หน้าส่วนตัว
รุ่งสางแล้วฟ้าวิเวกม่านเมฆหนา
เบื้องนภา หมองเศร้า ในเช้านี้
สุดขอบฟ้า ไร้สีทอง ของรวี
ปฐพีเย็นเยียบ ช่างเงียบงัน
แม้ไม่มีสายลม พรมพัดผ่าน
เสียงกังวาน จับใจ ของไก่ขัน
ไม่มีเสียง นกกา มาจำนรรจ์
ดูเหมือนวัน จำพราก จากกันไป
มวลมาลีกลีบซ้อน แสนอ่อนหวาน
เคยเบ่งบาน อรชร ในตอนเช้า
ในยามนี้ กลีบลู่ ดูซึมเซา
เราก็เหงา ไม่แพ้เจ้าหรอกมาลี
หยาดน้ำค้าง พราวใส บนใบหญ้า
เพียงมิช้า จางหาย มลายสิ้น
ดอกหญ้าต้องร่วงลง สู่ดิน
มิตรภาพเราฤๅสิ้น สู่ดินเดียว
1742
