20 พฤษภาคม 2549 22:06 น.
ต้นกล้า อันดามัน
จักรยาน...
จอดนิ่งอยู่หลังร้านอาหารอร่อย
เจ้าของเดินเข้าร้านอย่างค่อยค่อย
นั่งนิ่งนิ่งม่อยม่อยมองเมนู
ขอน้ำดื่มสักขวดพอแก้เขิน
พอเพลินเพลินอารมณ์กันลบหลู่
ข้าวกะเพราไข่ดาวมาลองดู
ลิ้มรสรู้เพียงอิ่มและอุ่นใจ
สาวน้อย...
ในตาหวั่นนิดหน่อยหัวใจไหว
ด้วยเป็นผู้มาอยู่จากแดนไกล
กล้ากับกลัวภายในหัวใจเดียว
เธอยิ้มรับทักทายกับชายหนุ่ม
เหมือนผ่อนคลายร้ายรุมเกาะกุมเกี่ยว
ความบอบบางข้างในอันดายเดียว
เปลี่ยนเพียงเสี้ยวพบกันในเวลา
" รู้ไหม...
เธอคือความหวั่นไหวที่ค้นหา
เพียงรอยยิ้มเพียงพบเพียงสบตา
หัวใจฉันปราถนา แต่เพียงเธอ"
เธอยิ้มรับทักทายกับชายหนุ่ม
เจ้าบุญทุ่มผู้มาฝากรักเสมอ
ข้าวกะเพราไข่ดาวเพื่อพบเธอ
คงไม่เก้อเดินกลับกับจักรยาน.
14 พฤษภาคม 2549 22:35 น.
ต้นกล้า อันดามัน
ผิวเพลงอย่างน่าฟัง
ในทุกครั้งที่ฟังเสียง
เช้าสายร่ายสำเนียง
ให้หลงฟัง จึงหลงเพลง
เสรีทุกที่ทาง
และทุกอย่างมิกร่าง - เกรง
หัวใจเจ้าบานเบ่ง
เจ้านกป่าผู้มาเมือง
หลงรักเจ้าหัวจุก
ผู้ปลอบยุคไร้แค้นเขื่อง
เสียงใสกล่อมป่า - เมือง
ไหวชีวิตได้งดงาม.
2 พฤษภาคม 2549 21:42 น.
ต้นกล้า อันดามัน
หลานบ่าว...
เพียงฟังเรื่องเล่า เป็นเรื่องเป็นราว
จากชายผู้เป็นที่รัก และดูแล
ตั้งใจ...แม้เป็นเรื่องที่ฟังอยู่บ่อยครั้ง
ฟังแล้ว ฟังอีก
ยังคงความตั้งใจ
ความรู้สึกของผู้เฒ่า... สะท้อนผ่านคำพูดซ้ำซาก
ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ... หลานบ่าวยังฟัง
"ต้นไม้ ป่าเขา แม่น้ำ
ธรรมชาติ ดิน ฟ้า อากาศ
ไม่เหมือนเดิม
คนปานี้ มันจิอยู่กันพันปรือ
คนปานี้ มันจิอยู่กันพันปรือ!"
หมายเหตุ : คนปานี้ = คนปัจจุบัน (ฝั่งอันดามัน)