ชายผู้หลงรักดวงจันทร์

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

มีชายคนหนึ่งหลงรักดวงจันทร์
ทุกๆวันเค้าจะมานั่งที่ริมระเบียง
นั่งมองดูพระจันทร์ที่อยู่สูงและไกล เกินเอื้อมมือคว้า
.วันหนึ่งขณะที่เขากำลังนั่งมองพระจันทร์
เค้าก็เผลอตัวเอื้อมมือ ปีนป่ายไขว่คว้าจันทร์
แล้วเขาก็พลาดท่า ตกลงมาจากตึกสูง
ริมระเบียงห้องที่เขาอาศัยอยู่นั่นเอง....พร้อมกันนั้นพระจันทร์ก็ร่วงหล่นลงมาด้วย
- - - - - - - - - - - 
เช้านี้ เด็กชายคนหนึ่งวิ่งเล่นไปในทุ่งหญ้า
เมื่อวิ่งมาหยุดที่บึงน้ำเล็กๆแห่งหนึ่ง
เขาก็ต้องหยุดดูด้วยความประหลาดใจเมื่อได้พบกับวัตถุประหลาดทรงกลมคล้ายพระจันทร์ลอยน้ำอยู่
พระจันทร์ดวงนี้เป็นพระจันทร์ดวงน้อย เธอยังเด็กนัก
และดูอิดโรยอ่อนเพลีย เขาเก็บเธอกลับไปบ้าน
เฝ้าดูแลดวงจันทร์ด้วยความรัก  ทะนุถนอม
พระจันทร์เองก็รู้สึกผูกพัน และรักเด็กชายของเธอ 
เด็กชายและพระจันทร์อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
พวกเขาทั้งสองมักพากันแอบเข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าของแม่
แล้วจินตนาการเอาว่าได้ผจญภัยไปในดินแดนแสนไกล
และต่อสู้กับสัตว์ร้าย แม่ของเขายุ่งวุ่นวายเกินกว่าจะมีเวลามาสนใจดูแลทุกข์สุขของเด็กชาย ........
พ่อของเขาอยู่คนละที่ มีครั้งหนึ่งเขาโทรศัพท์ไปหาพ่อเพื่อที่จะอวดพ่อว่า
เขามีพระจันทร์เป็นของตัวเอง ไม่ว่าเขาจะสุขหรือเศร้า
เธอจะอยู่กับเขาเสมอ พ่อของเขาแค่เพียงตอบกลับมาว่า
ดีแล้วลูกที่เชื่อฟังแม่
พระจันทร์โดดเดี่ยวไม่มีเพื่อน 
เด็กชายก็โดดเดี่ยวเพราะขาดความอบอุ่น 
ทั้งสองต่างเติมเต็ม ซึ่งกันและกัน 
ทุกๆวันที่เด็กชายไปโรงเรียน
เขามักจะพาดวงจันทร์ไปกับเขาด้วยเสมอ .........
ขณะที่โลกในยามนี้ กลางคืนมืดมน เงียบงัน
เพราะขาดดวงจันทร์ .....
ทุกยามเย็น ทุกคนจะเฝ้ารอ แต่พระจันทร์ก็ไม่เคยปรากฏตัว
.........
ยานอวกาศที่จะบินไปยังดวงจันทร์ ก็หลุดหายไปยังห้วงอวกาศ
...... 
นักวิทยาศาสตร์ต่างทำงานอย่างหนัก
เกี่ยวกับปรากฏการณ์นี้  .........
พระราชาเครียดหนักได้แต่นั่งมองฟ้า
เพราะไม่มีใครรู้ว่าพระจันทร์หายไปไหน ....
ผู้ผลิตหัวใส ได้ประดิษฐ์ดวงจันทร์ปลอมขึ้นมา
...พระจันทร์ปลอมดวงนี้ เธอมีดวงกลมโต สีเหลืองสดใส
และยิ้มหวานอยู่เสมอ ทุกคนทุกบ้านต่างดีใจ
ต่างพากันซื้อหาพระจันทร์ไปเป็นของตัวเองกันยกใหญ่
ทุกคนต่างกำลังหลงระเริงกับพระจันทร์ของตนเอง 
แต่....ยิ่งนานวัน นานวันเข้า ต้นไม้พากันแห้งเหี่ยว
สายน้ำหยุดไหล สงบนิ่งราวกับไร้ชีวิต
ขยะพระจันทร์ปลอมเกลื่อนท้องถนน  ทุกคนมีอารมณ์หงุดหงิด
ฉุนเฉียว บ้านเมืองที่เคยสงบสุขกลับวุ่นวาย
นักวิทยาศาสตร์ยังคงมืดแปดด้านต่อการหายตัวไปของดวงจันทร์
ส่วนยานอวกาศยังคงหาทางกลับอยู่บนท้องฟ้า 
อาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนประกาศตัวว่า
พวกเราไม่ต้องการดวงจันทร์อีกต่อไป
พูดได้แค่นั้นแล้วเขาก็เป็นลมล้มลง 
เด็กชายยังคงพาพระจันทร์ของเขาไปโรงเรียนด้วยอยู่เสมอ
จึงถูกอาจารย์ใหญ่เชิญผู้ปกครองมาคุยที่โรงเรียน
ด้วยเรื่องที่เขามีพระจันทร์ไว้ในครอบครอง  
พ่อกับแม่ทะเลาะกัน ต่างโทษว่าอีกฝ่ายเป็นคนผิด
ที่เลี้ยงดูลูกไม่ดี จนกลายเป็นเด็กมีปัญหา
เด็กชายแอบฟังพ่อแม่ทะเลาะกันทางโทรศัพท์ อย่างร้าวรานใจ
...คืนนั้นเขาได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากห้องแม่ 
	......เด็กชายโดดเดี่ยว   พระจันทร์ไม่มีเพื่อน.......
