14 ตุลาคม 2545 00:28 น.
ต้นไผ่
ฉันเคยรักคนหนึ่งคนด้วยชีวิต
ฉันเคยคิดอยากมีเขาร่วมทางฝัน
ฉันเคยเชื่อและศรัทธาความผูกพัน
ฉันเคยเจ็บทรมาน..กับการจากไป
เขาจากไปนานแสนนานกับคนอื่น
เขาบังคับให้ฉันกล้ำกลืนและร้องไห้
เขาใช้คำว่าเพื่อนมาย้ำเตือนให้ห้ามใจ
เขาผลักไสฉันออกไปให้พ้นทาง
เธอคงไม่เหมือนเขาที่ฉันเคยรัก
เธอคือคนที่ฉันรู้จัก..ใช่เพียงผ่าน
เธออาจเป็นคนที่ฉันพร้อมต้องการ
เธออาจเป็นใครที่ไม่ใจร้ายเหมือนคนของวันวาน....ใช่ไหม
14 ตุลาคม 2545 00:17 น.
ต้นไผ่
ให้เป็นอะไรก็จะเป็น
ขอเพียงเธออยู่ให้มองเห็น...ให้เพ้อฝัน
จะหยิบยื่นฐานะใดก็ไม่ว่า....พร้อมก้มหน้ายอมรับมัน
เมื่อสิ่งที่ฉันต้องการคืออยากผูกพันตลอดไป
เป็นน้องสาว...เป็นคนรู้จัก..หรือคนสนิท
ขอเพียงเธออยู่ให้ฉันใกล้ชิดทุกความหมาย
แม้ฐานะเดียวที่ฉันให้เธอ...ต้องละเมอไปแสนไกล
ก็จะขออยู่อย่างเจียมหัวใจ..ว่าเท่าที่เธอให้เป็นได้..ก็พอแล้ว
13 ตุลาคม 2545 03:39 น.
ต้นไผ่
อาจเป็นเพียงดาวดวงน้อยที่ลอยเลื่อน
อาจไม่เหมือนความในใจที่ใฝ่ฝัน
อาจเป็นเพียงเศษเสี้ยวของตะวัน
อาจเป็นเพียงความผูกพันของสายลม
ไม่ได้ดูยิ่งใหญ่อย่างใครเขา
อาจเป็นเพียงทำนองเศร้าที่ขื่นขม
เป็นจังหวะเสียงหัวใจอันตรอมตรม
เป็นกรวดหินก้อนกลมๆ..บนพื้นดิน
แต่ทุกสิ่งของความรู้สึกฉันให้เธอ
ไม่ได้พูดพร่ำเพ้อเพียงลมลิ้น
ให้ความรักและศรัทธาจนสูญสิ้น
แม้กายมีค่าเพียงดิน...ก็จะรัก
13 ตุลาคม 2545 03:00 น.
ต้นไผ่
ถึงเจ้าหญิงเม็ดทรายที่ฉันรัก
เนิ่นนานนักที่เราอยู่บนผืนฟ้า
เธอไกลห่างจากเส้นทางที่เดินมา
เธอทิ้งทุกอย่างที่มีค่า..เพื่อให้เราได้มาอยู่ด้วยกัน
ฉันเองเป็นเพียงพระจันทร์ที่เศร้าหมอง
อาจไม่เหมือนที่เธอใฝ่ปอง...และเฝ้าฝัน
พออยู่ใกล้กลับเจออะไร...ไม่ตรงกัน
บางสิ่งดูสวยงามเพียมข้ามวัน..ก็หมดลง
จากไปเถอะตามวิถีแห่งศรัทธา
เธอเพียงผ่านเข้ามาอย่างลุ่มหลง
เมื่อวันนี้เธอลังเลไม่มั่นคง
ฉันจะไม่ขังเธอไว้ในกรง...ของท้องฟ้า
เธอคือเม็ดทราย..ไม่ใช่ดวงดาว
จึงไม่ผิดหากเธอจะปวดร้าวและเหว่ว้า
ที่ตรงนี้ไม่เหมาะกับเธออย่างเคยมา
เธอจึงไม่อาจหลับตา...อย่างอุ่นใจ
กลับไปสู่ที่เดิมที่เธออยู่
กลับไปรับรู้ว่าเกลียวคลื่นยังเคลื่อนไหว
กลับไปรับความอบอุ่นของตะวันที่ส่งไป
กลับไปสู่ท้องทะเลที่เธอพอใจ....ฉันยินดี
ด้วยรักและยินดี
เจ้าชายพระจันทร์
10 ตุลาคม 2545 02:31 น.
ต้นไผ่
ออกมานั่งนับดาวบนฟ้า..คำคืนโศก
แล้วรู้สึกเหมือนคนทั้งโลก..ช่างโหดร้าย
ไม่อยากไว้ใจใครอีกแล้ว..เมื่อเวลามันฉายแววนิสัยผู้ชาย
รักง่าย...เบื่อง่าย..ไม่มีอะไรที่ยั่งยืน
เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น..เพื่อแก้เหงา
พอมีคนใหม่ที่เข้าเค้า..เขาก็เห็นเราเป็นคนอื่น
ทิ้งให้เราร้องไห้..อดทนเอาไว้อย่างกล้ากลืน
มีเพียงดวงดาวที่คอยสะอึกสะอื้น..ในวันที่ฟ้าร้องครืน..เสียใจ
บทละครฉายซ้ำ..ฉายซาก
แต่กี่ทีก็ทำใจลำบาก...รับไม่ไหว
เจ็บแล้ว..เจ็บเล่า...แต่ใจเรามันเบาก็รักไป
รักเค้าแล้วได้อะไร....พอเค้ามีใหม่ก็ทิ้งเรา
หน้าส่วนตัว
698
