13 กุมภาพันธ์ 2550 12:44 น.
ถนปายี
โอ้ใจหนอหนอใจเรานี้เศร้านัก
เมื่อความรักมาจากไปไกลลับตา
ใจดวงน้อยที่เคยห่วงเลยทรมา
น้ำออกตาเลือดออกใจไหลร่วงริน
เมื่อก่อนนี้เราคอยรักคอยห่วงหา
เธอยังมามอบใจให้ถวิล
เคยร่วมรสร่วมรักเป็นอาจิณ
ฝากหัวใจให้ยุพินประคับประคอง
มาบัดนี้ยามลมหนาวพัดเฉื่อยฉิว
ลมริ่วริ่วพัดเรื่อยเรื่อยพาใจหมอง
เมื่อดวงใจแม่เนื้อนวลละออง
ปันเป็นสองให้ใครใยเจ้าทำ
ร้อนในออกเจ็บในใจดั่งไฟสุม
เช่นเสือหนุ่มหิวกระหายรุมขย่ำ
เจ็บหนอเจ็บเจ็บช้ำเพราะการกระทำ
ดังเส้นหญ้าเธอเหยียบย่ำไม่ดูแคลน
มอดลงแล้วดับไปแล้วหนอใจข้า
หลับนิทราหมดปัญญาไปหวงแหน
จากไปแล้วปล่อยแล้วไปไม่ดูแคลน
กลายเป็นแดน " วินาศกรรมในหัวใจ "...
8 กุมภาพันธ์ 2550 21:51 น.
ถนปายี
ขนตายาวราวปีกคลี่ของผีเสื้อ
มองไม่เบื่อจูงใจให้จำหลัก
ตาคมซึ้งตรึงอุราดังชนัก
เป็นรอยปักแนบแน่นแก่นชีวิต
เมื่อแรกพบคบกันก็ฉันเพื่อน
เธอแย้มเยือนเยี่ยมหน้ามาตีสนิท
ความเป็นเพื่อนเลือนหายไปทีละนิด
กลายเป็นรักสลักจิตอันงดงาม......
8 กุมภาพันธ์ 2550 12:33 น.
ถนปายี
สาลินีฉันท์ ๑๑
แดนดินถิ่นล้านนา
ณ ฟากฟ้าสวรรค์ทำ
เมืองที่พ่อขุนงำฯ
ธ เมืองสร้างพะเยาสรรค์
ผ่านมากว่าเก้าร้อย
พะเยาน้อยก็เติบพลัน
ตนหลวงเจ้าคู่กัน
กะน้ำกว๊านพะเยามา
มีดอยอันค่าล้ำ
มณีคำขจรฟ้า
ของกินมีส้มปลา
อร่อยหนานะมากิน
ที่เที่ยวมีอีกมาก
ก็เราฝากจะได้ยิน
ท่านเอ๋ยมาเชยชิน
กะแผ่นดิน ณ ถิ่นนี้
เมืองงามภูกามยาว
พธูเจ้าก็งามดี
มาเถิดร่วมไมตรี
พะเยานี้จะรอเธอ...........
หน้าส่วนตัว
1157
