12 พฤษภาคม 2547 22:47 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มาถึงรสสุดท้ายกันแล้วนะคะ รสขม
ตามสัญญา ที่ว่า จะเอาแบบ เศร้า จนเข้าไส้
หมดบทนี้ คงต้องอำลา ชุด ไตรภาคแห่งวสันตฤดูไปก่อน แล้วพบกันใหม่ นะคะ
นั่งรถทัวร์มาไกล ...ใกล้...สายฝน
ปิดหน้าต่างตลอด เพราะกลัวสายฝนร่วงหล่น จะเปียกหน้า
ชื้นพอแล้วที่สองแก้ม...รื้นน้ำตา
หนาวพอแล้ว ไม่อยากให้สายฝนร่วงหล่นมาเปียกเปื้อนใจ
ยังไม่เข้มแข็ง พอจะอยู่ได้คนเดียว
กับฤดูฝนแรก ที่ชีวิตต้องโดดเดี่ยว โดยไม่มีเธอเคียงใกล้
เคยชินมานาน...กับการมีเธอ...เอาใจ
เธอก็รู้นี่นา ฉันนอนคนเดียวไม่ได้ ถ้าฟ้าร้องเสียงดัง
ยังคิดถึงนะ ...แม้หัวใจเธอเป็นของคนอื่นไปแล้ว
แม้ฉันทำได้แค่ หลบมากับหัวใจแผ่วๆ ...ที่เต็มไปด้วยความหลัง
ฉันกลัวแค่ไหน...แล้วใคร จะสนใจฟัง
มีแต่ความปวดร้าวที่ล้นหลั่ง ไร้ที่ไป
นึกถึง วันที่ปุเลงๆไปกับเธอทุกที่
มือสะพายเป้ ...นั่งรถทัวร์กันสองคนแบบนี้ ฉันนั่งซบไหล่
เธอร้องเพลงนักเดินทาง....กล่อมหัวใจ
ฉันยิ้ม......อิ่มเอมใจ....ฟ้าร้องเสียงดังแค่ไหน ...ฉันไม่กลัว
ฤดูฝนคราวนี้....ไม่เหมือนคราวก่อน
มีเพียงฉัน นั่งซุกตัว หลบภาพร้าวรอน ที่หลอกหลอนไปทั่ว
ที่นั่งข้างๆฉัน ว่างเปล่า...เดินทางลำพังมาเก็บภาพวันเก่า...เหงา...กลัว
ย่ำสายฝนเก็บภาพความรักเก่าๆ....ที่ตกหล่นไปทั่ว...
.....เก็บไว้ใช้ปิดรูรั่วๆของหัวใจ
(ไม่ให้ฝนมันหยดลงมาเปื้อนใจฉันยังไงล่ะ......)
..........สวัสดี ค่ะ ............
12 พฤษภาคม 2547 03:10 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
วันนี้....ตามสัญญาค่ะ เอารสที่ 2 แห่ง วสันตฤดูมาฝาก....
รสนี้ ชื่อ .....รสหวาน...ปานน้ำผึ้งค่ะ.....
เสียดายจัง คนที่ถูกเขียนถึง คงยังไม่มีเวลาได้เข้ามาอ่าน
เคยนั่งเหงา ....ในวันฝนตก ที่บ้านหลังก่อน
วันที่ยังไร้เงาคนอาทรเคียงใกล้
ฝนตกเปาะแปะ...ลงมา....ทีไร
พาฉันไปสู่นิทานเรื่องเก่า ชื่อเหงาใจ ทุกที
อีกวันที่ย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่
สายฝนยังตามรบรากับหัวใจ...จนเหงาเหลือที่
วันที่เรายังไม่รู้จัก ใจฉันยังไร้รัก มาแรมปี
คนเหงา ยังนั่งจับเจ่า นับสายฝนถี่ ปนเสียงถอนใจ
วันนี้ บ้านใหม่ หลังนี้ที่อยู่มานาน
ฝนตก....ยังเหงา...แต่ไม่ร้าวราน แล้ว...รู้ไหม
เหงาบ้าง เพราะไม่เจอหน้า แต่รู้ว่า ...คิดถึงเธอเมื่อใด
คำว่ารัก จะถูกเขียนขึ้นที่ใจ....ได้ทุกที
ตั้งแต่มีเธอ....ตั้งแต่ มีรัก
ฤดูไหนมาทายทัก...ความเหงาก็ไม่เคยเปลี่ยนสี
ความเหงาเป็นสีชมพู...ยังเหงาอยู่...แต่เหงาแล้วดี
ยิ่งคิดถึง ยิ่งเหงา แต่จะกี่คิดถึง กี่เหงา เชื่อไหมคนดี...ให้เธอคนเดียว
ฤดูร้อน จะร้อน ก็ร้อนรัก
ฤดูฝนมาทายทัก.....ฉันยิ้มให้กับต้นไม้ ที่ผลิใบเขียว
ฤดูหนาวมาเยือน..ก็อบอุ่น จนเหมือน ไม่ได้อยู่คนเดียว
สรุปเลยแล้วกันนะ ว่ารักเธอนะ รักเธอคนเดียว ทุกฤดู
*********หน้าฝน......ไปไหนมาไหน ก็อย่าลืมพกร่ม กันด้วยนะคะ
เดี๋ยวเปียก แล้วจะเป็นหวัด แย่เลย......เป็นห่วงค่ะ
พรุ่งนี้ อย่าลืมตามมาอ่าน รสที่ 3 นะคะ รับรอง ว่าเศร้าเข้าไส้ (ขอยืมคำพี่ชัยชนะมาใช้ เพราะรสสุดท้าย เป็นรสขมค่ะ.....รับรอง งานนี้ มีหลั่งน้ำตา อิอิ ***********
11 พฤษภาคม 2547 04:03 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ใกล้หน้าฝนแล้ว มีกลอนชุด...ไตรภาค.แห่ง วสันตฤดู มาฝากค่ะ จะรวม 3 รสแห่งรัก....รสนี้เป็นรสแรก....
