4 มกราคม 2548 01:01 น.
ทรายกะทะเล
ฉันไม่รู้
เวลาเธอหายไปไหน
เราเหมือนคนอื่นไกล
หากไม่ใช่มีไรว่ากันมาตรงตรง
4 มกราคม 2548 01:00 น.
ทรายกะทะเล
หากฉันเป็นดอกไม้
ก้คงเป็นแค่ดอกหญ้า
ยามขัดสนจนปัญญา
เธอก็แอบมาแยมดม
แต่ฉันไม่ได้เป็นดอกหญ้า
ซึ่งมีค่าของคนในฝักคม
ชึ่งเขาคงแอบชื่นชม
ว่าความคมอยู่ข้างใน
ฉันเป็นได้แค่นี้
ก็ยังดีที่ได้ให้ทำงานไป
อย่าเก็บเอามันใส่ใจ
สูญเสียไป ผ่าตัดเจ็บแค่ไหน เธอไม่เคยลอง
4 มกราคม 2548 00:52 น.
ทรายกะทะเล
กำลังใจสักนิดก็ยังดี
มีให้ที่คุยกันเมื่อวันนั้น
เธอไม่ห่วงฉันเลยไม่ว่ากัน
จิตเธอ นั้นทำ ด้วยอะไร
ฉันไม่ลืมเธอหรอกนะคนดี
คิดในแง่ดีดี เธอสอนให้
ฉันทำดี ทำดี มายาวไกล
ฉันก็ให้ประสบการณ์ การงานมา
สุดท้ายนี้ เธอจะคิดไงก็ได้
ฉันยอมให้ เธอด่าสารพัดหมา
เธอด่าฉันไม่คิดถึงศร้ทธา
โอ้น้ำตาตกใน ไม่สำคัญ
เหตุที่ตัวฉันนั้น ไม่อ่อนแอ
แต่เธอแฉ ว่าฉันอ่อนแอ ผัน
เธอทำกันได้ไม่เป็นไรไม่ว่ากัน
ส่วนฉันนั้นคงรักษา ใจไปนาน..............
4 มกราคม 2548 00:46 น.
ทรายกะทะเล
คนกรุงเทพเคยเจอภัยพิบัติ
น้ำท่วมจัดเป็นคลองเมื่อย้อนหลัง
ยี่สิบปีกว่าที่แล้วทนกันจัง
เรือหางยาว แร่นกันทั่ว รามฯ จด ไกล
เรียนโรงเรียนก็ลำบากต้องนั่งเรือกลับบ้าน
นั่งเรือหางยาว เพราะน้ำท่วมฝนตกใหญ่
กว่าจะฟื้นคืนนั้นก็ช้ำใจ
ปล่อยให้เราอยู่ชั้นสองนานน่าดู
ตู้เย็นเสีย บ้านพังพินาศแล้ว
อยู้ชั้นสองออกไปไหนก็อดสู
หยุดเรียนกันพลันคิดน่าดู
กินปลาทูอะไรปลากระป๋องไข่ข้าวกัน
จิตใจช้ำกรรมมาหลายปีนัก
ซื้ออะไรก็ต้องทิ้งบ้านที่ฝัน
เสียดายเสียดายนี่หรือชีวิตอะไรกัน
ยิ่งนานวันอะไรนักหนานะดลกโคจร
เพราะฉะนั้นปีนี้ ฉันต้องเปลี่ยนไปแล้ว
ก็ต้องแจวมุ่งหน้าพาฝันที่เคยสอน
ให้เป็นจริงนะลูกรักพ่อแม่ให้พร
ลูกจำไว้ทำดี ดีแลบมา
นึกถึงวันวิปโยคหลายปีผ่าน
เหตุการณ์นั้นน้ำตาพาให้หา
สุดสิ้นกันทีนะโอ้แก้วตา
โปรดอย่ามาอีกเลย ขอร้องที......................
4 มกราคม 2548 00:31 น.
ทรายกะทะเล
อยู่ครบหน้าเป็นสุขสุด
อย่าได้หยุดรักกันหนา
อย่าได้ให้มีภัยมา
อย่าได้กล้านอกลู่ทาง