8 ตุลาคม 2551 05:45 น.
ถ. ดอกฝิ่น ม่อนเงาะ
สรรพสิ่งวิ่งตามกระแสโลก
วิปโยคจิตใจไร้แก่นสาร
เกิดโลภหลงตามกิเลสคิดไม่ทัน
ใจต้องการสิ่งใดมิใคร่ครวญ
หลงศรัทธาศาสนาไม่กล้าคิด
คนสอนผิดครรลองศาสนา
สาวกชั่วตัวการหลอกศรัทธา
ปรารถนาจะยิ่งใหญ่ไร้คุณธรรม
เกิดเป็นคนค้นหาตนให้พบก่อน
มิได้สอนแต่เตือนใจให้ได้คิด
ศาสนาสอนคนไม่ทำผิด
แต่พวกศิษย์สาวกมารนั้นมันเลว
ใช้เหลี่ยมเล่ห์เพธุบายในคำสอน
รู้จุดอ่อนของคนอยากพ้นทุกข์
ต้องการเดินทางลัดพบความสุข
ลืมสิ่งถูกทุกคนไม่พ้นกรรม
มีศรัทธาไร้ปัญญาพาลุ่มหลง
เพียงประสงค์มักง่ายไม่เฉลียว
เดินตามทางเขาลวงติดบ่วงเกลียว
คิดอย่างเดียวหวังพึ่งบุญบารมี
มีความรู้บ่สู้มีปัญญา
รู้วิชาเชี่ยงชาญแขนงไหน
จะร่ำรวยสูงส่งมากเพียงใด
หากจิตใจไร้ซึ่งสติกัน
เกิด แก่ เจ็บ ตาย กาย สังขาร
ความต้องการดุจเช่นสัตว์เดรัจฉาน
กิน ขี้ บี้ นอน สุขเท่านั้น
ความต้องการเหล่านี้มีในคน
เลวกว่าสัตว์มากมีที่กิเลส
น่าสมเพทยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน
เรียนทุกอย่างรู้ทุกอย่างเท่าเทียมกัน
แต่สันดาลนั้นแก้ไขไม่ได้เลย
โลภโกรธหลงอำนาจทำร้ายชาติศาสนา
หลงศรัทธาบ้าบิ่นยินขลาดเขลา
หลงแบ่งชนชั้นวรรณะตัวเขาเรา
คนเสียเปล่าไม่เข้าถึงสัจจะธรรม
ฆ่าตัวตาย ฆ่าสายเลือด ฆ่าผู้มีพระคุณ
มั่วหมกมุ่นในกามไร้ศักดิ์ศรี
ไม่เลือกเพศไม่เลือวัยคนหรือนี่
แล้วคนมีอะไร ที่ไม่ทำ
ทั้งทำลายธรรมชาติที่เกื้อกูล
ความสมดุลธรรมชาติต้องขาดหาย
พวกคนเลวเก็บเกี่ยวทั้งทำลาย
ที่พวกเรานั้นได้อะไรกัน.......
4 ตุลาคม 2551 05:55 น.
ถ. ดอกฝิ่น ม่อนเงาะ
คิดอะไรใต้จิตสำนึก
ไม่ยั่งลึกฤาจะเห็นสิ่งซ่อนได้ไฉน
มองภายนอกแลจะลึกถึงภายใน
หลบลี้ลับไร้รอยหลบเร้นลวงเรา
ใจเอยเคยยั่งตามได้ไฉนนั่น
ยอกย้อนเย้ยหยันเยือกเย็นแท้
อยามอยู่อย่างสงบสุขฤาแล
เพิ่งรู้ทาสแท้แม้ปิดได้ใจคง
เคยสงสารอดสูรู้ยั่งหาถึง
ตกจิตคิดยังทึ่งใจหนา
บทบาทละครย้อนยุคครา
แสดงหาตัวจับได้ไร้เงื่อนงำ
จดจำจับจิดสนิทแน่ครานี้ใจเรา
เคยคิดติดตามเจ้าแม้เงาบ่เห็น
ใจเอยใจหยุดพอเพียงนี้ไม่จำเป็น
คิดอะไรซ่อนเร้นเล่นเอาเราร้าราน
28 กันยายน 2551 10:15 น.
