17 ธันวาคม 2547 18:36 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เคย เป็น เพียง เรือ ลำ น้อย ใน ทะ เล กว้าง
ที่ไม่รู้สายลมอ้างว้างจะพัดพาไปไหน
มองขอบฟ้าไกลลิบก็เห็นเพียงแสงรำไร
ไม่รู้เลยวันไหนจะลอยไปถึงแผ่นดิน
จนเธอลอยรักมากลางทะเลกว้าง
ทำให้การเดินทางนั้นจบสิ้น
รักจากเธอเป็นเหมือนประภาคารบนแผ่นดิน
ที่คอยส่องไฟแก่เรือพลัดถิ่นพเนจร
จึงเต็มใจมอบหัวใจและความรัก
ด้วยความรู้สึกแน่นหนักไม่มีวันถ่ายถอน
รักที่มีให้จะไม่มีวันไหนสั่นคลอน
เพราะฉันรักเธอด้วยศรัทธาและอาทรล้นหัวใจ
ห่างหายไปนานมาก...ๆ...จนใครบางคนในเว็บ อาจคิดว่า หายตัวไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย...
แต่ก็อย่างที่สัญญาไว้ ว่า อาจหายไปสักพัก ถ้าสบโอกาส ก็คงกลับมา ....อย่างไรเสีย วาก็คงไม่หายไปแล้ว ไปลับ...(เหมือนอย่างคนอื่นๆเขา)
เพราะยังผูกพันกับเพื่อนๆ...พี่ๆ น้องๆ ที่นี่ อยู่ค่อนข้างมาก
วันนี้ แอบกลับมาอย่างหวานๆ........
อยากให้คนที่คิดถึงอยู่ ได้มารับความหวานนี้ไปนะคะ....คิดถึงมาก....จริงๆค่ะ
ช่วงนี้ยอมรับว่า เวลาว่างน้อย แถม คอมก็เพิ่งจะเจอไวรัสเล่นงาน.......เล่นเน็ทก็ไม่ได้อีกต่างหาก....
คนรักกันนี่อุปสรรคมันเยอะจริงๆเล้ย...อิอิ
31 ตุลาคม 2547 03:36 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
วันนี้....คำว่า เรา คือความรู้สึกที่ดี
ทำให้ฉันเห็นโลกสวยงามกว่าที่มีดีกว่าทุกครั้ง
ไม่เคยคิดนะ ว่าใคร จะมีอิทธิพลต่อใครได้จริงจัง
แต่เธอทำให้ฉันเชื่อว่าเรื่องบางเรื่องที่เคยได้ฟัง...อาจไม่จริงเสมอไป
อย่าถามบ่อยได้ไหม ว่าคิดถึงไหม รักเธอหรือเปล่า
บางครั้งที่ไม่เคยตอบเป็นเรื่องเป็นราว..เหมือนที่เธออยากได้
ก็ใช่ว่าฉันไม่จริงจัง....หรือ...ปากแข็งอะไร
แค่รู้สึกว่าคำนี่ไม่ใช่จะกล่าวพร่ำเพรื่อออกไปได้ทุก ทุกที
ฉันมีเหตุผลทุกครั้งกับคำรักที่บอก....
