11 กุมภาพันธ์ 2546 16:04 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เพราะชีวิตไม่ได้เหมือนในนิทาน
การตามหาคนในตำนานจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
เราอาจเคยวาดหวังจะได้พบเจ้าชาย
แต่สุดท้าย...เรากลับได้พบเพียงผู้ชายธรรมดาหนึ่งคน
หากแต่เราสามารถทำให้ยิ่งใหญ่
เพราะรักเป็นเรื่องของหัวใจและไม่อาจอธิบายด้วยเหตุผล
อย่ารอเลยเจ้าชายเพราะคนในเทพนิยาย--ไม่เคยมีตัวตน
และรักมันก็แค่เป็นเรื่องของคนธรรมดาสองคน--
ที่จะพาหัวใจก้าวผ่านความหมองหม่นแค่นั้นเอง...
10 กุมภาพันธ์ 2546 11:39 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มีความเหงาของหัวใจคอยต่อเติม
ความอ้างว้างจึงพูนเพิ่มเมื่อเธอห่าง
มีหัวใจคอยอ่อนไหว--กับฟ้ากว้าง
วันที่ความห่วงใยไม่อาจฝ่าคืนเปลี่ยวร้างมาห่มใจ
นั่งมองฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน
แต่หัวใจกลับวนเวียนไม่ไปถึงไหน
มีเพียงฤดูของความคิดถึงที่เหงาจับจิตจับใจ
ที่รอเพียงผ้าห่มแห่งความห่วงใยว่าเมื่อไหร่เธอจะส่งมา.......
6 กุมภาพันธ์ 2546 21:14 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
อย่ากลัวอย่าหวั่น
เพราะฉันจะไม่มีทางทิ้งความผูกพันจากไปไหน
คล้ายเส้นด้ายบางๆแห่งสายใย
ที่มัดโยงสองหัวใจไว้ใกล้กัน
จะร้อยวันพันคืนตื่นหรือหลับ
ไฟแห่งรักไม่เคยดับจากใจฉัน
ยังคงลุกโชติช่วงอยู่ทุกวัน
เพราะรักเธอเป็นเปลวควันเป็นเชื้อไฟ
เส้นด้ายแห่งพรหมลิขิต
ผูกฉันไว้แล้วทั้งชีวิตจึงไม่คิดไปไหน
ตะวันจะนำรุ่งอรุณที่แดดงามมาทักทาย
ไม่เคยเปลี่ยนสีความมั่นคงที่ฉันมีต่อเธอได้ สักนาที
6 กุมภาพันธ์ 2546 21:02 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ให้ฉันได้รักเธออยู่อย่างนี้
ไม่สำคัญถ้าในใจที่เธอมีจะเป็นใครที่ไหน
ให้ฉันได้อบอุ่นเพราะรักมาเจือจุนหัวใจ
เธอจะรักและเห็นคุณค่าตรงนั้นหรือไม่ไม่สำคัญ
ขอแค่เธออย่าตัดรอน
ด้วยการหวงห้ามความอาทรแล้วปลูกความร้าวรอนลงในฝัน
อย่าขอให้ฉันอยากไปแม้เธอไม่อาจให้ความสำคัญ
ขอเถอะนะให้รักเธอไปแบบนั้น
เพราะนั่นคือสิ่งเดียวในชีวิตฉันวันนี้
6 กุมภาพันธ์ 2546 20:52 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ในคืนค่ำที่น้ำค้างครางเพลงดึก
ฉันใจหายในความรู้สึกที่เธอทิ้งขว้างไว้
เหมือนสุนัขหลงทางเมื่อเจ้าของไม่ต้องการมันก็ไร้ที่ไป
ได้แต่รอนแรมหาที่อาศัย--กับชีวิตเปื้อนฝุ่นไปแค่วันๆ
แล้วพรุ่งนี้จะมีฟ้าไหนให้หนุนนอน
ยังไม่คุ้นเลยกับชีวิตแรมรอนที่เธอเลือกให้ฉัน
กลางคืนหนาวกว่าเก่า--ดาวบนฟ้ายังแอบรำพัน
ทางที่เดินไม่รู้สึกเลยว่าสั้น----
เพราะความเดียวดายคอยกระซิบข้างหูทุกวันยังอีกไกล