6 มิถุนายน 2545 12:26 น.
ต้นไผ่
ตอนนี้อยู่ที่หอของมหาวิทยาลัย มีเหงาบ้างเล็กน้อยตอนมาวันแรกๆ
อาจเป็นเพราะไม่มีเพื่อนมาด้วยเลยซักคน
มาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างใหม่หมด ทุกอย่างต้องทำเอง
แต่ตอนนี้มาอยู่ได้ 2 อาทิตย์แล้ว มีเพื่อนเยอะมาก
ทุกครั้งที่เอากีตาร์มานั่งเล่นใต้หอ จะมีคนมาอาสาร้องเพลงให้อยู่เสมอ
แต่ฉันก็อดคิดถึงคนๆนั้นไม่ได้ซักที
ไม่ได้เห็นหน้าเค้านานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
ครั้งสุดท้ายที่โทรหาเค้า ก็ตอนมาที่นี่แล้ว
ประโยคแรกที่เค้าถาม คือ มีอะไรมั้ย ?กินข้าวอยู่
ฉันหาคำตอบอะไรไม่ได้แม้ซักคำได้เพียงบอกเค้าว่า ถ้าไผ่สบายดีก็ดีแล้ว แค่นี้นะ ไว้เดี๋ยวโทรไปใหม่ ตั้งแต่วันนั้น เกือบอาทิตย์แล้ว ฉันโทรหาเค้าไม่เคยติดอีกเลย หรือเป็นเพราะพอเห็นเบอร์แล้วเค้าไม่รับก็ไม่อาจรู้ได้
มีบางอย่างที่ฉันอยากสารภาพกับเธอ คือ ที่ฉันเลือกมาเรียนที่นี่
เพราะฉันไม่อาจทนเห็นเธออยู่กับคนอื่น
มันเศร้าเกินไป แม้ว่าฉันจะทำใจยอมรับมันได้แล้วก็เถอะ
แต่ทุกวันตั้งแต่ฉันมาที่นี่ฉันถามตัวเองว่าฉันหนีอะไรอยู่ หนีเธองั้นหรือ
มันเป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่ฉันยังไม่อาจหนีหัวใจของตัวเอง
ฉันจึงขอยืนยันคำเดิมว่า ฉันยังรักเธอ
5 มิถุนายน 2545 14:17 น.
ต้นไผ่
เปิดไดอารี่เล่มเก่าที่เธอให้
อ่านข้อความที่เขียนไว้แล้วร้องไห้
ไม่มีอีกแล้ววันคืนที่สุขใจ
มีเพียงรอยหม่นไหม้ของเวลา
เขียนความรู้สึกต่อเติมและเพิ่มต่อ
เพื่อให้รู้ว่าการรอไม่มีค่า
เธอไม่สงสารกับความทรมานของน้ำตา
คนที่เจ็บจึงอ่อนล้า..ท่วมท้นใจ
ปิดไดอารี่เล่มเก่าที่เคยสุข
เพราะวันนี้ฉันทุกข์แทบไม่ไหว
เธอจะรู้ไหมว่ารักเพียงใด
ฉันรักเธอจนหมดใจแล้วจริงๆ
หน้าส่วนตัว
615
