30 กรกฎาคม 2547 07:46 น.

แม่จ๋า

โอ้แม่จ๋าหนูคิดถึงจึงต้องเขียน
อยากจะเพียรทำงานตามที่หวัง
แต่ไม่ได้เจอแม่บ่อ คอยนานไป
ทุกคนไซร้ ห่างแม่ ไปหมดเลย

หนูจะอยู่กับแม่พ่อ ต่อไปนี้
เอาลูกมีที่พักจักอาศัยมาชมเชย
แม่อย่าเหงานะจ้ะหนูอยากเปรย
หนูรักแม่มากมาก ที่ผ่านมา

ทุกอย่างที่ใกล้ชิดสนิทสนม
แม่อบรมให้ไหว้พระทุกคืนหนา
กราไหว้พระอยู่เย็นเป็นบูชา
แล้วก็พาไปหนูนั่งสมาธิจิตเบิกบาน

น้ำนมแม่ให้มามีค่านัก
ไม่มีรักใดเท่าแม่จริงแท้ผสมสาน
ไม่สบายแม่อดนอนทรมาน
เช็ดตัวนานกว่าจะหาย แม่อาวรณ์

เมื่อคืนนี้กลั่นน้ำตาออกมามาก
ใช่ว่าไม่ไปหาจะอยากถอน
หนูอยากนอนกอดแม่ทุกคืนใจทุกข์ร้อน
ไม่อยากบอกว่าไรมีในใจ

ไม่อยากให้แม่คิดเรื่องของหนู
หนูอยากอยู่อยากให้แม่มีสุขใส
แม่จ๋า............แม่เหงามั้ย เป็นอย่างไร
หนูร้องไห้หาแม่แต่ไม่เจอ

อยากโอบกอดหอมหน้าผากกอดรัดแม่
พาแม่ไปทานข้าวให้สุขเสมอ
ทุกคนทิ้งแม่ไปทำไมเออ
หนูชอบเผลอร้องไห้คิดถึงกัน

อย่าโกรธหนูหากไม่ไปหาน้องก็รู้
ใจอดสูแค่ไหนใครจะเห็น
พี่สาวก็มีเงินมาก ทำใจเย็น
ไม่รักแม่แล้วหรือ ปล่อยลำพัง

ในวันแม่หนูขอตั้งจิตอธิษฐาน
ขอพรพระ สิ่งศัดิ์สิทธิ์ปกป้องหวัง
แม่และพ่อขอให้อยู่ เป้นสุขมั่ง
อย่าได้ เหนื่อย พัก เที่ยวบ้างใจ สุขเอย...........

30 กรกฎาคม 2547 00:52 น.

จะรู้บ้างไหม

จะให้ฉันเหลือใครที่ไหนอีก
ในเมื่อคนหลีกทางไปไกลหนไหน
อยากหาแม่พ่อบ้างน้ำไหล
โอ้ทำไม อยู่กันได้ต้องไกลกัน

คนที่รู้ใจเราไปซะหมดทุกอ่างนั้น
ก็มาหันหน้าไปทางไหนผัน
จะให้เราอยู่ได้อย่างไรกัน
ได้โปรดปันใจเข้าใจบ้าง.....อ่าแชเชือน

28 กรกฎาคม 2547 01:15 น.

หากปากฉันแข็ง ก็ยังดีกว่าบอกอะไรให้อาเปล่า
เหมือนเพื่อนเก่า ที่รักใคร่ ใฝ่ฝันหา
อยากมีเพื่อนอย่างเธอ แตไมกล้า พาไปไหน
หากวันใดได้ใกล้ วันนั้นก็.สุขใจ

อย่าหนีฉันไปไหนนะที่รัก
อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน นะจะกอดให้
อยู่อยู่ตรงใจให้อุ่นแม้ยามไกล
น้ำตาไหลเท่าไหร่ แต่มีเธอ เช้ดน้ำตา

24 กรกฎาคม 2547 01:56 น.

ถามสักนิดผิดหรือที่....ทนขม
ไม่อยากตรมความทุกข์เพราะ เด็กที่สอน
ไม่เคสอนให้สำส่อน ตามอาวรณ์
ที่ซุ่มซ่อน ความร้อนแรงบ้าบอกัน

เลิกแฟนเก่า หระชดชัน หาใหม่ได้
เร็วจับใจอะไรไกลเกินฝัน
พลิกชีวิต ตัวเองไปผูกพัน
ไม่อยากรู้ว่าคันอะไรกัน นักหนาเลย

อายุแค่นี้ มี่ที่ไหน
ท้องโกลก่อนแงแฝง...ความเผ
เรามัวไว้ใจ เข้าสร้างบ้านเร็วจังเลย
เอาเงินเปรยจากที่ไหน ใจงคลอน

เราสู้อุตส่าห็วิ่งหาที่ขาย
เต็มบรรยาย หน้าที่ล้นมือสอน
ทำไม เขามุบมิบ จิตังคลอน
โอ้อ้อนวอนขอให้ซื่สัตย์กัน

ก็เพราะเงินไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต
ทำไมพาคนผิดไปไกล ไฉนหรือ
มีคนให้ท้ายกัน เราฝักปรือ
มากัยมือ กลับ เล่น ตลกกัน

วันหนึ่งเขาต้องเดินออกไปเอง ระเรงเล่น
เพราะเขาเป็นสิ่งที่แย่ไม่ปรผัน
บางราบ่นว่าเขารับใต้โต้ะกัน
หากไม่ทันการนี้ ยินดีให้ เขาออกไป

ทำไม ทำไม เราคงต้องใช้เขาออกไปบ้าง
ให้รู้บ้างเวลาออกไปข้างนอก ร้อนแค่ไหน
อยู่ในถิ่นที่เราสร้าง มุบมิบไป
ใครรู้ใช่ที่ว่า เขาพาที

อนี้ไปเราต้องคุมทุกอณู เข้มทุกจุด
หากใครหยุดหักเงิน หยุดเพลินใหญ่
เขาเป็นคนอย่างนี้ เราหักไป
ให้รู้ใช่ ทำงานกันนะเอย

24 กรกฎาคม 2547 01:52 น.