11 พฤศจิกายน 2545 19:01 น.
ต้นไผ่
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมตะวันทอแสงบาง
ทอดความรักที่เจือจางไปสุดฟ้า
จิบกาแฟถ้วยเก่า..วางภาพของเราตรงปลายตา
แล้วความเหงาเหว่ว้า..ก็คลืบคลานเข้ามาจนพร่าเบลอ
ฉันร้องไห้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
เมื่อลมหายใจของการมีชีวิตอยู่มันเพ้อเจ้อ
เหนื่อยกับการมีเธอในความคิด...ท้อกับการไม่มีสิทธิ์จะได้เจอ
ได้เพียงฝันเพียงละเมอ..กับตัวเอง
ตั้งแต่วันนั้นที่เดินจากคนละทาง
การใช้ชีวิตก็เป็นไปอย่างเบาบางและคว้างเคว้ง
ค่ำลงเมื่อไหร่...นอนลงถอนใจกับเสียงเพลง
ปิดไฟมืดสนิท..จนวังเวง..คนลำพัง
เป็นวังวนที่เหมือนไม่มีจุดจบ
เมื่อไหร่จะหยุด..จะพบ..ในความหวัง
ปลดปล่อยฉันเสียที..จากแรงย่ำยีที่พันธนาการ
ฉันโดนขังไว้นานแสนนาน...ฉันอยากออกไปพบความอ่อนหวานของความรัก
1 พฤศจิกายน 2545 18:47 น.
ต้นไผ่
วันนี้เป็นอีกวันที่ยิ้มกว้าง
ทั้งที่ความรักจากเธอยังไกลห่าง..จนเหมือนมองไม่เห็น
แต่คงไม่ผิดอะไร..หากฉันยังเต็มใจจะอยู่จะเป็น
เป็นแค่ใครที่แอบเร้น...และคิดถึงเธอ..เช้า-เย็น..ตลอดเวลา
วันนี้เป็นอีกวันที่อยากร้องเพลง
กระโดดโลดเต้นอย่างครื้นเครง...แม้เธอไม่เห็นค่า
คิดถึงเธอ..ก็พอแล้วไง..ไม่อยากได้อะไรกลับคืนมา
อยากเห็นเธอยิ้มได้มากกว่า..มีเธอเคียงข้างในวันเวลาที่ผ่านเลย
วันนี้เป็นอีกวันที่มีความสุข
แม้บางอย่างควรจะเป็นทุกข์...แต่มันก็เฉยๆ
อาจเพราะฉันมีเธอในหัวใจ..จึงไม่กลัวอะไรอีกเลย
ตอบฉันที..รู้ไหมใครเอ่ย?...ที่คิดถึงทุกวันและไม่เคยจะลืมเธอ
หน้าส่วนตัว
1086
