19 กันยายน 2545 16:00 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
บทประพันธ์นี้เป็นบทประพันธ์ของ
อาจารย์นภาลัย (ฤกษ์ชนะ) สุวรรณธาดา
งานวันเกิดยิ่งใหญ่ใครคนนั้น
ฉลองกันในกลุ่มผู้ลุ่มหลง
หลงลาภยศสรรเสริญเพลินทะนง
วันเกิดส่งชีพสั้นเร่งวันตาย
อีกมุมหนึ่งซึ่งเหงาน่าเศร้าแท้
หญิงแก่แก่นั่งหงอยและคอยหาย
โอ้วันนี้ในวันนั้นอันตราย
แม่คลอดสายโลหิตแทบปลิดชนม์
วันเกิดลูกเกือบคล้ายวันตายแม่
เจ็บท้องแท้เท่าไรก็ไม่บ่น
กว่าอุ้มท้องกว่าคลอดรอดเป็นคน
เติบโตจนบัดนี้นี่เพราะใคร
แม่เจ็บเจียนขาดขาดใจในวันนั้น
กลับเป็นวันลูกฉลองกันผ่องใส
ได้ชีวิตแล้วก็เหลิงระเริงใจ
ลืมผู้ให้ชีวิตอนิจจา
ไฉนเราเรียกกันว่า วันเกิด
วันผู้ให้กำเนิดจะถูกกว่า
คำอวยพรที่เขียนควรเปลี่ยนมา
ให้มารดาคุณเป็นสุขจึงถูกแท้
เลิกจัดงานวันเกิดกันเถิดนะ
ควรแต่จะคุกเข่ากราบเท้าแม่
รำลึกถึงพระคุณอบอุ่นแด
อย่ามัวแต่จัดงานประจานตัว
ผมเคยนำเสนอแล้วครั้งหนึ่งแต่นานแล้วครับ
ตั้งแต่ผมยังไม่ได้สมัครเป็นสมาชิกน่ะครับ
ด้วยความหวังดี
ก.ประแสร์ ( ศิษยาพร )
19 กันยายน 2545 15:16 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
บทประพันธ์นี้ประพันธ์โดย คุณอัคนี หฤทัย
วันที่ดอกไม้แดงแห่งความหลัง
บานสะพรั่งอยู่ที่โน่นและที่นี่
คือประมวลความหมายอันมากมี
ให้ย้อนทวนภาพที่เคยรบรา
ดอกไม้แห่งทวยหาญผู้ผ่านศึก
เป็นจารึกวีรกรรมอันหาญกล้า
แห่งผู้ซึ่งผ่านการศึกมา
เพื่อรุกรานหรือรักษามาตุคาม
เกิดศึกกี่ศึกก็ไปสู้
รู้ทั้งรู้ว่าเบื้องหน้าคือดงหนาม
แต่วีรบุรุษนิรนาม
ต้องเขียนประวัติงดงามด้วยความตาย
อาจมีธงชาติคลุมเหนือหลุมศพ
ให้ผู้มาเคารพรู้ความหมาย
ว่าเหล่านักรบที่เรียงราย
ทำหน้าที่สุดท้ายก่อนท่าวทบ
อาจมีเหรียญตราเหรียญกล้าหาญ
เล่าสู่ลูกหลานไม่รู้จบ
เรื่องราวแห่งผู้ไปสู้รบ
ซึ่งพบซึ่งผ่านกาลเวลา
ถึงเลือดถึงเนื้อเพื่อชีวิต
ถึงพร้อมความคิดของการฆ่า
ที่เจ็บที่ตายก็เต็มตา
ที่รอดชีวิตมาก็พอมี
อาจเดียวดายกลางดงดอกไม้ป่า
มีสุสานทหารกล้าเป็นวิถี
ซึ่งจะปิดเปลือกตาในธาตรี
ได้โดยคำสดุดีแห่งสีดำ
ว่าคือทวยหาญผู้ผ่านศึก
สู้รบเป็นจารึกไว้รินร่ำ
ว่าคือผู้พิทักษ์สันติธรรม
สร้างมหาวีรกรรมไว้เตือนใจ
เตือนความทรงจำให้รำลึก
ย้อนความรู้สึกร่วมสมัย
ว่าผ่านศึกสงครามแล้วยามใด
ก็ต้องเร่งปลูกดอกไม้แห่งไมตรี
.... เป็นดอกไม้ขึ้นแซมหว่างหลุมศพ
แห่งนักรบผู้ตายในหน้าที่
เป็นโศลกรินร่ำคำกวี
ก่อนพรุ่งนี้...ที่จะไม่...มีใครจำ
.........ขอเป็นกำลังใจมอบแด่ผู้ปิดทองหลังพระทุกคน...........
