28 กุมภาพันธ์ 2546 17:46 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
ดาวเดือนดับ....ลับตา.......ที่ขอบฟ้า
เสียงนกกา.........ร้องจ้า........ณ ป่าเขา
ช่างโดดเดี่ยว....เดียวดาย....จริงหนอเรา
บัวเผื่อนเจ้า......จากเหย้า.....แสนเศร้าใจ
ด้วยความจนเธอทนอยู่ไม่ได้
ต้องตามใจให้ไปไม่ห้ามหวง
แม้ต้องทนหนาวเหน็บเจ็บในทรวง
จำตัดห่วง...บ่วงรักให้หักลง
ตื่นขึ้นมาตอนนั้นเพราะ...ฝันปลุก
ให้ต้องลุกจากเตียงเพราะเสียงไก่
รีบล้างหน้าแปรงฟันมิร่ำไร
แบบคันไถขึ้นบ่า...สู่ท้องนา
แสงสุรีย์.......พ้นขอบฟ้า......อาบท้องนา
สกุณา........บินจากป่า......หาอาหาร
แค่ยังชีพ....ไปวันๆ..........ไม่วายปราณ
ก็สำราญ.......ในพานไพร.....หาใครเทียม
22 กุมภาพันธ์ 2546 16:20 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
คืนนี้ช่างเป็นคืนที่แสนเหงา
มีเพียงเราเท่านั้นใต้แสงจันทร์
หันมองไปทางไหนก็เงียบงัน
เอ๊...ที่มันที่ไหนกันล่ะเนี๊ยะ...
อึดอัดอับเหม็นไม่เห็นแม้แสง
ไม่มีแรงแม้จะขยับไหล่
ยินเพียงเสียงรำไรอยู่ไกลๆ
แล้วทำไมไม่มีเสียงของเรา
คิดในใจ...อยากจะ
หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดอุดปากไว้
สูบเข้าไปแล้วปล่อยให้ควันโขมง
แต่ยังคงงงๆ...ทำไม...ไม่โล่ง
สูบในโลงจะโล่งได้ไง...เศร้าใจจริง
14 กุมภาพันธ์ 2546 23:04 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
14 กุมภา วันวาเลนไทม์
รักจากใจมอบให้เหล่ากวี
รักจากจิตมอบเป็นมิตรไมตรี
รักที่ดีคือรักจริง...ให้ติงนัง
14 กุมภาพันธ์วันแห่งความรัก
รู้ประจักษ์รักษาไว้ไม่เสียหาย
ไม่เห็นดีก็ไม่เห็นต้องทำลาย
มีความหมายอย่างไรไม่สำคัญ
แค่เคยรู้มาว่าถ้ามีรัก
ยากจะหักใจได้ไม่ให้หลง
เพียงเวลาที่รักนั้นหมดลง
ไม่อาจคงสภาพไว้ได้เลย
วันนี้เขามีความรักให้กัน
เธอกับฉันจะโกรธกันทำไม
ให้โอกาศฉันบ้างจะเป็นไร
บุช...ไฉนไม่เห็นใจซัดดัม....เลย
หน้าส่วนตัว
917
