1 พฤศจิกายน 2545 18:47 น.
ต้นไผ่
วันนี้เป็นอีกวันที่ยิ้มกว้าง
ทั้งที่ความรักจากเธอยังไกลห่าง..จนเหมือนมองไม่เห็น
แต่คงไม่ผิดอะไร..หากฉันยังเต็มใจจะอยู่จะเป็น
เป็นแค่ใครที่แอบเร้น...และคิดถึงเธอ..เช้า-เย็น..ตลอดเวลา
วันนี้เป็นอีกวันที่อยากร้องเพลง
กระโดดโลดเต้นอย่างครื้นเครง...แม้เธอไม่เห็นค่า
คิดถึงเธอ..ก็พอแล้วไง..ไม่อยากได้อะไรกลับคืนมา
อยากเห็นเธอยิ้มได้มากกว่า..มีเธอเคียงข้างในวันเวลาที่ผ่านเลย
วันนี้เป็นอีกวันที่มีความสุข
แม้บางอย่างควรจะเป็นทุกข์...แต่มันก็เฉยๆ
อาจเพราะฉันมีเธอในหัวใจ..จึงไม่กลัวอะไรอีกเลย
ตอบฉันที..รู้ไหมใครเอ่ย?...ที่คิดถึงทุกวันและไม่เคยจะลืมเธอ
31 ตุลาคม 2545 18:58 น.
ต้นไผ่
ความรักมันสวยงามเสมอ
อาจเพราะฉันมีเธอในชีวิต
แม้ไม่อาจครอบครองหรือมีสิทธิ์
แต่ก็สุขเพียงได้คิด...ได้คาดหวัง
ความรักมันอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้
เธอทำให้หัวใจลืมความหลัง
ลืมเรื่องราวของอดีตที่แหลกพัง
ลืมทางเดินที่พลาดพลั้ง...ในวันเวลา
ความรักมันอาทรและอ่อนไหว
ฉุดให้ฉันได้ก้าวไปวันข้างหน้า
ไม่สำคัญว่ารักหรือเปล่า..เพราฉันจะสานต่อเรื่องราวทุกเวลา
เพียงได้แลกกับรอยยิ้มที่ให้มา...ฉันก็สุขเกินกว่าจะเลิกรักเธอ
27 ตุลาคม 2545 02:40 น.
ต้นไผ่
ตี2.15 นาที
คิดถึงคุณคนดี...จนเหมือนใจที่มีทนไม่ไหว
ออกมานั่งนับดาว..บนท้องฟ้าที่ทอดยาวสุดไกล
แต่ไม่รู้ทำไม...ไม่อาจข่มตาลงได้ในค่ำคืน
เช้าพรุ่งนี้คงเป็นอีกวันของชีวิต
กับการรับรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ในยามตื่น
ไม่อาจกอดเธออย่างทุกครั้งยามค่ำคืน
มีเพียงเสียงร้องไห้ที่สะอื้นอย่างเดียวดาย
ตี 3 ตี 4 ตี 5
จะหลับอย่างไรในภาพไร้ค่าของความหมาย
ฉันมันไร้ความสำคัญ..เธอจึงไม่อยากผูกพันจากนี้ไป
แต่รู้รึเปล่า..ไม่ว่าจะเกิดอะไรฉันยังเป็นแค่ใคร..ที่รักเธอ
18 ตุลาคม 2545 03:19 น.
ต้นไผ่
1 ปีที่ผ่านมา
เธอคงพบเจอคนมากหน้าหลายตา...ให้รู้จัก
และหนึ่งในนั้นคงมีใครซักคนที่เธอรัก
คนที่เข้ามาแทนฉันเมื่อความผูกพันมันแตกหัก..ไม่เหลืออะไร
ฉันอยากรับรู้ความเป็นไปของเธอมากกว่านี้
แต่เราห่างไกลกันเกินกว่าที่..จะรู้ได้
ฉันหวังว่าเธอจะรักเขาคนนั้นด้วยหัวใจ
และอยู่กับเขาให้นาน..พอกับที่ชีวิตฉันยังเจ็บกับวันวานที่ผ่านไปของเรา
1 ปีที่ผ่านมา
ฉันพยายามทำตัวให้มีค่า..มากกว่าเก่า
ไม่ได้อยากให้เธอคืนมา...เพื่อทบทวนเวลาระหว่างเรา
เพียงแค่อยากรักตัวเองในคืนอันว่างเปล่า...เมื่อไม่เหลือภาพเงาเธอคนเดิม
(( 1 ปีแล้ว ที่ฉันเลิกรากับคนที่ฉันเคยรักมากที่สุด
ฉันหลบหน้าเค้าไปเรียนที่ไกลๆ..อาจเป็นเพราะตอนนั้นฉันอยากหนีเค้า
แต่ฉันก้ได้เข้าใจความจริงอย่างนึงว่า..ฉันหนีเค้าได้
แต่ไม่อาจหนีใจของตัวเองได้เลย))
17 ตุลาคม 2545 04:50 น.
ต้นไผ่
ดาวคืนนี้ดูเหงาจนอยากร้องไห้
สายลมเป่าบทเพลงใบไม้ในความฝัน
แสงสีเทาของท้องฟ้าแยกความจริงให้เบลอพร่าไปจากกัน
การมาเยือนของดวงตะวัน..ดูเหมือนจะหอบเอาความหนาวสั่นมาให้ลิ้มลอง
เอื้อมคว้าเศษละอองของความคิด
แล้วบอกตัวเองว่าความรักไม่มีสิทธ์แบ่งเป็นสอง
เมื่อคนเดียวในชีวิตฉันไม่อาจคิดได้ครอบครอง
จะไม่ขอจับจอง..จะไม่มองใครอีกเลย
หน้าส่วนตัว
1728