17 กันยายน 2545 16:41 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
กลอนเรื่องนี้ผมคัดจากวารสารโรงเรียนของผม
เป็นบทกลอนที่อ่านแล้วเศร้ามาก ในวารสารหน้านั้น
ไว้อาลัยให้แก่ศิษย์เก่าฯที่จบไปแล้ว 2 ท่านด้วยกันที่เสียชีวิต...
จากวารสารไม่ได้ลงชื่อเรื่องนี้ไว้ครับ
ก็จบสิ้นคืนวันอันเหนื่อยล้า
จบด้วยรอยน้ำตาคนชิดใกล้
จบแล้วความหลังอันยาวไกล
สู่ดินแดนหลับไหลชั่วนิรันดร์
ลาก่อน...เพื่อน
ไม่ลืมเลือนเพื่อนเอ๋ยเคยร่วมฝัน
รอยยิ้มน้ำตาเคยฝ่าฟัน
วันนี้จากกันไกลแสนไกล
เถอะเพื่อน...หลับอยู่บนทิพย์วิมานสวรรค์
ที่ที่จันทร์จะขับกล่อมสำเนียงใส
โอ้ละเห่ลำนำชิงช้าไกว
กล่อมเพื่อนหลับไหล...อนันตกาล
17 กันยายน 2545 07:53 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
เขาว่ารัก ที่ดี มีแต่สุข
ฉันมีทุกข์ ท้อใจ ไม่สมหวัง
เขาว่ารัก ที่ดี ยืนจีรัง
ฉันผิดหวัง ไร้รัก ปักอุรา
เขาว่ารัก ที่ดี มีแต่ให้
ฉันหมองไหม้ ในรัก เป็นหนักหนา
เขาว่ารัก ที่ดี มิร้างลา
ฉันครวญคร่ำ น้ำตา มาห่างเธอ
17 กันยายน 2545 07:32 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
บทประพันธ์เรื่องนี้ประพันธ์โดย คุณจิระนันท์ พิตรปรีชา
จากหนังสือ ใบไม้ที่หายไป ( กวีนิพนธ์แห่งชีวิต รางวัลซีไรท์ปี 2532 )
คำรามปร่าพญาโศกอันโชกเลือด
น้ำตาเผือดผ่าวหมองการร้องไห้
ฝีเท้าตบกลบซากผู้จากไป
เพื่อสูญเสียครั้งใหม่ในการรบ
ชักธงชาติสาดกระสุนแทนขุนศึก
ในห้วงลึกร่ำถามความสงบ
ตรึงเหรียญตราตอกวิญญาณให้ซานซบ
เพียงเพื่อพบชีวิตหายไปนานแล้ว
จากอ้อมอกมารดรมานอนดิ้น
เลือดคลุกดินมารดา ใช่!กล้าแกล้ว
เหนือสุสานลานสละแต่ละแนว
ยังคงแผ่วเสียงพร่าการฆ่าฟัน
ก้อนเฆขาวคงขุ่นข้องต้องร้องไห้
แม้ฝนใสไม่อาจล้างได้อย่างฝัน
กลางไฟฟ่องฟองเลือดดินเดือดควัน
ธ งแห่งสันติภาพชูอยู่แสนไกล
นั่นสองศพสองฝ่ายนอนก่ายกอด
แทบธุลีเถ้ามอดอาวุธไหม้
สัมผัสแห่งชนชั้นอันอุ่นไอ
เหนือเยื่อไยแห่งเชื้อชาติ-ศพอาจรู้...
ด้วยน้ำมือผู้ปกครองสองเขตแคว้น
กำหนดแผนไล่ล่อยามต่อสู้
ผลประโยชน์ย่อมนิยามนามศัตรู
เอียงตราชูชั่งเลือดเชือดเดิมพัน
นิทานจากชายแดนอีกแสนศพ
เหล่านักรบโลดเร่งเปล่งคำขวัญ
ขณะที่นายทัพกลับลำพลัน
ชนแก้วกันกลืนน้ำลายขายวิญญาณ
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟต่อง (ต้อง) ksg
5737
