6 กรกฎาคม 2547 18:35 น.
ทะเลดาว
อากาศเย็น...ยังไม่เท่า...ใจหนาวเหน็บ
ต้องจำเก็บ...อาการไว้...ใช้เงียบข่ม
สมองหมุน...จูนไม่ได้...คล้ายระบม
นี่หนาวลม...หรือหนาวใจ...ในห้องแอร์
คนอ่อนไหว...ไม่อยากไกล...แม้เพียงวัน
อยากจะหยุด...สุริยัน...ทั้งดวงแข
ไม่ให้เคลื่อน...ถึงวันพรุ่ง...รุ่งเปลี่ยนแปร
กลัวดวงแด...ต้องมาร้าง...ห่างไกลตา
ชื่นมาทาบ...ให้วาบหวิว...แค่ฉิวเฉี่ยว
ชั่วเดี๋ยวเดียว...ขื่นมาเยือน...เหมือนรอท่า
ออกไซด์งาน...นานแค่ไหน...จะกลับมา
ใจย้ำหา...พะวงห่วง...ดวงฤทัย
จำต้องจร...ขออวยพร...การเดินทาง
จงอย่าพบ...สิ่งกีดขวาง...ทั้งไกลใกล้
งานสำเร็จ...ทุกแห่งหน...พ้นโพยภัย
เหนื่อยแค่ไหน...กำลังใจ...ส่งให้กัน
ต้องดูแล...ตัวเองนะ...อย่าละเลย
งดกาแฟ...อย่างที่เคย...รับปากนั่น
ทานนมอุ่น...ชามะนาว...แทนแล้วกัน
อากาศผัน...สุขภาพ...ต้องห่วงใย
อยู่ทางนี้...ทุกนาที...เฝ้ารอคอย
ใจดวงน้อย...จะมั่นคง...อย่าสงสัย
รอคนดี...ที่แสนรัก...กลับแนบกาย
มาคู่เรียง...เคียงขวัญใจ...รีบกลับนะ...นะนะ
6 กรกฎาคม 2547 18:24 น.
ทะเลดาว
หมอนนี้..ลายสีฟ้า ติตรากร
ขอถักทอเส้นไหมรอบชายหมอน
สีฟ้าอ่อนกรุยชายลายบุหงา
ปักดวงดาวเป็นวิวทั่วทิวฟ้า
ให้หลับตาฝันดีต่อนี้ไป
อย่ากังวลแม้เหนื่อยหรือเมื่อยล้า
พักสายตาพร้อมกับยามหลับไหล
ห่มผ้าห่มละมุนอบอุ่นใจ
โอบกอดไว้จนพรุ่งถึงรุ่งเช้า
จะได้รับไออุ่นยามหนุนหมอน
ที่สะท้อนลายปักสลักเสลา
บรรจงคัดขึ้นลายด้วยด้ายเนา
เดินเส้นเงาลายผ้าสีฟ้าคราม
ให้เหมือนกับเส้นสายของลายผ้า
มีดาราเลขคี่วันที่สาม
เดือนมีนาเจิดจ้าสง่างาม
เพึ่อติดตามเคียงข้างปรางฤดี
ประดับดาวอักษรากุมภาพันธ์
เลขคู่กันวันที่ยี่สิบสี่
เป็นลายดาวขาวฟ้ายามราตรี
ปักไว้ที่ชายหมอนที่นอนหนุน
มือผู้ชายลายถักปักไม่สวย
แต่เพราะด้วยจริงใจมอบไออุ่น
งานถักร้อยผู้ชายนั้นไม่คุ้น
แต่ละมุนเต็มใจมอบให้เธอ
แสนอบอุ่น..หนุนหมอนดาว ทะเลดาว
ดาวเด่นงาม...ประดับฟ้า...ยามราตรี
ระยิบแสง...แห่งความดี...มิเว้นว่าง
ปลอบชีวัน...สรรพสิ่ง...ซึ่งเคว้งคว้าง
มหาสมุทรในน้ำค้าง... กลางนภา
คนดี...ที่แสนรัก
สองมือปัก...ถักร้อยไหม...ตามลายผ้า
ประดิษฐ์งาน...การเรือนงาม...ดั่งเรียนมา