รส..หวาน ซ่อนเปรี้ยว....ชื่อบทแห่งความคิดถึงคิดถึงค่ะ
คิดถึงผู้ชายที่ร้องเพลงรักได้อบอุ่น
อ้อมกอดของคุณ....หวานละมุน....ยังจำได้
คุณเป็นคนเขียนความรักได้ซึ้งที่สุด...บนหน้ากระดาษหัวใจ
เป็นคนแต้มสีสันสดใส....สด..มากที่สุดเท่าที่หัวใจเคยมีมา
คิดถึงสายฝน....คิดถึงวันนั้น ที่คุณยังอยู่ด้วย
ที่สองมือเราต่างช่วย นับเม็ดฝน....บนฟ้า
รู้นะว่าไม่มีวัน นับครบได้....แต่ มันก็ทำให้เราลืมเวลา
สุขใจ เมื่อได้สบตา....เมื่อมีคนให้พูดจา...ภาษาหัวใจ
สายฝนไม่เคยหนาวตราบที่เราเคียงคู่
แม้วันนี้คุณไม่อยู่...สายฝนก็ยังเม็ดใส
ไม่ได้พูดมานานแล้ว ภาษาหัวใจ...ไม่ว่า กับใคร
แต่ถามตัวเอง ก็ยังตอบว่ารอได้....จนกว่าคุณจะมา
คุณไม่อยู่ที่นี่ หัวใจ มันไม่เคยร้องเพลงรักเพลงไหน
ฤดูฝนผ่านมาคราใด....หัวใจยังถามหา
นี่ก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ หน้าฝน...เดือนพฤษภา
อีกไม่กี่ฝนแล้วนะที่จะพบหน้า....เพลงรักเก่าๆ เริ่มแว่วมา...แล้วนะใจ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
**บทนี้ให้กำลังใจสำหรับ คนที่กำลังรอคอยค่ะ ไม่ว่าจะรอคอยใครสักคนอยู่ ขอให้เค้ากลับมาไวๆ อ้อ !!สำหรับ วา รอหน้าฝนอยู่ค่ะ แม้หน้าฝน จะนำมาซึ่งบรรยากาศเหงาๆ แต่ ก็โรแมนติค ใช่น้อยอยู่เมื่อไหร่....ฉะนั้น มารอฟังเพลงรัก อันโรแมนติค แห่งวสันตฤดู พร้อมกันดีกว่าค่ะ **
6 พฤษภาคม 2547 10:26 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ชอบมานั่งฟังเพลงปราสาททรายริมทะเล
วาดความคิดถึง ความว้าเหว่....ไว้ที่เส้นขอบฟ้า
น้อยใจสายลม ที่บางที ก็พัดถี่ๆ จนใจชา
โดยไม่มีความอ่อนโยน ห่วงหา แห่งความรู้สึกใคร
บางทีทะเลก็ทำให้ใจเศร้า บางครั้งก็ทำให้ใจสงบ
ตั้งแต่ชีวิตเรา...กลายเป็นเส้นขนานที่ไม่อาจบรรจบ...ฉันก็มีแต่ความหวั่นไหว
ทุกครั้งที่รู้ตัวว่าหัวใจว่างเปล่า....ความคิดถึงก็ได้แต่รวดร้าว ไร้ที่ไป
ลอยไปถึงเส้นขอบฟ้า แล้วก็ซัดกลับมาที่หัวใจ....แค่นั้น
ทุกครั้งที่มาทะเล จะมาก่อปราสาททรายริมชายหาด
ปล่อยความรักให้ตกเกลื่อนกลาด...เหมือนของไร้ค่า....เหมือนตัวฉัน
นึกถึงคำเธอเคยบอก....ว่าชีวิตเธอกับความเหงา...เป็นของคู่กัน
และผู้หญิงธาตุเศร้าอย่างฉัน....อยู่ส่วนไหนกันระหว่างความเหงากับเธอ
กลับมาทะเลอีกครั้ง วันที่ความรักโบกโบย
กลิ่นความเหงายังโชย.....โรยกลิ่นน้ำตา...ของคนเพ้อ
ทะเลยังเก็บภาพวันเก่า...วันเหงา....วันมีเธอ
และเพิ่มภาพวันที่ฉันนั่งเหม่อ....ลอยความรัก...ความคิดถึงเธอ...ในวันไม่มีใคร
