17 ตุลาคม 2545 04:33 น.
ต้นไผ่
เปิดวิทยุฟงัเพลงเศร้าแล้วร้องไห้
โอบกอดตัวเองในค่ำคืนที่เปล่าไร้แม้ความฝัน
ไม่มีใครในชีวิตที่ใกล้ชิดและผูกพัน
จากเมื่อวันที่เธอไปจากกัน..ชีวิตฉันก็เหมือนไม่เหลืออะไร
หลอกตัวเองว่าลืมเธอได้...ลืมเธอหมด
ทั้งที่ความรักไม่เคยลด...ไม่เคยสะกดเอาไว้ได้
ยังรักเธออยู่ทุกอณูของลมหายใจ
แต่ถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มใส..เพื่อไม่ให้ใครๆได้รู้ทัน
ไม่อยากให้ใครมาสงสารเพราะอ่อนแอ
เลยซ่อนความพ่ายแพ้..แม้ว่าหัวใจถูกรังแกจนหนาวสั่น
เมื่อวันนี้เธอไม่อาจคืนมา..ฉันยังอยู่กับน้ำตาของวานวัน
มืออุ่น..อ้อมกอดของวันนั้น..จึงเป็นได้แค่ฝัน..แค่ละเมอ
17 ตุลาคม 2545 04:21 น.
ต้นไผ่
เมื่อไหร่จะได้มีคนเคียงข้างกาย
จากวันนั้นที่ต้องร้องไห้ก็ไม่มีใครในชีวิต
หรือว่าฉันเกิดมาโดยไม่มีสิทธิ์
ที่จะรัก..ที่จะคิด..อยากผูกพัน
พอเริ่มต้นใหม่กับใครก็ไปไม่รอด
หรือยังคิดถึงอ้อมกอดของคนที่เคยร่วมฝัน
ยังลืมเธอไม่ลงงั้นหรือ...หรือว่าฉันยังยึดถือเรื่องราวของวานวัน
จนไม่อาจรักใครได้ทั้งนั้น...ยังรู้สึกร้าวหวั่นในหัวใจ
เธอพอจะตอบคำถามของฉันได้หรือเปล่า?
ว่าในวันนี้ที่ฉันต้องเหงาเป็นเพราะเธอใช่ไหม
รักครั้งแรก..รักครั้งเดียวที่เป็นนิรันดร..เป็นลมหายใจ
จนเหมือนไม่อาจเริ่มต้นกับใครได้ใหม่..หากไม่ใช่คนๆเดิม
17 ตุลาคม 2545 03:55 น.
ต้นไผ่
ไม่อาจข่มตานอนเมื่อเธอทอดถอนความผูกพัน
สุดสิ้นฉากความฝันที่เคยมีให้กันวันก่อนนี้
ไหนสัญญาจะรักกันตลอดไป..แล้วนี่อะไรหล่ะคนดี
ทอดทิ้งกันอย่างไม่ใยดี...เหมือนเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์
ออกมามองดาวแล้วนับความปวดร้าวในคืนโศก
อยากหยุดเวลาไว้ทั้งโลก..ไม่ให้ลมพัดโบกจนไหวสั่น
ความหนาวมาเยือน...หยดน้ำตาก็ลอยเลื่อนในคืนวัน
กอดเข่าตัวเองร้องไห้ไปอย่างนั้น...ทั้งรู้ว่ามันไม่ได้อะไร
เผารูปถ่ายของเรา..ฉีกไดอารี่หน้าเก่าค่ำคืนนี้
ไม่อยากเห็นมันอีกแล้วถ้อยคำดีๆ...เมื่อมันไม่อาจมีต่อไปได้
เธอก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง...ที่มาทำให้รักลึกซึ้งแล้วจากไป
เธอก็แค่ผู้ชายมักง่าย..ที่พูดอะไรก็ได้..แต่ไม่เคยทำ
16 ตุลาคม 2545 02:01 น.
ต้นไผ่
ยันตัวลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง
ท่ามกลางรอยแตกพังของความรัก
ออกไปสู่โลกกว้าง...เดินหน้าสู่หนทางที่ไม่รู้จัก
ยิ้มรับทายทัก..กับตะวันที่ใกล้เข้ามา
ชื่นชมดอกไม้ดอกเดียวกับวันวาน
แล้วสัมผัสความอ่อนหวานที่อยู่ตรงหน้า
จะเก็บมันลึกสุดใจ..เรื่องราวหมองไหม้ของน้ำตา
จะทำตัวเองให้มีค่า..เพื่อรอรับคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ยันตัวลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง
จะเลิกคิดว่าการพลาดพลั้งทำให้ไม่มีสิทธิ์
เมื่อโลกนี้มีอะไรหลายอย่างทียังต้องคิด
และการเดินทางของชีวิต...จะไม่จบลงเพราะถูกกั้นปิดด้วยความรัก
15 ตุลาคม 2545 00:07 น.
ต้นไผ่
เหนื่อยนักกับการไล่ตามใครบางคน
ยิ่งนานวันยิ่งสับสนในความรัก
ท้อกับการเป็นแค่คนที่รู้จัก
ล้ากับการเป็นใครที่เธอไม่รัก...และได้เพียงทายทักอย่างใครทั่วไป
อยากเป็นคนพิเศษกว่านั้นบ้างเหมือนกัน
แต่รู้ว่ามันก็เป็นแค่ฝัน..แค่หวั่นไหว
จึงได้แต่ถอนหายใจ..แล้วบอกตัวเองว่าอย่าเวอร์เกินไป
แค่ได้ชิดใกล้..แค่ได้แอบรักอยู่ในใจ..ก็ดีแล้ว
หน้าส่วนตัว
845
