18 มีนาคม 2547 20:52 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีดาวนับล้านดวงบนฟากฟ้า
แต่ใช่ว่ายามแหงนมองทุกคราเธอจะมองเห็น
ในบางคืนที่จันทร์เงียบฟ้าเยียบเย็น
ดาวเหล่านั้นอาจหลบเร้นหนีหน้าไป
แต่เธอคงรู้แก่ใจว่าบนฟ้า
ย่อมต้องมีแสงดาราที่ส่องใส
แม้บางคราฟ้ามืดในคืนใด
แต่ดวงดาวที่มากมายนั้นยังมี
เหมือนความรักจากฉันซึ่งคงมั่น
ซึ่งยืนหยัดมาทุกวันอย่างคงที่
แม้เธอไม่อาจมองเห็นในทุกวันก็ตามที
แต่รักฉันก็มีตัวตนแล้วที่นี่....มาแสนนาน
....ช่วงนี้เศร้ากระหน่ำ ติดๆกันมาหลายวันแล้ว
เปลี่ยนบรรยากาศมาหวานๆกันบ้างดีกว่า เนอะ............
18 มีนาคม 2547 00:46 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีนิทานมาเล่าให้ฟังอีกแล้วค่ะ
นิทานความรักเรื่องเศร้า...........
วันที่นกพร้อมจะบิน
คงลืมแล้วต้นไม่ใหญ่ที่เคยเป็นถิ่นให้อาศัย
ลืมว่าใครเคยโอบกิ่งกว้างปกป้องจากพายุอ้างว้างที่พัดไกว
เป็นแหล่งหลบภัยด้วยกลัวเจ้านกจะบินต่อกลางพายุฝนไม่ไหว...ลำพัง
ต้นไม้ใหญ่ผูกพันด้วยหัวใจ
นกเห็นต้นไม่เป็นเพียงที่หลบภัยชั่วคราครั้ง
ทุกวันคืนที่ดูแล ผูกพันเป็นรักแท้จริงจัง
รากความรักได้ถูกฝังไปทั่วทั้งจิตใจ
แต่นก...ก็ยังคงเป็นนกของท้องฟ้า
ธรรมชาติของมันคือการกรีดปีกงามสง่า บนผืนฟ้ากว้างใหญ่
จึงยอมให้เธอโบยบินไปตามฝัน เพราะที่นั่นเธอจะสวยตลอดไป
มากกว่าการเป็นนกบาดเจ็บไม่มีที่ไป บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ฉัน.....ไม่ต่างจากต้นไม้ใหญ่ที่ผูกพัน
ที่มีชีวิตเพียงวันต่อวัน เพื่อฝัน แต่ไม่เคยไปถึง
อยากสูงอย่างฟ้า..เพื่อจะมีค่าให้เธอบินมาหา สักครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ได้เพียงมองแต่เอื้อมไม่ถึง.....
มีรักไว้เพียงหยั่งรากลึกซึ้ง และเจ็บลำพัง
วันนี้....คุณเป็นต้นไม้ใหญ่....หรือ .... นกบาดเจ็บ คะ
18 มีนาคม 2547 00:30 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีนิทานมาเล่าให้ฟังอีแล้วค่ะ.....เป็นนิทานรักเศร้าๆ เขียนไว้นานแล้ว
ไม่มีโอกาสได้เอามาโพสท์สักที...........
วันที่นกพร้อมจะบิน
คงลืมแล้วต้นไม่ใหญ่ที่เคยเป็นถิ่นให้อาศัย
ลืมว่าใครเคยโอบกิ่งกว้างปกป้องจากพายุอ้างว้างที่พัดไกว
เป็นแหล่งหลบภัยด้วยกลัวเจ้านกจะบินต่อกลางพายุฝนไม่ไหว...ลำพัง
ต้นไม้ใหญ่ผูกพันด้วยหัวใจ
นกเห็นต้นไม่เป็นเพียงที่หลบภัยชั่วคราครั้ง
ทุกวันคืนที่ดูแล ผูกพันเป็นรักแท้จริงจัง
รากความรักได้ถูกฝังไปทั่วทั้งจิตใจ
แต่นก...ก็ยังคงเป็นนกของท้องฟ้า
ธรรมชาติของมันคือการกรีดปีกงามสง่า บนผืนฟ้ากว้างใหญ่
จึงยอมให้เธอโบยบินไปตามฝัน เพราะที่นั่นเธอจะสวยตลอดไป
มากกว่าการเป็นนกบาดเจ็บไม่มีที่ไป บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ฉันไม่ต่างจากต้นไม้ใหญ่ที่ผูกพัน
ที่มีชีวิตเพียงวันต่อวัน เพื่อฝัน แต่ไม่เคยไปถึง
อยากสูงอย่างฟ้า..เพื่อจะมีค่าให้เธอบินมาหา สักครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ได้เพียงมองแต่เอื้อมไม่ถึง.....