ไม่มีเธอฉันอาจเพ้อ...แต่ยังมีชีวิตอยู่
แม้เธอจะยังมีความเหงาเคียงคู่...แม้ฉันไม่อาจกลับไปอยู่ใกล้
แต่ตราบเท่าที่คลื่นทะเล...ยังกล่อมเห่....หัวใจใครต่อใคร
คือเนิ่นนาน ที่รักขังฉันไว้...กลายเป็นผู้หญิงธาตุเศร้า
ที่ไปไหนได้ไม่ไกล.....จาก...ทะเล
กลอนบทที่ 2 ในชุด.....สืบเนื่องจากความคิดถึง.......สืบเนื่องจากหัวหิน
กลอนนี้ กลิ่นอาจเศร้าๆไปหน่อย.......แต่ก็คงคู่กับผู้ชายกลิ่นเหงาได้ดีนะคะ
เป็นอีกหนึ่งบรรยากาศทะเล ที่เก็บมาฝากค่ะ..............
ใครอยากอ่านภาคก่อนหน้าของบทนี้ ตามไปดูได้ค่ะที่หน้าของ .....
ของใครไม่บอกดีกว่า ตามไปดูกันเอง
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_52698.php
3 พฤษภาคม 2547 20:32 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
นานแล้วที่ไม่ได้มาทะเล
แม้จะเคยทิ้งรักเก่าๆไว้ให้คลื่นลมกล่อมเห่....ที่นี่
ภาพความทรงจำเก่าๆ ไม่ได้ย้อนมาเหงาอย่างทุกที
แต่ที่ทะเลขับเคลื่อนให้ฉันรู้สึกวันนี้ คือคิดถึงสุดหัวใจ
เมื่อก่อนฉันอาจมาพร้อมกับใจช้ำ-ช้ำ
มาร้องไห้ ซ่อนน้ำตาที่โดนใครทำ....แล้วคลื่นซัด..ก็หาย
แต่คราวนี้...ที่มีรัก....แล้วต้องร้าง ห่างกาย
ความคิดถึง กลับมากมาย จน ท่วมท้นทะเล
ฉันออกมาเดินเล่นคนเดียว...ริมชายหาด
ภาพคู่รัก เดินจูงมือกัน เกลื่อนกลาด....ฉัน.เดินเหงา จน ตะวันโพล้เพล้
ไม่รู้....จะมองหาใคร....มองทางไหน...ก็มีแต่ทะเล
จรดปลายฟ้า...ฟากโน้น...ความคิดถึงของใจว้าเหว่...จะลอยไปถึงที่ใด
เส้นขอบฟ้าสีฟ้าคราม ตัดกับน้ำทะเลสีเขียวสด
ทุกอย่างเป็นความงามอันหมดจด จนฉันอดอยากจับมือเธอไม่ได้
เพราะทุกครั้งที่ห่างกัน ฉันคิดถึงสัมผัสของเธอ...ที่ห่าง...แสน...ไกล
แต่แค่คิดถึงเธอผ่านหัวใจ....สัมผัสก็กลับมาอยู่เหมือนใกล้ ได้ทุกที
นี่ใช่ไหม...ความผูกพัน
ที่โยงใยความคิดถึง ที่ไกลขนาดนั้น มาใกล้ แค่สัมผัสได้แค่นี้
นี่ใช่ไหมเรียกว่า..รัก...ฉันจึงรู้สึกตระหนัก..ว่ายังมี
แค่หลับตาลงเบาๆ ที่ไหนก็ตามบนโลกใบนี้....
......ฉันจึงรู้สึกได้ทันที...ว่ามีเธอ
ส่วนหนึ่ง ....ในชุด...
สืบเนื่องจากความคิดถึง....สืบเนื่องจากหัวหิน
เพิ่งกลับจากไปเที่ยวหัวหินมา.....
ได้บทกลอน สืบเนื่องจากความคิดถึง มาหลายบท
ทีเดียว
ทะเล หัวหิน สวยมาก จนไม่น่าเชื่อ....ถึงแม้ ไม่ได้
เลิศเลอ อลังการ ...แต่ ก็ดี กว่า ชะอำ...ค่ะ ...
.แห่ะๆ... แค่ความชอบส่วนตัว
หน้าส่วนตัว
1055
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
