8 สิงหาคม 2545 17:21 น.
ต้นไผ่
อย่าคิดเรื่องที่เรารักกัน ว่าถูกหรือผิด
เพราะบางทีความรักก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินได้
จำเป็๋นต้องใช้เวลา เพื่อค้นหาความเข้าใจ
แล้วเราจะรู้ว่าเราควรอยู่ตรงไหน..ในเส้นทาง
อย่าตัดสินฉัน ด้วยท่าทีภายนอก
เพราะสิ่งนั้นมันไม่อาจบอก....อะไรสักอย่าง
ความเฉยเมยของฉัน ไม่ได้หมายความว่ารักนั้น เบาเบาง
ระยะทางที่ไกลห่างก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะร้างและเลิกรา
ไม่ได้รักเธอ บนคำว่า เหตุผล
แต่ฉันรักเพราะคนหนึ่งคนอยากมีซักคนที่รู้ค่า
รักเพราะว่ารัก อย่างบริสุทธิ์ใจ เสมอมา
ระหว่างเราไม่ต้องสัญญา เพราะฉันจะรักจนกว่าเธอไม่ต้องการ
3 สิงหาคม 2545 14:24 น.
ต้นไผ่
ต้องให้ฉัน เจ็บอีกสักแค่ไหน
กับวันนี้ที่เธอจากไป กับใครคนนั้น
ทิ้งไว้เพียงคำถามกับรอยน้ำตาเงียบงัน
ชีวิตรักมันสั้น เมื่อเธอ ฉัน ปัจจุบัน ไม่มี
หัวใจ ไม่ได้แกร่ง เหมือน ก้อนหิน
จึงมีขีดสุดสิ้นกับความอดทนของวันนี้
ความรัก ความช้ำ การเลิกรากัน บีบให้ล้าเต็มที
แต่หัวใจมันภักดีทุกวันนี้ จึงเจ็บ...ไม่ลืม
31 กรกฎาคม 2545 15:37 น.
ต้นไผ่
จำใจร่ำลาเพราะน้ำตาไม่อาจยื้อไว้
เธอไม่เคยเข้าใจฉันรั้งไว้ยิ่งไร้ค่า
อ้อมแบนที่เคยอบอุ่นกลับไม่เหลือความเคยคุ้นในสองตา
ความเหงากรีดหัวใจเหว่หว้ายากเกินกว่าตัดใจได้ลง
จึงเหลือเพียงความทรงจำในวันเก่า
กับรอยร้าวความเป็นเราเป็นได้แค่เขม่าผุยผง
แค่อดีตผู้หญิงหนึ่งคนที่เฝ้าอดทนและซื่อตรง
เมื่อเศษความรู้สึกจบลงฉันก็คงขาดใจ
รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อันใดกับการรักเธอ
แต่ทุกครั้งที่ลืมตาก็เพ้อหลับตาฉันยังร้องไห้
คืนนี้จะมีไหมซักคน ที่มาสนใจ
การใช้ชีวิตหลังคนหนึ่งคนจากไปยากกว่าจะยืนได้คนเดียว
30 กรกฎาคม 2545 20:46 น.
ต้นไผ่
ตัดสินใจกลับมาพบเธอ...อีกสักครั้ง
หลังจากที่ความรักมันแหลกพังจนหมดท่า
ข้อความสุดท้ายก็ไร้ความหมายเมื่อจากลา
การร่ายระบำของน้ำตา...ดูยิ่งช้า ยิ่งเนิ่นนาน
ฝืนเข้มแข็ง ฝืนกล้าแกร่ง ฝืนยิ้มร่า
ทั้งที่ความอ่อนแอของสองขาไม่อาจหาญ
ในหัวใจมีสิ่งเดียวคือทรมาน
แต่ยังต้องการ เห็นรอยยิ้มหวาน..จากเธอ
ตัดสินใจกลับมาพบเธอ..อยู่กับคนใหม่
บอกตัวเองว่าฝันที่อยู่ในใจมันเพ้อเจ้อ
ไม่เป็นไร ฉันสุขใจเพียงพบเธอ
เธอยิ้มได้...ฉันจะยิ้มกับเธอ...สัญญา
6 มิถุนายน 2545 12:26 น.
ต้นไผ่
ตอนนี้อยู่ที่หอของมหาวิทยาลัย มีเหงาบ้างเล็กน้อยตอนมาวันแรกๆ
อาจเป็นเพราะไม่มีเพื่อนมาด้วยเลยซักคน
มาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างใหม่หมด ทุกอย่างต้องทำเอง
แต่ตอนนี้มาอยู่ได้ 2 อาทิตย์แล้ว มีเพื่อนเยอะมาก
ทุกครั้งที่เอากีตาร์มานั่งเล่นใต้หอ จะมีคนมาอาสาร้องเพลงให้อยู่เสมอ
แต่ฉันก็อดคิดถึงคนๆนั้นไม่ได้ซักที
ไม่ได้เห็นหน้าเค้านานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
ครั้งสุดท้ายที่โทรหาเค้า ก็ตอนมาที่นี่แล้ว
ประโยคแรกที่เค้าถาม คือ มีอะไรมั้ย ?กินข้าวอยู่
ฉันหาคำตอบอะไรไม่ได้แม้ซักคำได้เพียงบอกเค้าว่า ถ้าไผ่สบายดีก็ดีแล้ว แค่นี้นะ ไว้เดี๋ยวโทรไปใหม่ ตั้งแต่วันนั้น เกือบอาทิตย์แล้ว ฉันโทรหาเค้าไม่เคยติดอีกเลย หรือเป็นเพราะพอเห็นเบอร์แล้วเค้าไม่รับก็ไม่อาจรู้ได้
มีบางอย่างที่ฉันอยากสารภาพกับเธอ คือ ที่ฉันเลือกมาเรียนที่นี่
เพราะฉันไม่อาจทนเห็นเธออยู่กับคนอื่น
มันเศร้าเกินไป แม้ว่าฉันจะทำใจยอมรับมันได้แล้วก็เถอะ
แต่ทุกวันตั้งแต่ฉันมาที่นี่ฉันถามตัวเองว่าฉันหนีอะไรอยู่ หนีเธองั้นหรือ
มันเป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่ฉันยังไม่อาจหนีหัวใจของตัวเอง
ฉันจึงขอยืนยันคำเดิมว่า ฉันยังรักเธอ
หน้าส่วนตัว
857
