25 กุมภาพันธ์ 2547 16:36 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
อย่าหวังให้ฉันเป็นเหมือนคนในนิยาย
เพราะความฝันมันเป็นเรื่องที่แตะต้องไม่ได้อยู่เสมอ
ถ้าเห็นฉันเป็นเหมือนความฝัน...แล้วในความจริงนั้น..เมื่อไหร่จะพบเจอ
อยู่กับความรักที่ได้แต่ละเมอ...เพ้อกันต่อไป
ฉันเป็นได้เพียงผู้หญิงธรรมดาหนึ่งคน
ไม่มีอะไรให้เธอคว้าค้น ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน
ฉันมีเพียงมือเปล่า ไม่อาจเสกเดือนดาวเหมือนใคร
อย่ายึดติดกับฝันมากไป...เธอจะไม่รู้ว่าฉันเป็นอย่างไร ในความจริง
ฉันมีเลือดเนื้อ...มีหัวใจ เป็นผู้หญิงธรรมดา
อยากให้เธอตื่นลืมตา และยอมรับทุกสิ่ง
ฉันไม่ใช่นิยายเราไม่ใช่เจ้าหญิงเจ้าชายในชีวิตจริง
อย่าเอาเวลาเธอมาโยนทิ้ง...เพราะเมื่อตื่นมารับรู้ความจริง เราจะเจ็บทั้งสองคน
ขอโทษ.........ที่ฉันไม่อาจเป็นคนในฝันเธอ
ฉันไม่มีค่าขนาดนั้น
และไม่มีวันจะมีค่าได้ขนาดนั้น...................
วันเวลาที่ผ่านมาแม้มันจะสั้น แต่ฉันจะจดจำมันไว้ในหัวใจตลอดไป
อย่าขอร้องให้ฉันลืมเธอเลยนะ.........เมื่อฉันยังอยากจะจดจำมันไปแบบนี้
ขอโทษ............ที่ไม่อาจเป็นคนดี อย่างที่เธออยากให้เป็น
22 กุมภาพันธ์ 2547 00:32 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เมือคนช่างฝันมาพบกันกับคนอ่อนไหว
เรื่องราวมันเลยเป็นไป...ให้เราเพ้อฝัน
เธอหามานานไหม คนที่จะมาเติมเต็มหัวใจและคืนวัน
ส่วนฉันค้นหาสิ่งนั้น ตลอดที่หายใจ
ความรักไม่เคยไถ่ถามถึงฉันมานานแล้ว
เหมือนว่าเสียงหัวใจก็จะเต้นแผ่ว...ลงทุกขณะที่ฝันใฝ่
อยากรู้จัง....ว่าเธอผ่านเรื่องราวโดยลำพังมาอย่างไร
โลกเงียบงันไร้เสียงเพลงรักเหมือนกันไหม...เมื่อครั้งอยู่ลำพัง
การมีเธอทำให้คนช่างฝันพูนเพิ่มความไหวอ่อน
รู้ค่าความอาทร...รักใครได้มากกว่าก่อนๆทุกครั้ง
ตอบฉันได้ไหมสำหรับเธอ...ฉันใช่ แล้วหรือยัง
ส่วนฉันตอบว่าเธอคือผู้พลิกฟื้นหัวใจฉันจากความหลัง...
*.*.*.*.รักใครเป็นอีกครั้ง...ก็เพราะเธอ*.*.*.*.*
****แต่งให้ภูตะวัน ตะวันรอน.......จากการที่เรามาพบกัน.........เธอบอกฉันว่า เป็นเรื่องแล้วที่เราสองคนมาพบกัน......นั่นสิ เรื่องใหญ่ทีเดียวล่ะ ว่าไหม*******
20 กุมภาพันธ์ 2547 17:20 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ถ้าฉันเป็นเพียงดอกไม้พรายแย้ม
กลีบฉันคงไม่มีสีใดแต่งแต้มโลมไล้
เป็นดอกที่ไร้สีไม่มีค่าอันใด
ไม่เหมาะจะตบแต่งโลกทั้งใบให้ดูดี
ขอฉันเป็นดอกหญ้า
ที่ไม่ได้มีไว้ประดับประดาแต่ก็มีศักดิ์ศรี
พอมีคุณค่าบ้างและทำให้ดินไม่อ้างว้างก็ยังดี
คงดีกว่าเกิดมาเป็นดอกไม้หลากสี
แล้วคิดแต่จะมีคนเด็ดทำลาย
18 กุมภาพันธ์ 2547 21:09 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันเชื่อมั่นว่าเธอยังเหมือนเก่า
ว่ากี่ร้อยเงียบพันเหงาไม่ทำเธอหวั่นไหว
เหมือนที่ฉันรักเธอ--ด้วยความสมำเสมอ--ทั้งใจ
ที่แม้จะเกิดอะไร...
ความรักที่ฉันให้จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เปลี่ยนแปลง
เดี๋ยวจะหาว่าหวานไม่เป็น โพสท์แบบเศร้าๆ ซะส่วนใหญ่
เพราะเคยมีคนบอกเอาไว้ว่า เราเขียนกลอนเศร้าได้น่าอ่าน มากกว่า
หรือแท้ที่จริง เป็นคนเศร้าในกมลสันดานก็ไม่รู้เนอะ...... (^________^)
17 กุมภาพันธ์ 2547 21:37 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันไม่รู้..นาฬิกาข้างฝาหยุดหมุนไปเมื่อไหร่
ปฏิทินพลิกไปถึงพ.ศ.ไหน เดือนอะไรตอนนี้
พายุฝนจะมาหรือดวงอาทิตย์ยังเจิดจ้าเหมือนทุกที
เพราะอยู่มาได้ด้วยความไม่ไยดี...ในลมหายใจ
ไม่อยากมีชีวิต....ไม่อยากปวดร้าว
ในวันที่ความอ่อนแอยังติดตามรอยเท้าไปไหนต่อไหน
ก้าวที่ผ่านมาคือน้ำตา..ก้าวข้างหน้าคือกองไฟ
ที่จะกล้าก้าวผ่านวันไหนยังไม่รู้เหมือนกัน
หยุดชีวิตไว้เพราะยังตัดสินใจอะไรไม่ได้
ตั้งสติไม่ทันต่อการจากไปต่อการไม่มีอะไรให้ฝัน
หากพรุ่งนี้จะเปลี่ยนถ่านนาฬิกา...ยังไม่รู้จะต้องปรับเวลาอีกกี่วัน
กับชีวิตที่ขาดหายไปแล้ววันนั้น...ที่เธอไป
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
หน้าส่วนตัว
2019