เลือกสีฟ้า...ลายบุหงา...มากรุยชาย
ปักบุหงา...มาให้เห็น...เป็นตัวแทน
มวลดอกไม้...ทั่วทั้งแดน...แสนสดใส
หอมกลิ่นกรุ่น...อบอวลทั่ว...ทุกห้องใจ
จากเส้นด้าย...ด้วยมือชาย...ปักถักทอ
สีสวยงาม...วันที่สาม...เดือนมีนา
เดินเส้นเงา...บนลายผ้า...งามจริงหนอ
ยี่สิบสี่...กุมพาพันธ์...ขวัญละออ
ปักเคียงกัน...ดั่งเคล้าคลอ...มิยอมไกล
ปักดวงดาว...ระวิบไหว...ไว้บนหมอน
เพื่อยามนอน...คุยกับดาว...ได้ใช่ไหม
ชื่นใจนัก...จักแนบแก้ม...ทุกคืนไป
จะถามนิด...คิดถึงไหม...ในก่อนนอน
จะกระซิบ...บอกเบาเบา...ดาวน่ารัก
กระซิบจาก...เสียงดวงใจ...ใช่ออดอ้อน
กระซิบเย้า... ดาวคนดี...ที่แสนงอน
ก่อนหลับตา...เพื่อพักผ่อน...บนหมอนดาว
ในยามนี้...ไม่มีแล้ว...ความเหนื่อยล้า
พร้อมซุกหน้า...บนหมอนผ้า...ลายฟ้าขาว
ขอบคุณนัก...สองมือปัก...จากดวงดาว
อบอุ่นราว...ดาวโอบกอด...ตลอดคืน.......
4 กรกฎาคม 2547 12:35 น.
ทะเลดาว
ใจดวงเดียว...เพียงหนึ่งนี้...ทั้งสี่ห้อง
คงจะต้อง...ยอมรับว่า...เจ็บสาหัส
ถูกคำสั่ง...ลงอาญา...สารพัด
ที่บังอาจ...เอื้อมคว้าดาว...จึงร้าวราน
สิ้นแสงแห่ง...สุรีย์ฉาย...ใจสิ้นหวัง
เกลียดหรือชัง...จึ่งร้างทิ้ง...ทิพย์สถาน
ยั่วคำเย้า...ดาวง้องอน...อ้อนนงคราญ
อ้อยเป็นชาน...รสหวานสิ้น...ผินหลังจร
วันนี้ขอ...มาบรรเลง...เพลงสุดท้าย
คงไม่มี...ซอสามสาย...ทุ้มนุ่มอ่อน
ไม่มีขิม...ขลุ่ย จะเข้...เห่ยามนอน
เครื่องดนตรี...ปี่พาทย์มอญ...กล่อมกมล
นาฎศิลป์...คงสิ้นแล้ว...แววที่ว่า
คีตาพจน์รจนา...ค่าจึงหม่น
เจิดจรัส...รัศมี...ที่เคยยล
คุ้นนัยสื่อ...นฤมล...จนโน๊ตคีย์
ไม่มีเสียง...แว่วกังวาน...ที่หวานซึ้ง
ใต้เมฆม่าน...ผ่านซอ ซึง...ถึงทุกที่
ท่วงทำนอง...ของบทเพลง...แห่งราตรี
ทุกเครื่องสาย...เคยดีดสี...พลิ้วแผ่วเบา
หากได้ยิน...คงดนตรี...คีตรส
ที่เก็บกด...ดวงใจช้ำ...ยามเงียบเหงา
บรรเลงผ่าน...ม่านน้ำตา...ทะเลดาว
สลายราว...น้ำค้างต้อง...แสงตะวัน
ภาพกระจ่างของนางฟ้า...ที่ว่ารัก
ต่อนี้จัก...ต้องลางเลือน...เหมือนภาพฝัน
ค่อยจางหาย...ไปจากใจ...คล้ายหมอกควัน
ฝังเตือนจิต...นิจนิรันดร์...คือสองเรา
เวลาไม่เคยลบความทรงจำ
4 กรกฎาคม 2547 10:58 น.
