19 มีนาคม 2546 03:11 น.
ต้นไผ่
เธอเหมือนโขดหินไร้หัวใจ
ฉันเป็นใบไม้ที่พัดไหวใกล้หินก้อนนั้น
ทำดีเท่าไหร่เธอก็ไม่ให้ความสำคัญ
ใบไม้ร่วงหล่นทุกวัน หัวใจฉันเธอกำลังขาดรอน
ยิ่งเธอแข็งแกร่ง ฉันยิ่งอ่อนล้า
เหมือนสิ่งไร้ค่าที่เกิดมาเพื่อโดนสั่งสอน
น้ำตาของฉันปวดปร่าคล้ายดังว่าจะอ้อนวอน
หยุดเถอกับการย้อนมาดูว่าฉันเป็นยังไง
เธอคงไม่รู้สึกอะไรเมื่อฉันเจ็บ
เพราะเป็นใบไม้ที่เธอเก็บเพียงเพราะก้อนหินทับไว้
ฉะนั้นอย่าถามเลย หากเธอเองยังชาเฉยไม่ใส่ใจ
ปล่อยฉันให้เป็นใบไม้ ที่แค่อยากอยู่ใกล้ก็พอ
19 มีนาคม 2546 03:11 น.
ต้นไผ่
จะมีไหมใครซักคน...ที่ใช่
อยู่ข้างกันตลอดไป...จับมือฉันไว้ยามหวาดหวั่น
คอยปลอบโยน..ประคอง..ป้องกัน
ในวันที่ฉันนั้น..มีน้ำตา
จะมีไหมใครที่เป็น..เช่นทุกอย่าง
อยู่ข้างกันบนหนทางที่อ่อนล้า
มีคำพูดปลอบใจ..มีสายตาห่วงใยตลอดเวลา
หากมีใครเป็นได้ดังว่า..ฉันจะอยู่กับเขาจนกว่าจะสิ้นลม
10 มีนาคม 2546 00:51 น.
ต้นไผ่
ในสายลมมีความร้าวราน
ฉันจึงยังทรมานทุกครั้งที่มองฟ้า
ที่ว่างที่เคยคุ้นยังคงอุ่นกับรอยน้ำตา
เจ็บจนร้าวชา..ร้าวจนกลัวว่าจะไม่หายใจ
ในสายลมมีความเจ็บปวด
ฉันนั่งคุยกับก้อนกรวด น้ำตาไหล
เธอไม่กลับมาฉันจะซับน้ำตากับใคร
ฉันเหงาเท่าไหร่รู้ไหม..ในวันที่ไม่เหลืออะไรอย่างเคยมี
ที่ว่าง ข้างหน้าต่าง ขาดเธอยืนอยุ่
ฉันจึงไม่รู้จะอยู่อย่างไรในนาทีนี้
อยากให้เธอกลับมาหากันบ้างก็ยังดี
อยากเป็นคนเหงาที่โชคดี ไม่อยากร้องไห้อย่างนี้คนเดียว
หน้าส่วนตัว
1683
