ง
ความอบอุ่น...จากอ้อมใจ...สดใสจริง
คือพลัง...ถ่ายทอดสิ่ง...สื่อกวี
....สองมือกราบ...ลงตรงกลาง...หว่างอกท่าน
ที่รู้จัก...มักคุ้นกัน...ณ.บ้านนี้
ใจดวงน้อย...อวยพรท่าน...จงเปรมปรีดิ์
ทะเลดาว...เอ่ยวจี...ขอขอบคุณ.......
ด้วยรักจากดวงใจมอบแด่ทุกๆท่าน ณ.บ้านไทยโพเอ็ม..........
7 ธันวาคม 2545 16:49 น.
ทะเลดาว
....กุมมือฉัน...ให้นานหน่อย...นะคนดี
เอ่ยปลอบขวัญ...ใจดวงนี้...ทีเถิดหนา
ตื่นตระหนก...ยามเธอหาย...ไปไกลตา
เพราะกลัวว่า...จะหลงทาง...ห่างจากเธอ
....ไม่อยากเดิน...เพียงเดียวดาย...ใต้ฟ้ากว้าง
อยากมีเธอ...เดินเคียงข้าง...อยู่เสมอ
ยิ่งมั่นใจ...เมื่อหันไป...สบตาเธอ
เหมือนจะบอก...ฉันเสมอ...ว่าห่วงใย
....ฟังเธอเล่า...ถึงเรื่องราว...ดาวกวี
สองดวงมี...ความผูกพัน...กันใช่ไหม
ดวงหนึ่งรัก...ดวงหนึ่งอ้อน...ตอนจากไกล
เพราะสายใจ...ไม่เคยห่าง...แรมร้างกัน
....มีภาพซ้อน...ตอนเผลอไผล...ดาวไกลห่าง
บอกว่าดาว...หนึ่งเลือนลาง...ดังภาพฝัน
มองไม่เห็น...จับไม่ได้...คล้ายสายควัน
แสนไหวหวั่น...แทนดาวลอย...จะน้อยใจ
....เห็นเมฆหมอก...เริ่มบดบัง...ยังคิดหวล
ใจยิ่งครวญ...ดาวกวี...อยู่ที่ไหน
ดาวหนึ่งดวง...ยังทวงถาม...เนื้อความนัย
ยังเคียงใกล้...หรือไกลแล้ว...หนอดวงดาว
....อันเรื่องเล่า...ดาวกวี...มีจริงไหม
ต้องถามใจ...ดาวอีกดวง...ในห้วงหาว
หวังเพียงใจ...ยังห่วงหวง...ในดวงดาว
แทนสองเรา...รวมกันเข้า...เป็นทวิดาวกวี
7 ธันวาคม 2545 08:29 น.
ทะเลดาว
....ภาพเอย ภาพฝัน
แสนไหวหวั่น...ยามภาพฝัน...เริ่มเลือนหาย
ไม่อยากตื่น...ลืมตาเห็น...สิ่งเป็นไป
อยากหลับไหล...ในภวังค์...ดังก่อนมา
....ด้วยใจคิด...จิตคงมั่น...อยู่เสมอ
ว่าคือเธอ...คนของใจ...ที่ใฝ่หา
และไม่คิด...ว่าเธอเป็น...ภาพลวงตา
จึงเอื้อมคว้า...ปรารถนา...มาเคียงใจ
....กุหลาบงาม...ยามมอบมา...ท่า เขินเก้อ
รอยยิ้มเธอ...ที่ยิ้มมา...พาสดใส
ความอบอุ่น...จากมือสอง...ของคนไกล
จึงมั่นใจ...ว่าดวงดาว...ไม่ร้าวราน
....แต่!!! ยามนี้...เดือนแสนงาม...อร่ามฟ้า
แสงนวลส่อง...ของจันทรา...งามเฉิดฉันท์
ภาพสดใส...ในใจหรือ...คือดวงจันทร์
ภาพดาวพลัน...ลับเลือนหาย...จากสายตา
....ถึงแสงดาว...พราวกระพริบ...ก็ริบหรี่
ดาวกวี...ดวงน้อยนี้...ไม่มีค่า
เมื่อเธอมอง...จึงหมองหม่น...จนเลือนลา
เหมือนภาพฝัน...อันสิ้นค่า...ไม่น่าชม
....จะมีบ้าง...สักครั้งไหม...ใจอยากขอ
อยากฝันต่อ...มีเธอใกล้...ไม่ขื่นขม
อยู่เคียงข้าง...ดังก่อนเคย...เชยชื่นชม
ใต้ดาวห่ม...ภาพเหมือนฝัน...พลันงดงาม
4 ธันวาคม 2545 16:24 น.
ทะเลดาว
....ใจหนอใจ...ใจของเรา...เฝ้าคิดถึง
ใครคนหนึ่ง...ซึ่งพบเขา...ยามเราฝัน
ใจหนอใจ...ใฝ่คะนึง...ถึงคืนวัน
ฟากฟ้าฝัน...เคยเคียงกัน...เก็บดวงดาว
....มาพบกัน...เพราะอะไร...นะใจเอ๋ย
หรือก่อนเคย...สัมผัสสรวง...ในห้วงหาว
ร่วมตั้งจิต...อธิษฐาน...แห่งสองเรา
ขอดวงดาว...สื่อบุพเพ...ให้พบพาน
....ยามมาใกล้...ใจก็หวาม...เพราะความชื่น
ยามไกลกัน...ใจก็ขื่น...เขาเหหัน
เมื่อพบแล้ว...ใยต้องพราก...ต้องจากกัน
เปลี่ยนคืนวัน...ไม่เปลี่ยนใจ...ได้ไหม ตรา
....เมื่อลมหนาว...พัดบางเบา...เราอ้างว้าง
ดุจน้ำค้าง...กลางแสงแดด...ที่แผดจ้า
อยากจะขอ...รอชมดาว...อีกสักครา
แต่ ดูเหมือน...ดาวหนีหน้า...ไม่มาเจอ
....แหงนมองฟ้า...พาให้หวล...ครวญคิดถึง
ภาพอบอุ่น...ละมุนซึ้ง...มั่นเสมอ
ฝากลมเย้า...สั่งดวงดาว...บอกข่าวเธอ
สุดท้ายเรา...เฝ้าฝันเพ้อ...เพียงเดียวดาย
....เราหนอเรา...เขายิ่งหนี...ยิ่งรี่ชิด
เขาเบือนบิด...สิ้นไมตรี...จึ่งลี้หาย
แล้วมาพบ...มาหนุนเกื้อ...เพื่อสิ่งใด
หรือเพียงใจ...อยากหยอกเย้า...ดาวบางดวง
หน้าส่วนตัว
2553
