ความซื่อสัตย์

ต้ยนุ้ย

แต่ก่อนนานมาแล้วยังมีชายชราคนหนึ่งแก่มากจนจำอายุตนเองไม่ได้ 

หากใบหน้าของเขายังคงอิ่มเอิบเปล่งประกายเลือดฝาด 

เคราสีเงินยวงสะอาดตาของเขายาวปกคลุมมาถึงหน้าอก 

ร่างกายของเขาแข็งแรงมาก ตายังไม่ฝ้าฟาง หูก็ยังไม่หนวก 

เขามีลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง 

แต่เขาก็ยังเป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่างภายในครอบครัว 

ปีนี้เขาตัดสินใจว่าจะเลือกใครคนหนึ่งจากลูกชาย ๑๕ คนของเขา 

มาสืบทอดภารกิจนี้เสียที แต่ว่าจะเลือกใครดีละ 

เมื่อชายชราคิดวิธีที่ดีที่สุดได้ จึงสั่งให้ลูกชายทั้ง ๑๕ คน 

มาพบแล้วแจกเมล็ดดอกไม้ให้ลูกๆ คนละ ๑ เมล็ด พร้อมทั้งบอกว่า 

ใครสามารถปลูกเมล็ดพืชนี้ให้งอกงามจนออกดอกบานสะพรั่ง 

คนนั้นก็จะได้เป็นผู้สืบทอดมรดกต่อไป 

เมื่อลูกๆ ได้เมล็ดพืชมาแล้วต่างนำไปปลูกและดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี 

ลูกชายคนเล็กของชายชราผู้นี้มีชื่อว่า เสี่ยวเหลียงจือ 

เมื่อได้เมล็ดดอกไม้แล้ว เขาก็นำไปปลูกในกระถาง 

รดน้ำเอาใจใส่อย่างดีทุกวันทุกคืน 

แต่เมล็ดพืชนั้นก็ไม่แตกกล้าสักที 

เสียวเหลียงจือรู้สึกเศร้าโศกเสียใจมาก 

เวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ฤดูร้อนย่างกรายมาถึงแล้ว 

ชายชราผู้เป็นพ่อกำหนดว่าวันนี้จะเป็นวันคัดเลือกดอกไม้ของลูกๆ 

ลูกทุกคนต่างอุ้มกระถางดอกไม้ที่ออกดอกบานสะพรั่งอย่างสวยสดงดงาม 

มาให้ผู้เป็นพ่อชมเพื่อรอการคัดเลือก 

ชายชราเดินตรวจดอกไม้ที่สวยงามในมือของลูกๆด้วยสีหน้าที่ไม่มีแววยินดีแม้แต่น้อย 

เขาเดินตรวจจากบุตรชายคนโตมาจนถึงบุตรชายคนที่ ๑๔ 

โดยมิได้หยุดเลย 

เมื่อเดินมาถึงเสี่ยวเหลียงจือ บุตรชายคนสุดท้อง 

ซึ่งยืนถือกระถางเปล่า ไม่มีทั้งต้นไม้และดอกไม้ 

ชายชราจึงหยุดกึกอยู่ตรงนั้น เสี่ยวเหลียงจือน้ำตาไหลพราก 

กล่าวกับบิดาอย่างสำนึกผิดว่า 

พ่อครับผมไม่มีดอกไม้จะมอบให้พ่อ.. 

ชายชรากลับแย้มยิ้มและพูดอย่างยินดีปรีดาว่า 

ลูกเอ๋ยสิ่งที่เจ้ามอบให้พ่อนั้นมีค่ายิ่งกว่าดอกไม้มากมายนัก 

อะไรหรือครับ?? 

ความซื่อสัตย์ไงละ? 

เรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่... 

ชายชราจึงเปิดเผยความลับต่อลูกๆ 

ว่าที่แท้เมล็ดพืชที่ตนแจกแก่ลูกๆ นั้น 

เป็นเมล็ดพืชที่นำไปคั่วจนสุกแล้ว 

ดังนั้น....ต้นไม้ที่ผลิดอกสวยงามเหล่านั้นล้วนมาจากเมล็ดพืชจากที่อื่น 

ไม่ใช่เมล็ดพืชที่ผู้เป็นพ่อแจกให้ 

ดอกไม้พวกนี้จึงเป็นสักขีพยานยืนยันความไม่ซื่อตรงของพวกเขา 

สุดท้ายชายชราจึงกล่าวอบรมลูกๆ ว่า 

ขอให้ลูกๆ จงเป็นคนซื่อตรงเถิด 

ความซื่อตรงเป็นสมบัติอันล้ำค่าของคน 

ชายชราผู้มองการณ์ไกล มิได้มองหาลูกชายที่แข็งแรง 

ร่ำรวยหรือเฉลียวฉลาดเลย 

หากแต่มองหาลูกชายที่ซื่อสัตย์จริงใจ แม้เสียวเหลียงจือ 

จะมีเพียงกระถางว่างเปล่า แต่ใจของเขางดงามยิ่งกว่าดอกไม้ใดๆ 

เพราะเป็นใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความซื่อสัตย์ซึ่งเป็นคุณสมบัติอันหาได้ยากยิ่ง 

ในโลกที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่งแข่งขันนี้ 

เขาจึงเป็นผู้ที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจและได้รับมอบหมายสิ่งสำคัญจากผู้เป็นบิดา 

นี้ย่อมแสดงให้เห็นว่า ความซื่อตรง และจริงใจ 

เป็นสิ่งที่ทุกคนคาดหวัง 

อยากได้จากกันและกันมากที่สุด 

ในชีวิตของเรา เมื่อเราปรารถนาความซื่อตรงจริงใจจากทุกคน  

เราก็ควรเริ่มจากตัวของเราก่อน 

มอบความซื่อตรงจริงใจให้แก่กัน 

เพราะนี่คือสมบัติอันล้ำค่าที่เราทุกคนต่างปรารถนา 

และสามารถมอบให้แก่กันและกันได้ 

ให้โลกนี้งดงามด้วยความจริงใจ....งามยิ่งกว่าดอกไม้ใดๆ ทั้งมวล.