25 มกราคม 2546 22:29 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
กำลังใจของฉันแสนบอบบาง
จึงถูกความอ้างว้างชนะได้
ยิ่งหลายคราวที่ต้องคอยอย่างน้อยใจ
ความหวาดหวั่นและอ่อนไหวจึงเข้ามา
ไม่อยากท้อ
แต่เพียงนึกถึงการรอก็เหว่ว้า
เพราะทุกคราวยามแดดเช้าก้าวเข้ามา
ฉันไม่รู้จะตอบคำถามของน้ำตาว่าอย่างไร
25 มกราคม 2546 22:28 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ยอดหญ้า
รินน้ำตารอการกลับมาของสายฝน
ที่เคยชุบชีวาให้ดินและฟ้าไม่ร้อนรน
ยังคิดถึงวันที่หยอกเล่นกับเม็ดฝน
และเปล่งสีเขียวอวดตะวัน
วันนี้มีเพียงแดดแรง
โลกช่างดูแห้งแล้งขาดสีสัน
ใครบอกที่ได้ไหมเมื่อไหร่โลกจะหายเหงางัน
เมื่อไหร่ฝนหยดนั้น..จะตกลงมาที่ใจฉันสักที
25 มกราคม 2546 22:25 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ที่ผ่านมาอาจไม่ใช่ความรัก
อาจแค่ความอ่อนไหวที่ผ่านมาทายทักในวันเหงา
เหมือนคนร่อนเร่เห็นฟ้าไหนอุ่นก็ผูกเปลนอนดูดาว
เพียงหนุนนอนชั่วคราวก่อนรุ่งเช้าจะจากไป
ฉันอาจไม่ใช่ผู้หญิงที่เธอรัก
และเธออาจไม่รู้จักแม้แต่หัวใจฉันเลยก็ได้
โลกของฉันคือการหายใจไปวันๆเพื่อทิ้งไป
แต่จะอบอุ่นเสมอเพื่อให้เธออาศัยไว้หนุนนอน
คงเพราะเธอเป็นผู้ชายที่ฉันรัก
และมั่นคงนักอย่างไม่เคยให้ใครมาก่อน
รักที่เธอให้มาแค่ผ่านทางอย่างแรมรอน
ฉันจึงยึดถือเอาเป็นความรักถาวรที่ฉันมี
จึงไม่แปลกหากทุกขณะที่เธอลืมตา
เธอจะใช้มันเพื่อดิ้นรนไขว่คว้าไปจากผู้หญิงคนนี้
และไม่แปลกหากชีวิตของฉันในทุกนาที--
จะยังดิ้นรนเพื่อให้ได้อยู่ที่นี่..เพื่อรักเธอ
25 มกราคม 2546 22:23 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
กำลังใจของฉันแสนบอบบาง
จึงถูกความอ้างว้างชนะได้
ยิ่งหลายคราวที่ต้องคอยอย่างน้อยใจ
ความหวาดหวั่นและอ่อนไหวจึงเข้ามา
ไม่อยากท้อ
แต่เพียงนึกถึงการรอก็เหว่ว้า
เพราะทุกคราวยามแดดเช้าก้าวเข้ามา
ฉันไม่รู้จะตอบคำถามของน้ำตาว่าอย่าง