6 กุมภาพันธ์ 2550 14:18 น.
ต้นไม้ของอ่วง
เพราะปีกหัก บินไกล ไปไม่ถึง
ได้เพียงครึ่ง ของใจ ไร้จุดหมาย
โบยบินไป เพราะใครหนอ จุดประกาย
ฝันสลาย สุดท้าย แค่ครึ่งทาง
คิดว่ารัก คิดว่าหลง คงยังคิด
คงเป็นสิทธิ์ ของใจ อันอ้างว้าง
อดีตหวาน นึกว่าหวาน ไม่จืดจาง
แต่ความห่าง หนทางกั้น กั้นรักเรา
รักติดปีก โบยบินไป สุดขอบฟ้า
รักจากลา ฉันโหยหา ให้เงียบเหงา
ตามทางรัก ยังหารัก เหลือเพียงเงา
ปีกใจเศร้า ปีกรักพัง พังรักเอย...
2 กุมภาพันธ์ 2550 12:02 น.
ต้นไม้ของอ่วง
เหนื่อยเหลือเกิน กับทางเดิน ที่หนาวเย็น
สิ่งที่เป็น ทางที่ไป ใช่ใจเลือก
มองเห็นไม่ ทางไกลโพ้น กระสนเสือก
ยะเย็นเยือก เลือกแล้ว ทางสายเศร้า
ใจลอยล้า ให้ว้าเหว่ เดินเซซวน
ให้โหยหวน ร่ำไห้ พาใจเหงา
ทางสายนี้ ที่เราเลือก มีเพียงเรา
อีกหนึ่งเงา ความโดดเดี่ยว ที่คุกคาม
ก้าวเดินย่าง สู่เส้นทาง ที่ไร้รัก
ไร้เพิงพัก เพิงใจ ใครเหยียดหยาม
จากมาแล้ว พรากมาไกล ไกลเกินตาม
เกินหักห้าม ปรามใจ ให้หยุดเดิน
ที่จากจร ใช่ว่าใจ อยากจรจาก
จำต้องพราก จากจอมใจ ให้ห่างเหิน
ไกลคนรัก หักห้ามใจ ไร้เพลิดเพลิน
เหงาเหลือเกิน ยามคิดถึง ให้ปวดปร่า
ยังคงก้าว แม้นปวดร้าว ยังก้าวต่อ
ไม่ย่นย่อ ย่างก้าวไป ให้ห่วงหา
บอกตัวเอง ออกมาแล้ว ไกลสุดตา
เพื่อไขว่คว้า สัญญา และกตัญญู...
30 มกราคม 2550 07:07 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ดั่งฟ้ากว้าง ร้างดาว พราวประดับ
ไร้ระยับ อับแสง แห่งสวรรค์
สิ้นแล้วแสง สว่างจ้า เจ้าตะวัน
ฟากฟ้านั้น มืดมิด นิรันดร
ดั่งต้นไม้ ไร้กิ่งก้าน สิ้นสาขา
ให้เวทนา หมู่นกกา บินจากจร
เห็นไม้อื่น ยืนต้นให้ ใบกิ่งซ้อน
ให้อาทร เจ้าต้นไม้ ไร้กิ่งใบ
ดั่งตัวข้า จากมาไกล ไกลจากรัก
คิดถึงนัก คนรักข้า น้ำตาไหล
อยากกอดเจ้า เคล้าเคลียให้ หายเศร้าใจ
อีกห่วงใย อาลัยเจ้า ปวดร้าวเหลือเกิน...
27 มกราคม 2550 07:52 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ยะเยือกเย็น กายใจ ให้หนาวสั่น
ฝนตกลั่น เสียงฟ้าร้อง น้ำตาไหล
โดดเดี่ยว ดั่งเวิ้งฟ้า กว้างแสนไกล
เดียวดาย ดั่งกายใจ ไหม้มอดมน...
กี่ครั้งเคย พร่ำรัก บอกคำหวาน
กี่วันวาน เคยใกล้ชิด ทุกแห่งหน
กี่ครั้งหนอ รักเรา เคยทานทน
กี่ครั้งฝน ฝึกใจ ให้สมานมั่น
แต่รักจบ ลบคำ สัญญานั้น
ที่บากบั่น ครั้นร้าง ก็จางหาย
สองใจแยก วันนี้ ก็สองกาย
ก่อนนั้นคล้าย สองกาย มีใจเดียว
เหลือเพียงหนึ่ง โยกโอน โดนลมพัด
เคยแข็งขัด มีคู่ แสนหนักเหนียว
มาวันนี้ เพียงหนึ่งกาย ใจหนึ่งเดียว
ดั่งรวงเรียว แค่ลมพัด ก็พัดพัง...
25 มกราคม 2550 20:47 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ฝนตก โปรยปราย รายริน
ได้ยิน ฟ้าร้อง แลบลั่น
เมฆหมอก บังตา ตีบตัน
หนาวสั่น เมื่อครั้ง ฝนซา
ฟ้าร้อง คำราม หวั่นไหว
ครั้งนั้นได้ เธอเคียง ปลอบขวัญ
ฟ้าลั่น ร้องดัง มิหวาดหวั่น
ครานี้สั่น หวาดหวั่นกลัว ตัวคนเดียว
ฟ้าคงเย้ย ฝนคงเยาะ หัวเราะฉัน
อีกดวงจันทร์ เคยปลอบ ลอบหนีหาย
ทั้งคนรัก รักกันมาก ให้กลับกลาย
ดั่งใจตาย ให้สูญสิ้น ซึ่งวิญญา
โอ้หนอรัก "ปรมี" ที่ฉันรัก
เศร้าโศกนัก รักเราร้าง อ้างว้างหนอ
เก่าก่อนนั้น สองเรา เคยเคล้าคลอ
เคยเอ่ยขอ สาบานรัก มั่นนิรันดร์...
หน้าส่วนตัว
820