ทะเลดาว
สวัสดี...เวลาเช้า...ช่างสดชื่น
คำที่ปลุก...ให้เราตื่น...จากความฝัน
แล้วเย็นเย็น...จะกลับมา...บอกว่างั้น
เราก็พลัน...เผลอยิ้มรับ...กับเครื่องมือ
ถึงจะงง...เพราะยังคง...ไม่ตื่นดี
แต่รีบคีย์...ตอบกลับไป...ในมือถือ
ค่ะสั้นสั้น...ใส่รอยยิ้ม...พิมพ์กับมือ
ไปไหนหรือ...ไม่เห็นบอก...ออกงงงง
ครุ่นคิดเดา...เอาตามใจ...ไปทำงาน
ไปติดต่อ...เอกสาร...รับและส่ง
จะไปไหน...ตามสบาย...ไม่พะวง
ขอเพียงตรง...ต่อเวลา...กลับมาพลัน
เข็มชั่วโมง...เข็มนาที...ที่เลื่อนไป
นี่คล้อยบ่าย...ใกล้เย็นแล้ว...นะแก้วขวัญ
ทำสิ่งใด...เหนื่อยมากไหม...ตอนกลางวัน
ทานอาหาร...ทานนมบ้าง...หรือยังเลย
เวลาผ่าน...ไปถึงเย็น...ไม่เห็นกลับ
ตะวันลับ...ทิวแมกไม้...เอางัยเอ่ย
จะถามไป...ก็ใช่ที่...เพราะไม่เคย
ได้แต่รอ...จนล่วงเลย...ถึงค่อนคืน
หลับไม่ลง...พะวงห่วง...ล่วงเวลา
จะกลับมา...ตอนเย็นไหง...ใยดึกดื่น
ห่วงแสนห่วง...ขับรถไกล...ตอนกลางคืน
ติดธุระ...อยู่ที่อื่น...น่าบอกมา
เผลอหลับไป...เพียงไม่นาน...สื่อสารดัง
ความน้อยใจ...เริ่มประดัง...มาเรียงหน้า
หลุดถ้อยคำ...เหมือนทำร้าย...คนเหนื่อยล้า
คำตัดพ้อ...ก็ย้อนมา...ทำร้ายเรา
บอกเข้าใจ...ในสิ่งนี้...ที่เราทำ
ไม่ชี้แจง...ในเนื้อความ...ให้คลายเขลา
เราคนโง่...เข้าใจยาก...ไม่อยากเดา
ผลสรุป...ผิดที่เรา...เฝ้าห่วงใย
คนมันรัก...ทำงัยได้...ใจมันรั้น
ตามใจเธอ...ก็แล้วกัน...พร้อมทำให้
หยุดติดต่อ...ขอเบอร์คืน...ก็ตามใจ
ทำให้ได้...ถ้าต้องการ...ฉันยอมทำ.....
30 มิถุนายน 2547 18:58 น.
ทะเลดาว
ปากกา...มิพร่อง...น้ำหมึก
บันทึก...แห่งดาว...ร้าวไห้
สายธาร...เซาะฝั่ง...พังไป
อักษร...เลือนได้...ฉับพลัน
ด้วยรัก...ด้วยใช่...หมายวิชา
ทุมเท...เหนื่อยล้า...เพราะมุ่งมั่น
อ่อนแอ...ท้อแท้...เพิ่มทุกวัน
ฝ่าฟัน...นานไหม...ไฟจะคืน
พยายาม...ทบทวน...ไม่เคยข้าม
ทั้งคัดตาม...ท่องจำ...ไม่เคยฝืน
ได้ ม.ผ...คือผล...ทนกล้ำกลืน
ปี๔๗...ขมขื่น...มิถุนา
ขนตำรา...มาเปิดดู...อยู่คนเดียว
แปลความหมาย...หลายหลายเที่ยว...ทั้งค้นหา
กว่าเข้าใจ...ในเหตุผล...จนปัญญา
ใช่หรือเปล่า...คำกล่าวลา...ภาษาเขียน
ทั้งฤทัย...ให้หมดใจใต้อักษร
รู้ตัวว่า...วิชาอ่อน...ต้องปรับเปลี่ยน
ขีดเส้นใต้...สีแดงไว้...ในบทเรียน
ถ้าไม่ใช่...ต่อให้เพียร...เกรดยังกลาย
เรียนต่อไป...วิชาใหม่...ในเสียงเงียบ
ภาษาเขียน...ค่าฤๅเทียบ...ความหวามไหว
เสียงกมล...สนทนา...ภาษาใจ
ใช่เดียวดาย...ในเสียงเงียบ...ถูกเติมเต็ม.....
เวลาไม่เคย...ลบความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
911