จำเป็นนะ....ที่ต้องมีอารมณ์พอให้พูดบอก ถ้อยคำเหล่านี้
ฉันไม่เคยบอกรักใคร...หากว่าความรู้สึกในใจ...ไม่มี
เพราะฉันซื่อตรงต่อความรู้สึกทุกที...จนบางทีก็มากไป
แต่เชื่อฉันเถอะนะ...เธอคือคนที่ฉันรัก
รวบรวมความรู้สึกไว้เพื่อเธอมานานเนิ่นนัก แล้วรู้ไหม
อาจไม่มีคำรักพร่ำเพรื่อ....แต่ก็มีรักล้นเหลือในหัวใจ
เก็บมาเพื่อรอให้เธอ...เห็นค่าและเป็นคนเดียวที่จะให้...ชั่วนิรันดร์
****นาน เหลือเกิน ที่ไม่ได้ เขียนกลอนอย่างจริงจัง ครั้งนี้ ที่กลับมา บอกตรงๆว่าฝืดมากๆ ฝืดจริงๆ กว่าจะจบได้ เล่นเอาเกือบตายเหมือนกัน ****
ตั้งใจแต่งบอกใครบางคนน่ะ ข้อความ+ความรู้สึกตามนี้ คร้าบ....ผม
2 ตุลาคม 2547 13:29 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
* * * * * * * * *
เป็นแค่โต๊ะกับเก้าอี้ก็พอแล้ว
ไม่ต้องเป็นแสงดาววามแววแต่อยู่ไกลถึงบนฟ้า
อยากให้รักเราง่ายและสัมผัสได้เพียงปรายสายตา
อย่างโต๊ะกับเก้าอี้ที่เสมอมาเป็นของคู่กัน
* - -*
ไม่ต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ชุดหรู
แค่วางไว้แล้วบ้านจะมีกลิ่นความอบอุ่นอวลอยู่พอน่าฝัน
วันใดที่อยู่ห่างก็ยังทำหน้าที่ไปตามวิถีของมัน
แต่ถ้าใกล้--ก็จะหมายถึงความครบครันที่ยิ่งขึ้นไป
- -
หวังแค่ให้เรารักกันอย่างโต๊ะกับเก้าอี้
มีอิสระในชีวิตหน้าที่แต่แสนจะดูดีเมื่ออยู่ใกล้
ให้เราผูกพันแต่ยังเหลือที่ว่างระหว่างกันไว้หายใจ
เนื้อที่พอให้รักได้เติบใหญ่ --ระหว่างกลาง
* * * * * * *
เมื่อวาน....มีคนส่งฟอร์เวิร์ดเมล์มาให้อ่าน เรื่อง โต๊ะ กับเก้าอี้
แค่อ่านชื่อก็รู้สึกคุ้น พอคลิกเข้าไปอ่าน
....นี่มันเรื่องที่เราเขียนเองนี่หว่า???!!!!!????
เลยนึกถึงกลอนบทนี้ขึ้นมา....ที่จริงกลอนบทนี้ ถูกเขียนขึ้นมาก่อน
แล้ว บทความ เรื่อง โต๊ะ กับ เก้าอี้ ถึงตามมาทีหลัง
ก็ดีใจ...ที่มีคนชอบถึงขนาดเอาไปฟอร์เวิร์ดอ่านต่อๆกัน จนกลับ
มาถึง เรา โดย ที่คนฟอร์เวิร์ดมาให้ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเราเป็นคนเขียน
เอง....วันนี้เลยแอบปลื้ม ไปหยิบกลอนบทนี้ มาให้อ่านกันอีกครั้ง...
ใครอยากย้อนกลับไปอ่านก็เชิญได้ค่ะ ลาก link มาให้ถึงที่http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2179
อ่านแล้ว ฝากเม้นท์ไว้ด้วยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง
ใครอ่านแล้ว ก็อย่าหาว่า เอาของเก่า มาหากินเลยนะคะ
แค่ อยากแบ่งปันให้อ่านกันทั่วๆ เท่านั้นเอง....
