22 พฤศจิกายน 2545 20:33 น.
ต้นไผ่
วันนี้ได้ไปเจอกระทู้ที่ดีที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่ดูมา
http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A1881203/A1881203.html#307
อยากให้ทุกคนได้ดู
17 พฤศจิกายน 2545 14:25 น.
ต้นไผ่
ฉันเคยคิดสงสัยอยู่หลายครั้ง
ว่าหากชีวิตหักพังและหมดความหมาย
ใครจะยืนอยู่เพื่อรับรู้และเข้าใจ
ปลอยโยนในวันที่คืนไร้...แม้แสงดาว
แล้วคำว่า เพื่อน ก็ดูจะเป็นคำตอบ
จากวันนั้นที่ลมหอบ..เอามาแต่ความเหน็บหนาว
ฉันเห็นกำลังใจ..จนฟ้าสดใสพร่างพราว
ความอ่อนแอ..รอนร้าว..ดูเหมือนมันจะถึงคราวต้องหมดไป
มิตรภาพสำคัญเสมอ
เมื่อฉันมีเธอ...ทุกอย่างก็คงจะเป็นไปได้
ขอเพียงเธอยังยินดี..รับความรู้สึกที่ฉันมีให้ด้วยใจ
ฉันสัญญาจะเป็นเพื่อนเธอตลอดไป..จนกว่าลมหายใจจะหมดลง
16 พฤศจิกายน 2545 15:34 น.
ต้นไผ่
การเดินทางของชีวิตที่อ่อนไหว
ทำให้หัวใจเรียนรู้จะก้าวไปข้างหน้า
ล้มบ้างลุกบ้าง ก็เป็นเรื่องธรรมดา
เพียงแต่เรายังกล้าจะฝ่าฟัน
น้ำตาเป็นของคนพลั้ง ไม่ใช่คนแพ้
เป็นเครื่องระบายความท้อแท้ ยามไหวหวั่น
เข้มแข็งเมื่อไหร่ก็ลุกขึ้นสู้ไป..ใจผลักดัน
ชีวิตก้าวไปกับฝัน..ไม่กลัวความร้าวหวั่นจนกว่ามันจะเป็นจริง
15 พฤศจิกายน 2545 17:56 น.
ต้นไผ่
ความรักในอดีตของฉันเป็นเพียงฝัน
เมื่อทั้งหมดของความผูกพันมันร้าวฉาน
การเดินทางที่เสาะหามายาวนาน
จบลงตรงที่ความรอนรานของหัวใจ
ความรักปัจจุบันของวันนี้
ก็ดูจะทุ่มเทได้ไม่เต็มที่เพราะเธอไม่เห็นความหมาย
ฉันทำไปเท่าไหร่ก็เหมือนหยดน้ำลงผืนทราย
มีแต่เงียบหาย..หมดไป ไม่กลับมา
แต่ฉันยังกล้าที่จะรัก
เพราะความศรัทธามันมากมายนักเกินค้นหา
ฉันเลือกจะเชื่อในชีวิต..ความคิดที่สั่งมา
ถึงแม้ต้องข้ามอีกกี่ฟ้า...ฉันยังสู้ไปเพราะว่าฉันมีรัก
(หลายๆครั้งที่ท้อกับความว่างเปล่าที่ได้รับมา
แต่ก็อีกหลายครั้งที่ฉันยิ้มได้เพียงเพราะได้ให้รักกับใครซักคน)
11 พฤศจิกายน 2545 19:01 น.
ต้นไผ่
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมตะวันทอแสงบาง
ทอดความรักที่เจือจางไปสุดฟ้า
จิบกาแฟถ้วยเก่า..วางภาพของเราตรงปลายตา
แล้วความเหงาเหว่ว้า..ก็คลืบคลานเข้ามาจนพร่าเบลอ
ฉันร้องไห้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
เมื่อลมหายใจของการมีชีวิตอยู่มันเพ้อเจ้อ
เหนื่อยกับการมีเธอในความคิด...ท้อกับการไม่มีสิทธิ์จะได้เจอ
ได้เพียงฝันเพียงละเมอ..กับตัวเอง
ตั้งแต่วันนั้นที่เดินจากคนละทาง
การใช้ชีวิตก็เป็นไปอย่างเบาบางและคว้างเคว้ง
ค่ำลงเมื่อไหร่...นอนลงถอนใจกับเสียงเพลง
ปิดไฟมืดสนิท..จนวังเวง..คนลำพัง
เป็นวังวนที่เหมือนไม่มีจุดจบ
เมื่อไหร่จะหยุด..จะพบ..ในความหวัง
ปลดปล่อยฉันเสียที..จากแรงย่ำยีที่พันธนาการ
ฉันโดนขังไว้นานแสนนาน...ฉันอยากออกไปพบความอ่อนหวานของความรัก
หน้าส่วนตัว
789