ถ. ดอกฝิ่น ม่อนเงาะ
สุขเมื่อคราฝนเยือนเหมือนฟ้าสั่ง
สายฝนหลั่งพร่างพรูเย็นทั่วหล้า
โลกทั้งโลกโชกชุ่มชอุ่มตา
ทั้งต้นไม้ใบหญ้าทั่วหล้ายัง
อีกไม่นานกาลเวลาถึงคราเปลี่ยน
กาลหมุนเวียนเปลี่ยนพาน่าใจหาย
อากาศเย็นหนาวเยือนเริ่มกล้ำกราย
ช่างโหดร้ายเหลือดีที่กันดาล
หลายเผ่าชนบนภูเขาชาวเราด้วย
ต้องล้มป่วยด้วยโรคภัยไข้เหน็บหนาว
อากาศแห้งแล้งน้ำตอกย้ำถัย
โลกทำร้ายเพราะพวกคนทำลายเอง
ทั้งบุกรุกทำลายป่าแผ้วตัดถาง
ทำทุกอย่างตามใจปรารถนา
การบุรุกจุดไฟไม่ไว้หน้า
หาของป่ามาขายทำลายกัน
ทำลายป่าทำร้ายโลกอย่างไม่คิด
จนวิกฤตวิปริตไปทั่วหล้า
ทั้งพายุฟ้าฝนผลตามมา
ไม่นำพาถึงความผิดที่ทำกัน
ทุกระดับอัปยศอดสูยิ่ง
ทำลายสิ่งที่โลกสร้างหาได้คิด
คนรากหญ้าทั้งพ่อค้าธุระกิจ
คนไม่คิดรวมทั้งพวกนักการนักโกงนักกินเมือง
ใช้อำนาจใช้เงินอิทธิพล
ทำการปล้นทรัพย์สินแผ่นดินสิ้น
จนเกิดภัยวิบัติทั่วแผ่นดิน
ผู้หมดสิ้นประสพภัยไม่เหลียวเคยมอง
คนที่เห็นคนที่รู้คนที่พบคนทำผิด
ยังป้องปิดปกปิดคนทำชั่ว
ถึงเวลาวิปริตภัยถึงตัว
ยังไม่รู้ดีชั่วน่ากลัวใจ.
20 กันยายน 2551 07:55 น.
ถ. ดอกฝิ่น ม่อนเงาะ
เมื่อวันวานผ่านไปจำได้ไหมคนดี
เสียงนั้นเหมือนดนตรีเส้นสาย
ใครหนอช่างฝังใจในอารมย์ขมขื่นไว้
ฝังในใจคล้ายต้องการฝันกลับมา
ความรักใช่แต่จะจรรโลงโลกให้งดงามเท่านั้น
แต่ก็ส่งผลให้โลกกลายเป็นนรกของคนเป็นได้เช่นกัน
ความรักหากมิยึดติดมั่นกับความใคร่ผูกพันธ์
ความรักนั้นคือมิตรภาพที่ยั่งยืน
เสียดายตามหารักไม่ถูกทางอย่างฝัน
คิดว่าใจเขาใจเราคงเช่นกัน
มิยั่งยืนนานกาลเวลามาแย่งทำลาย
เสียเวลารักใคร่เสียเยื่อใยสัมพันธ์
20 กันยายน 2551 06:15 น.
ถ. ดอกฝิ่น ม่อนเงาะ
โลกต้องการคนดีในสังคม
โลกชื่นชมคนทำดีมีเหตุผล
โลกวุ่นวายมากมายเพราะใจคน
โลกสับสนเพราะคนไม่ทำดี
ซือนามิ บอกอะไรให้คนคิด
ปลิดชีวิตมากมายยังไม่ฉงน
ยังคิดทำกรรมอีกฤาหลีกพ้น
ใจมืดมนต์จนปัญญาตาบอดเอง
ต่อแต่นี้ควรเตรียมใจ ในครั้งสอง
จับตามองให้ดีภาพที่เห็น
ดูแมงเม่าเร่าร้อนซ่อนกองเพลิง
ทำเป็นเหลิงเก่งกล้าบ้าตามกัน
หักห้ามใจคิดอะไรนึกถึงพ่อ
อย่าทดท้อกับเหตุการณ์อันสับสน
คอยตั้งใจทำสิ่งดีเพื่อตัวตน
ใช้เหตุผลบนความยุติธรรม
อย่าไปรู้ดูแล้วนิ่งอย่าวิ่งหา
ดวงชะตาของทุกคนอยู่บนฐาน
จะยากดีมีจนข้นแค้นกัน
อดีตผ่านนั่นสิที่บอกเรา
กรรมคือการกระทำปัจจุบันนั่นคืออดีตของเดี๋ยวนี้
นิ่งคิดใคร่ครวญตรองตริติดตามวิถีตนกระทำนั้น
นิสสัยไป่แจ้งแหล่งกรรมตน
หนีไม่พ้นผลนั้นการคิดการกระทำ
ใยทำไม ฅน ต้องทุกข์ทรมาน
ไม่หลงซมซานฆ่ารันฟันแทงแบ่งแย่งทรัพย์สิน
คอยให้อภัยดับโกรธ อภัยโทษหมดมลทิน
เงี่ยหูยินคนพร่ำด่าบ้า หรือคนไม่ทันคน
ฅน ความเป็น ฅน ของฅนอยู่ที่จิตใจ
กราบนบหมอบไหว้ขอใช้ส่วนบุญกุศลเขา
ใจรู้อยู่เขาทำดีมากกว่าเราหลายเท่า
ความดีเขาคือบารมีที่ทำมา
เหมือนเหตุการบ้านเมืองที่เกิดขึ้น
ลึกตื้นหนาบางกิเลสเขา
กรรมใดใครก่อก็ดังเงา
ติดตามตนเจ้าของนั้นตลอดกาล
มองทุกสิ่งไว้ใช้สติ
ตัวตนเราสิอย่าริทำอย่างเขา
วัวควายโดนสนสะพายดอกเจ้า
ทนเจ็บร้าวลึกในจึ่งได้เดินตาม.
หน้าส่วนตัว
773