พวกเขาจึงอยู่ด้วยกันอย่างเข้าใจ
เพราะต่างคนต่างไม่มีใคร  และต่างฝ่ายต่างผูกพัน
วันต่อวัน คืนต่อคืน
ที่พวกเขาท่องเที่ยวไปด้วยกันตามที่ต่างๆ
พระจันทร์โตขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่ใช่พระจันทร์ดวงน้อยอีกต่อไป
เธอโตจนกระทั่งไม่สามารถผ่านเข้าประดูบ้านได้
ได้แต่เพียงลอยมาที่หน้าต่าง
และมองดูสิ่งต่างๆที่เธอคุ้นเคยผ่านทางหน้าต่าง
.........
	...........พระจันทร์ร้องไห้  
เด็กชายปวดร้าว................
คืนนั้นฝนตก เด็กชายถามดวงจันทร์ว่าอยากฟังเสียงฝนไหม 
แล้วเขาก็เกาะดวงจันทร์กางร่มให้เธอ 
และลอยไปด้วยกันบนฟากฟ้า ....พายุพัดแรง
แรงจนพาพวกเขาทั้งสองไกลออกไปเรื่อยๆ ห่างออกไป
ห่างออกไป ถึงบนฟ้าไกลโพ้น สูงลิบ ห่างไกล
จากความวุ่นวายทุกอย่าง 
	.....เด็กชายยิ้ม  พระจันทร์ยิ้ม.......
เด็กชายนอนซบบนดวงจันทร์หลับตาลงอย่างมีความสุข
เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกลิลลี่โชยมา
- - - - - - - - - - - - - - 
ชายคนเดิมที่หลงรักดวงจันทร์ลืมตาขึ้นบนเตียงนอนสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาล
มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบศีรษะ ที่โต๊ะข้างเตียงของเขา
มีดอกลิลลี่ในแจกัน โชยกลิ่นหอมอ่อนๆมาแตะจมูก
เขาใช้ไม้ค้ำยัน พยุงกายลุกขึ้นเดินออกไปที่กลางทุ่งหญ้า
แหงนมองดูดวงจันทร์จากบนฟากฟ้า
คิดถึงความฝันเมื่อคืนแล้วยิ้ม
.......ขอบคุณที่พระจันทร์ยังคงอยู่ที่เดิม
- - - - - - - - - - - - - 
        ขอบคุณแรงบันดาลใจ
จากหนังสือผู้ชายที่หลงรักดวงจันทร์
หนังสือที่เราต้องอ่านแทบทุกย่างเอาจากภาพ
เพราะมีคำบรรยายอยู่น้อยมาก  ขอบคุณ  Jimmy Liao
ที่เขียนเรื่องและวาดภาพประกอบสวยๆถึงเพียงนี้ออกมา 
ขอบคุณ ปราย พันแสง
ที่เลือกหนังสือเล่มนี้มาแปลให้ฉันได้อ่าน .........
	ฉันว่าพ่อแม่ทุกวันนี้ มีอยู่ไม่น้อย
ที่เลี้ยงลูกอย่างปล่อยปละละเลย ไม่ค่อยมีเวลาได้ใส่ใจ
เหมือนๆกับพ่อแม่ของเด็กชาย
เพราะเอาเวลาส่วนใหญ่ไปทุ่มเทให้กับงานจนหมด
ทำให้คนจำนวนไม่น้อยที่โดดเดี่ยว
และเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่โดดเดี่ยว 
จึงไม่แปลกเลยหากเราจะมี สักสิ่ง หรือ สักคน
ไว้เพื่อเป็นที่สำหรับยึดเหนี่ยวจิตใจของเรา
ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นอะไร
ขอเพียงแค่ให้มันยึดเหนี่ยวจิตใจเราได้
เหมือนกับผู้ชายที่หลงรักดวงจันทร์คนนี้
ที่มีดวงจันทร์เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
ที่แม้ว่าในชีวิตจริงเค้าจะโดดเดี่ยวอ้างว้างสักแค่ไหน
แต่เขาก็ยังยิ้มได้เสมอ ยามที่ได้มองจันทร์ 
	ถ้าชีวิตเราวันนี้มันเหนื่อยนัก ก็พักสักหน่อย
หันมองรอบข้าง ให้เวลากับคนรอบข้างให้มากขึ้นอีกสักนิด
เอาใจเขามาใส่ใจเรา
แต่ละวันก่อนนอนลองฆ่าเวลาด้วยการนั่งคิดว่า
วันนี้คุณได้ทำใครหล่นหายไปจากชีวิตบ้างหรือเปล่า
ชีวิตอาจจะมีความสุขมากกว่าที่เป็น
แล้วคุณอาจได้ค้นพบว่าที่ยึดเหนี่ยว และ
สักที่ที่เป็นของคุณ
ที่คุณจะยิ้มได้เมื่อได้คิดถึงมันนั้น
มีอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด 

ป.ล. ต้องขอโทษด้วยถ้าฉันเล่าเรื่องนี้
ได้ใจความไม่เหมือนกับที่คุณเคยอ่าน
เพราะฉันเพียงแต่ถ่ายทอดตามความเข้าใจผสมจินตนาการของฉันลงไปเท่านั้น
- -
ด้วยเพราะเรื่องนี้เป็นหนังสือที่ค่อนข้างส่วนตัวสำหรับแต่ละคน
ใครอ่านก็จะได้ความรู้สึกที่ต่างกัน...ถ้าไม่รังเกียจคุณจะลองหามาอ่านดูบ้างก็ไม่ผิดหรอกค่ะ