23 มีนาคม 2547 19:10 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
ในคืนอันเงียบเหงา
แสงเศร้าเงาสลัว
เสียงฟ้าฟังน่ากลัว
จะมัวคิดถึงใคร
เวลาความคิดถึง
ลึกซึ้งสักเพียงไหน
ยาวนานสักปานใด
หัวใจยังฝังจำ
เวลาที่อยู่ใกล้
ถามไถ่สักถ้อยคำ
เสียงบอกยังตอกย้ำ
จดจำไว้นานนาน
เพลิดเพลินกับความสุข
สนุกกับความฝัน
ซาบซึ้งถึงวิมาน
ไม่นานกลับผ่านเลย..
23 มีนาคม 2547 19:08 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
แสงสุดท้ายในวันที่มีฝน
แสงสีหม่นกล่นเกลื่อนแล้วเจือนหาย
เมฆปกคลุมทั่วฟ้าตาพร่าลาย
หยดเป็นสายกระหน่ำซ้ำลงพลัน
แม้ตอนนี้ไม่มีฝนเป็นเพื่อน
ลมที่คอยเตือนใจจนไหวหวั่น
ทั้งฝนลมถมทับจับประจัน
ขอพลิกผันแผ่นดินสิ้นวีรกรรม
แสงสุดท้ายในวันที่มืดมน
แสงสีหม่นส่องมาให้ข้าช้ำ
ปิดเปลือกตาลบภาพความทรงจำ
ที่ตอกย้ำคำเก่าแสนเศร้าใจ
มาตอนนี้ยังมีกำลังฝัน
จะฝ่าฟันไปถึงซึ่งจุดหมาย
จะยังทนอย่างนั้นจนวันตาย
จะท้าทายลมฝนจะสิ้นใจ...
หน้าส่วนตัว
1073