มีรักไว้เพียงหยั่งรากลึกซึ้ง และเจ็บ ลำ พัง
วันนี้....คุณเป็นต้นไม้ใหญ่....หรือ .... นกบาดเจ็บ คะ
17 มีนาคม 2547 02:19 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฟ้ากว้างเกินไปที่จะมองคนเดียว
ถนนสายเก่ามันก็คดเคี้ยวจนฉันจำทางกลับไม่ได้
รถเมล์สายไหนบ้างจะแล่นไปสุดสายที่ใด
คล้ายๆว่าฉันลืมไปแล้วหมดหัวใจ....เมื่อเธอจากลา
คล้ายฟ้ายามกลางคืนที่มืดมิด
รอตะวันกลับมาส่องแสงคืนชีวิต...อย่างอ่อนล้า
คนเหงา...ฟ้าเหงา.....นั่งจับเจ่า ...รอเวลา
ไม่รู้แสงตะวันจะคืนความอบอุ่นมา....เมื่อไร
อยากนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆจนสุดสายถนน
จำไม่ได้แล้วว่าทางกลับบ้านมันวกวน หรือใช้ถนนสายไหน
ดาวดวงไหน...ยิ้มมา หรือกระพริบน้ำตา บาดหัวใจ
หัวใจฉันก็ยิ่งร้องไห้...จนไม่อาจหลับตา
จำไม่ได้แล้ว ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คิดถึง
ที่กลับมานั่งร้านเก่า....มองหาใครคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยพบหน้า
ที่นั่งรถเมล์เลยป้าย...ที่หัวใจไม่เคยรับรู้เวลา
เนิ่นนานในการรอ...ที่ฉันนั่งนับดาวนับน้ำตา...
.........นับค่ำคืนเหว่ว้า....คิดถึงเธอ
Note......คืนนี้อยู่จนดึก รอใครบางคน.....อารมณ์เศร้าเลยเข้าครอบงำ จิตใต้สำนึกอีกแล้ว......แต่...ไม่มีอะไรหรอกนะ....แค่กลอนพาไป
15 มีนาคม 2547 18:02 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
....หนึ่ง........
ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดฉันคืนนี้
พอรุ่งเช้าแล้วเธอยังจะอยู่ที่นี่ กับฉันไหม
รู้ดี ว่าจุมพิตแห่งราตรีไม่ได้ยั่งยืนอะไร
ไม่อาจเรียกร้องความผูกพันใดๆ จากเรา
อ้อมกอดอบอุ่นกับคำหวานโอบอ้อน
ไม่อาจดึงรั้งด้วยคำอาวรณ์ จากคนอาทรแห่งเหงา
มีแค่ช่วงยามที่ได้พบ เพื่อเลือนลบไปอย่างบางเบา
คํ่านั้นจะกลายเป็นแค่เรื่องเล่า ในนิทานเล่มเก่าสีดำ
เจ้าผีเสื้อกลางคืนเจ้าเอย
ปีกเจ้าคงคุ้นเคย เพื่อจะโบกบินเอ่ยพรํ่า
หว่านวาจาว่ารัก แล้วหยุดพิงพักให้ใครจำ
แต่สุดท้ายเจ้าก็ทำซํ้าๆ ไม่เอ่ยลาสักคำ แล้วก็ไป
ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดฉันคืนนี้
พอรุ่งเช้าเธอคงลืมบทกวี ที่เราต่างมีมอบให้
รู้ซึ้ง ว่ารสรักไม่อาจทำให้เจ้าหลงคะนึงถึงใคร
เธอผ่านทางมาแล้วผ่านไป เพื่อนำหัวใจฉันบินหายไปตามเธอ
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม......
ผีเสื้อกลางคืนอย่างฉัน
ผ่านมาพบเธอในคืนวันแห่งความหวั่นไหว
เพียงต้องการความอบอุ่นละมุนใจ
ก่อนรุ่งเช้าจะสลายไป กับแสงแดดแรง
ไม่เคยมีใครมีอ้อมกอด....อย่างอบอุ่น
ทั้งชีวิตเคยคุ้นแต่ความอ้างว้างอันร้าง แล้ง
โอบกอดชีวิตฉันมา มีเพียงน้ำตาที่ไม่เคยเคลือบแคลง
อยู่เป็นเพื่อนฉันในคืนที่กรีดปีกอย่างโรยแรง ทุกคืนไป
ขอบคุณนะนักเดินทาง...สำหรับความอบอ่น
ฉันรักคุณ..แต่ไม่อาจอยู่เป็นของคุณได้
ชีวิตฉันคือการเดินทาง..แรมรอนอ้างว้างยังโบกบินไป
เพราะอิสระ คือลมหายใจ ที่ฉันต้องมี
ขอโทษที่ไม่อาจอยู่ที่นี่ อย่างที่คุณต้องการ
เพราะฉันอาจค่อยๆจางสีหวานๆ จนไม่สวยงามอย่างวันนี้
ขอฉันจากไป ตามอิสระที่ฉันใฝ่ อย่างเสรี
แต่ขอทิ้งปีกความรักไว้ได้ไหม..ตรงนี้...ตรงอ้อมกอดเธอ
อีกแล้ว....แอบเอากลอนที่โพสท์ตอบเขามาใส่หน้าตัวเองอีกแล้ว
คงไม่ว่าอะไรนะจ๊ะ........หนึ่ง
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
857