สำหรับ บทนี้ ต้องฝากทิ้งท้าย ไว้ก่อน เพราะ พรุ่งนี้ เป็นวันทำงาน
ที่ต้องกลับไปหัวฟูยุ่งเหยิงอีกครั้ง
พบกันใหม่วันหยุดหน้า นะคะ มิตรรัก แฟนเพลง
คิดถึงถนนสายเก่า วันละนิดจิต แจ่มใส
(ลูกทุ่งไปเปล่าเนี่ยะ)
1 ตุลาคม 2547 15:59 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
แสงตะวันยังขึ้นทางทิศเก่า
ดอกไม้ยังแย้มบานทุกเช้า....สิ่งรอบตัวยังเหมือนเก่าคงที่
หนังสือเล่มโปรดยังคงใจความเก่า- - แม้ไม่เคยเปิดอ่านกี่ปี
เพลงเก่าๆในแผ่นซีดี....ก็ยังหวานเพราะดีเหมือนเมื่อวาน
แต่อาจเพราะใจเราเองที่รู้สึก
ที่เอาจิตสำนึกไปผูกกับเรื่องเศร้าที่พัดผ่าน
ความสุขมาเคาะประตูทักทายแล้ว นานสองนาน
เรากลับไม่เคยเปิดบ้านให้เข้าไป
ชีวิตเราไม่ได้เกิดมาเพื่อวันเก่า...เก่า
นั่งกอดแต่ความเศร้า แล้ว ความสุขจะเกิดได้ไหม
โลกไม่ได้หยุดหมุน สายลมยังพัดกรุ่น ต้นไม้ยังแผ่รากใบ
เราเองเป็นแค่องค์ประกอบเล็กๆที่ดำเนินชีวิตไปใต้ฟ้า
มีความสุขเถอะนะ กับวันนี้ที่ยังหายใจ
ขอบคุณโลกที่ยังมีวันใหม่- - ที่เรายังมีหัวใจเพื่อค้นหา
รักไม่ได้หายไปไหน- - ยังอยู่ที่ใจ- -ตลอดมา
เหมือนชีวิตที่ยังเดินไปข้างหน้า- - เพื่อเก็บสะสมสิ่งล้ำค่า ชื่อความทรงจำ
- -
บทนี้ตั้งใจแต่งให้กำลังใจ...
ใครต้องการกำลังใจก็มารับไปแล้วกันนะคะ
ความหมายตามที่บอกไว้ในกลอนทุกประการค่ะ
ตอนแรก ตั้งใจ ไม่โพสท์ แต่มาอ่านอีกที แล้วชอบ ท่อบจบ เลยเอามาฝากกันหน่อย อิอิ
หลังจากที่เศร้ากระหน่ำมาหลายวัน.....เอาแบบฮึดๆ ไปอ่านดูบ้าง
1 ตุลาคม 2547 02:27 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันรอเธอที่นี่ด้วยความเชื่อมั่นไว้ใจ
เธอใช้ชีวิตที่นั่นกับการรักใครต่อใคร ที่ไม่ใช่ฉัน
ฉันฝากความรักไปกับดาว...กอดตัวเองอย่างว่างเปล่ามาทุกวัน
เธอรอนแรมไปกับความไหวหวั่น- - ตามหาใครอื่นที่ไม่ใช่ฉันมาใส่ใจ
เป็นความจริงที่แสนเศร้าสำหรับฉัน
เหมือนก้อนหินแอบมองจันทร์แล้วได้แต่เก็บความฝันเอาไว้
เราเคยรักกันหรือเปล่า- - หรือฉันเป็นเพียงฝันชั่วคราว หรือเป็นใคร
เธอจึงเหมือนไม่มีเยื่อใย..เหมือนระหว่างเราที่ผ่านไป ไร้ความสำคัญ
บอกหน่อยว่าฉันต้องเล่นบทเป็นใคร
และควรคาดหวังแค่ไหน..กับความรักของฉัน
ห่างแสนไกล...ควรอีกไหม ที่ก้อนหินจะหวังเคียงคู่จันทร์
ตอบเถอะนะ สั้นๆ..ว่า..วันนี้เธอมีดาวดวงสำคัญ แทนฉันแล้ว
กลอนบทเก่าๆ ในไดอารี่...
ที่ไปค้นๆ มาให้อ่านกัน...
คิดเหมือนกันไหม
ว่าบางทีอะไรเก่าๆ ก็ให้ความรู้สึกที่ดี และคลาสสิคได้...
เหมือนกันนะเนี่ยะ.....
หน้าส่วนตัว
816
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
